Βρείτε μας στο Google News. Πατήστε εδώ!Πλαστικά: Τα πλαστικά και οι χημικές ουσίες μακράς διάρκειας από τις οποίες αποτελούνται συσσωρεύονται στους ωκεανούς μας, εκπλένονται στα χωράφια των αγροκτημάτων μας και συσσωρεύονται σε χώρους υγειονομικής ταφής. Το πλαστικό επιπλέει στον αέρα και πέφτει από τον ουρανό. Εμφανίζεται επίσης σε απομακρυσμένες, απομονωμένες σπηλιές… οπότε ακόμη κι αν ζούσατε κάτω από έναν βράχο, μπορεί να έχετε λόγο ανησυχίας.
Τι σημαίνει όλη αυτή η πλαστική ρύπανση για την υγεία των ανθρώπων και του πλανήτη; Και τι μπορούμε να κάνουμε για αυτό;
Οι ειδικοί σε όλο το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια αντιμετωπίζουν το μεγάλο πλαστικό μας πρόβλημα από κάθε οπτική γωνία, από τη χημεία στη μηχανική, την πολιτική στην τέχνη, την ιατρική στην ωκεανογραφία. Επιστρέφουν με βασικές πληροφορίες για εκλεγμένους αξιωματούχους και καθημερινούς Καλιφορνέζους. Και αναπτύσσουν πρακτικές λύσεις για πολλούς από τους κινδύνους που ενέχουν τα πλαστικά.
Αυτό είναι το σώμα σας πάνω σε πλαστικό
Οι επιστήμονες έχουν τεκμηριώσει το περιβαλλοντικό κόστος του πλαστικού εδώ και δεκαετίες, λέει η Tracey Woodruff, καθηγήτρια μαιευτικής και γυναικολογίας στο UC San Francisco. «Αν και γνωρίζουμε ότι τα πλαστικά είναι ουσιαστικά παντού όπου κοιτάξουμε, στην πραγματικότητα δεν υπάρχει τόση έρευνα για το πώς επηρεάζουν την ανθρώπινη υγεία», λέει η Woodruff. Οι νομοθέτες της Καλιφόρνια που ανησυχούσαν για αυτές τις επιπτώσεις στην υγεία ήρθαν πρόσφατα στη Woodruff για συμβουλές. Ελλείψει πολλών δεδομένων για τους ανθρώπους, η Woodruff συμβουλεύτηκε έρευνα σε θέματα ζώων. Σχεδόν δύο δωδεκάδες επιστημονικές εργασίες αργότερα, αυτή και η ομάδα της στο Πρόγραμμα του UC San Francisco για την Αναπαραγωγική Υγεία και το Περιβάλλον δημοσίευσαν μια έκθεση που συμπεραίνει ότι η έκθεση σε πλαστικά φαίνεται να μειώνει τη γονιμότητα και να αυξάνει τον κίνδυνο καρκίνου. Σημείωσαν επίσης σχέσεις με μεταβολικές, αναπνευστικές και πεπτικές διαταραχές. Η έρευνα της Woodruff επικεντρώθηκε σε μικροπλαστικά, σωματίδια μικρότερα από περίπου 5 χιλιοστά. “Είναι ουσιαστικά αόρατα, αλλά είναι παντού”, λέει η Woodruff.
Αυτά τα θραύσματα ξεφλουδίζονται από πιάτα, ρούχα, λάστιχα και ένα δισεκατομμύριο άλλα πλαστικά αντικείμενα και στη συνέχεια ακολουθούν τη βαρύτητα, τον άνεμο και το νερό σε σχεδόν κάθε περιβάλλον στη γη. Στην πορεία, τα χημικά τους υπολείμματα εισχωρούν στο φαγητό, το νερό, τους πνεύμονες και το δέρμα μας και από εκεί στα έντερα, το αίμα, τον εγκέφαλο, τους πλακούντες και τα περιτώματά μας. Οι επιστήμονες εξακολουθούν να προσπαθούν να ξεμπερδέψουν την αλυσίδα που συνδέει την έκθεση στο πλαστικό με τον καρκίνο, αλλά έχουν εντοπίσει μερικούς βασικούς κρίκους. Όταν το ανοσοποιητικό σύστημα ανιχνεύει μικροπλαστικά, ανταποκρίνεται με φλεγμονή, μια αντίδραση γενικής χρήσης σε σχεδόν οτιδήποτε το σώμα αναγνωρίζει ως ξένο. Και ορισμένες χημικές ουσίες στα πλαστικά φαίνεται να μπλοκάρουν τα ένζυμα που παράγει το σώμα σας για να αποτρέψουν τις καταστροφικές συνέπειες της οξείδωσης για τα κύτταρα.
Το οξειδωτικό στρες και η χρόνια φλεγμονή έχουν συνδεθεί εδώ και καιρό με τον καρκίνο. Τα μικροπλαστικά καταστρέφουν επίσης το ενδοκρινικό σύστημα, το οποίο ρυθμίζει εκατοντάδες σωματικές λειτουργίες, από τη διάθεση στον ύπνο μέχρι το σεξ και τον μεταβολισμό. Οι ορμόνες είναι κυριολεκτικά το κλειδί για αυτές τις λειτουργίες: είναι μικρά μόρια που επιπλέουν στο αίμα σας μέχρι να βρουν και να συνδεθούν με τον υποδοχέα που ταιριάζει με το συγκεκριμένο σχήμα τους, σαν ένα κλειδί που ταιριάζει σε μια κλειδαριά. Το πλαστικό είναι παντού. Μπαίνει κρυφά στο φαγητό μας, στο νερό μας, ακόμη και στον αέρα που αναπνέουμε. Νέα έρευνα δείχνει ότι αυτά τα μικροσκοπικά μικροπλαστικά μπορούν να βλάψουν την υγεία μας, οδηγώντας σε καρκίνο, στειρότητα και ορμονικές διαταραχές.
Θέλετε να μειώσετε την πρόσληψη πλαστικών;
Θα σας καθοδηγήσουμε με τρόπους για να μειώσετε την έκθεσή σας — και αυτοί περιλαμβάνουν τον φούρνο μικροκυμάτων. Δημιουργία: Stephen McNally και Zak Long Πολλά πλαστικά περιέχουν μια χημική ουσία που ονομάζεται Bisphenol-A ή BPA. Τα μόρια της χημικής ουσίας BPA τυχαίνει να μοιάζουν και να δρουν αρκετά σαν το οιστρογόνο της ορμόνης, ώστε να μπορούν να εισέρχονται στους υποδοχείς οιστρογόνων—κάπως σαν να μπλοκάρετε κατά λάθος το λάθος κλειδί σε μια κλειδαριά. Τα μόρια της χημικής ουσίας BPA δεν μπορεί να ξεκλειδώσουν τις κρίσιμες λειτουργίες που τα οιστρογόνα βοηθούν στον έλεγχο, συμπεριλαμβανομένης της εφηβείας, της εμμήνου ρύσεως και της εγκυμοσύνης. Αλλά τα μόρια της χημικής ουσίας BPA εμποδίζουν το πραγματικό οιστρογόνο να δεσμευτεί με αυτούς τους υποδοχείς, επομένως η ορμόνη δεν μπορεί να κάνει τη δουλειά της. Η Woodroof επισημαίνει μελέτες που συνδέουν τα μόρια της χημικής ουσίας BPA με την ενδομητρίωση, τη στειρότητα, το άσθμα, την παχυσαρκία και τις εμβρυϊκές νευροαναπτυξιακές διαταραχές. Άλλες πλαστικές χημικές ουσίες προκαλούν πρόβλημα πριν καν οι ορμόνες έχουν την ευκαιρία να εισέλθουν στην κυκλοφορία του αίματός σας. Για παράδειγμα, οι φθαλικές ενώσεις, μια κατηγορία χημικών που οι κατασκευαστές προσθέτουν στα σκληρά πλαστικά για να τους δώσουν κάποια ελαστικότητα, παρεμβαίνουν στην παραγωγή της ορμόνης τεστοστερόνης από το σώμα.
“Υπάρχει μια αύξηση της τεστοστερόνης που συμβαίνει κατά την ανάπτυξη του εμβρύου. Αυτό είναι το σήμα που ξεκινά την ανάπτυξη του ανδρικού αναπαραγωγικού συστήματος”, λέει η Woodruff. Διακόπτοντας την παροχή τεστοστερόνης στα αρσενικά έμβρυα, οι φθαλικές ενώσεις μπορεί να επηρεάσουν τη σεξουαλική ανάπτυξη εφ’ όρου ζωής. «Όταν το παιδί μεγαλώσει, μπορεί να παράγει λιγότερο σπέρμα ή το σπέρμα του μπορεί να μην είναι τόσο λειτουργικό όσο θα ήταν αν δεν είχε αυτή την έκθεση ως έμβρυο», λέει η Woodruff. Αυτά τα ευρήματα είναι ανησυχητικά, αλλά η Woodruff επισημαίνει ότι η έρευνα πληθυσμιακής κλίμακας δεν μεταφράζεται απαραίτητα σε αισθητή διαφορά στην υγεία των περισσότερων ανθρώπων. «Είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι αυτά τα αποτελέσματα είναι μικρά σε ατομικό επίπεδο», λέει η Woodruff. Αυτό σημαίνει ότι η βιολογία σας μπορεί να ανεχθεί την έκθεση σε πλαστικό χωρίς απώλεια λειτουργίας. Ή, μπορεί και όχι. “Οι άνθρωποι που ήταν ήδη στη γραμμή του να έχουν, ας πούμε, πλήρως λειτουργικό σπέρμα μπορεί να παρασυρθούν στην άλλη πλευρά λόγω μιας μικρής ώθησης από αυτές τις χημικές ουσίες”, λέει η Woodruff.
Μια «Συμφωνία του Παρισιού» για τα πλαστικά
«Τα περισσότερα πλαστικά δεν βιοδιασπώνται με καμία ουσιαστική έννοια, επομένως τα πλαστικά απόβλητα που έχουν δημιουργήσει οι άνθρωποι θα μπορούσαν να είναι μαζί μας για εκατοντάδες ή και χιλιάδες χρόνια», δήλωσε η Jenna Jambeck, αναπληρώτρια καθηγήτρια μηχανικής στο Πανεπιστήμιο της Τζόρτζια, το 2017. Εκείνη τη χρονιά ο Jambeck συνεργάστηκε με τον Roland Geyer, έναν βιομηχανικό οικολόγο και καθηγητή στο UC Santa Barbara, για να μελετήσει τι έγινε όλο αυτό το πλαστικό. Οι άνθρωποι άφησαν πάνω από 9 δισεκατομμύρια τόνους πλαστικού στο πρόσωπο της γης μεταξύ της δεκαετίας του 1950 και του 2015, εκτίμησε ο Geyer – αρκετά για να θάψουν μια περιοχή στο μέγεθος του αστραγάλου της Αργεντινής. Μόλις το 9% αυτού έχει ανακυκλωθεί και το 12% αποτεφρώθηκε, αφήνοντας σχεδόν το 80% όλου του πλαστικού που έχει κατασκευαστεί ποτέ να συσσωρεύεται στο περιβάλλον. Και αν συνεχίσουμε να φτιάχνουμε και να πετάμε πλαστικό με τον τρέχοντα ρυθμό μας, θα προσθέσουμε άλλα 4 δισεκατομμύρια τόνους μέχρι το 2050. Αυτή η προοπτική είναι αρκετά ανησυχητική για να στρέψει τα κεφάλια στα Ηνωμένα Έθνη. Το διεθνές κυβερνητικό όργανο βρίσκεται στη διαδικασία διαπραγμάτευσης μιας νομικά δεσμευτικής παγκόσμιας συνθήκης, ενός είδους Συμφωνίας του Παρισιού για το πλαστικό.
Ενόψει της πρώτης συνάντησης στο Ναϊρόμπι τον περασμένο Νοέμβριο, επιστήμονες στο UC Santa Barbara και στο UC Berkeley κυκλοφόρησαν ένα διαδικτυακό εργαλείο με τεχνητή νοημοσύνη που ενσωματώνει την αύξηση του πληθυσμού και τις οικονομικές τάσεις για να προβλέψει το μέλλον της παραγωγής πλαστικών, της ρύπανσης και του εμπορίου. Ήταν μια ζωτικής σημασίας πηγή πληροφοριών για τους διαπραγματευτές να κατανοήσουν ποιες στρατηγικές είναι πιο πιθανό να επιτύχουν τον στόχο του μηδενισμού της πλαστικής ρύπανσης έως το 2040. Κάποιες αλλαγές έχουν μεγαλύτερη σημασία από άλλες, κατέληξαν οι ερευνητές. Η απαίτηση από τους κατασκευαστές να χρησιμοποιούν τουλάχιστον 30 τοις εκατό ανακυκλωμένα υλικά για ορισμένα είδη πλαστικού, η εξάλειψη των περιττών πλαστικών μιας χρήσης, η αύξηση της ικανότητας ανακύκλωσης και υγειονομικής ταφής και η χρέωση για πλαστικές συσκευασίες θα μπορούσε να περιορίσει το ετήσιο ποσοστό κακοδιαχείρισης πλαστικών απορριμμάτων κατά 66 τοις εκατό έως το 2050 . «Ήμουν τόσο ενθουσιασμένος που είδα την επιστημονική απόδειξη ότι μια ισχυρή συνθήκη θα μπορούσε ουσιαστικά να βάλει τέλος στο πρόβλημα των πλαστικών απορριμμάτων για πάντα», δήλωσε ο Douglas McCauley, αναπληρωτής καθηγητής και διευθυντής του Benioff Ocean Initiative στο UC Santa Barbara και συν-συγγραφέας της μελέτης.
Πώς θα ήταν ένας κόσμος χωρίς πλαστικά;
Η συνθήκη των Ηνωμένων Εθνών για τα πλαστικά αντιμετωπίζει ορισμένα τρομερά εμπόδια, ιδίως χώρες που παράγουν πετρέλαιο, συμπεριλαμβανομένων των Ηνωμένων Πολιτειών. “Τα ορυκτά καύσιμα χρησιμοποιούνται για την κατασκευή πλαστικών”, λέει η Woodruff, και είναι μια κερδοφόρα επιχείρηση: οι εταιρείες πετρελαίου “κερδίζουν περισσότερα χρήματα από το πλαστικό σε ορισμένες περιπτώσεις παρά από την πώληση πετρελαίου για ενέργεια”. Προβλέποντας ότι η παγκόσμια ζήτηση για πετρέλαιο θα υποχωρήσει καθώς επιταχύνεται η κλιματική κρίση, οι παραγωγοί πετρελαίου αναμένεται να αυξήσουν την παραγωγή πλαστικών για να αναπληρώσουν τα χαμένα έσοδα. “Μου λένε, “Λοιπόν, τι θα κάνουμε με όλο αυτό το fracking που μόλις κάναμε; Α, θα το μετατρέψουμε σε πλαστικό”, λέει η Woodruff. «Αυτό είναι κυριολεκτικά το σχέδιό τους». Οι μηχανικοί σε όλο το σύστημα UC βοηθούν στην ώθηση, επινοώντας εναλλακτικές λύσεις στα συμβατικά πλαστικά. Έρευνα από τους επιστήμονες του UC San Diego και την εταιρεία επιστήμης υλικών Algenesis δείχνει ότι τα φυτικά πολυμερή τους βιοδιασπώνται σε λιγότερο από επτά μήνες. Η εργασία, της οποίας οι συγγραφείς είναι όλοι καθηγητές του UC San Diego, απόφοιτοι ή πρώην ερευνητές, εμφανίζεται στο Scientific Reports.
Το Cruz Foam ξεκίνησε σε ένα υπόγειο εργαστήριο στο UC Santa Cruz, όπου ο συνιδρυτής και Διευθύνων Σύμβουλος John Felts, ένας ηλεκτρολόγος και μηχανικός υπολογιστών Ph.D. φοιτητής εκείνη την εποχή, έφτιαξε την πρώτη του παρτίδα αφρού χρησιμοποιώντας χιτίνη, το σκληρό, ευέλικτο και πλήρως βιοδιασπώμενο υλικό που βρίσκεται σε φυσική αφθονία στα κοχύλια της θαλάσσιας ζωής. Σήμερα η εταιρεία κατασκευάζει ένα ανταλλακτικό φελιζόλ που χρησιμοποιείται για τη ναυτιλία. Επιστήμονες στο UC Berkeley επινόησαν έναν τρόπο για να κάνουν τα κομποστοποιήσιμα πλαστικά να διασπώνται πιο γρήγορα και με λιγότερη ενέργεια, λύνοντας ένα πρόβλημα που έχει εκνευρίσει τη βιομηχανία πλαστικών και τους περιβαλλοντολόγους. Ενσωμάτωσαν ένζυμα που τρώνε πολυεστέρα στο πλαστικό όπως είναι φτιαγμένο. Αυτά τα ένζυμα προστατεύονται από ένα απλό πολυμερές περιτύλιγμα που εμποδίζει το ένζυμο να ξεμπλέξει και να γίνει άχρηστο. Όταν εκτίθεται σε θερμότητα και νερό, το ένζυμο απορρίπτει το πολυμερές του κάλυμμα και αρχίζει να τεμαχίζει το πλαστικό πολυμερές στα δομικά στοιχεία του, όπως το γαλακτικό οξύ, το οποίο μπορεί να τροφοδοτήσει τα μικρόβια του εδάφους στο λίπασμα. Οι ειδικοί του Εθνικού Εργαστηρίου του Lawrence Berkeley κατασκεύασαν ένα στέλεχος βακτηρίων E. coli που μετατρέπει τα φυτά σε πλαστική κολόνα
