Βρείτε μας στο Google News. Πατήστε εδώ!Covid-19: Μια μελέτη σε περισσότερους από 2.700 ηλικιωμένους Καναδούς αναφέρει ότι οι ηλικιωμένοι με διαβήτη αντιμετώπιζαν αυξημένο κίνδυνο κατάθλιψης κατά τη διάρκεια της πανδημίας COVID-19. Σε αυτήν την κοόρτη, σχεδόν το 50% όσων είχαν ιστορικό κατάθλιψης πριν από την πανδημία εμφάνισαν κατάθλιψη κατά τη διάρκεια της πανδημίας. Όσοι βίωσαν τη μοναξιά ήταν από τους πιο επηρεασμένους. Η εργασία δημοσιεύεται στο περιοδικό Archives of Gerontology and Geriatrics Plus.
«Κατά τη διάρκεια της πανδημίας, η μοναξιά σχεδόν τριπλασίασε τον κίνδυνο κατάθλιψης σε ηλικιωμένους με διαβήτη», λέει ο κλινικός φαρμακοποιός και πρώτος συγγραφέας ZhiDi Deng. “Αυτό όχι μόνο υπογραμμίζει τον αντίκτυπο της καραντίνας και του lockdown στην ψυχική υγεία των ατόμων. Μας δείχνει επίσης ότι υπάρχει περιθώριο βελτίωσης στο πώς μπορούμε να παρέχουμε καλύτερα υπηρεσίες σε ηλικιωμένους με διαβήτη σε μελλοντικές κρίσεις δημόσιας υγείας.” Αν και δεν επηρεάστηκε τόσο σοβαρά όσο εκείνοι με ιστορικό κατάθλιψης, ένας στους οκτώ ηλικιωμένους με διαβήτη που δεν είχαν ιστορικό κατάθλιψης πριν από την πανδημία είχαν κατάθλιψη το φθινόπωρο του 2020. «Η πανδημία έχει επηρεάσει σημαντικά την ψυχική υγεία όλων, ιδιαίτερα των ηλικιωμένων με χρόνιες παθήσεις όπως ο διαβήτης», λέει η συν-συγγραφέας Γκρέις Λι, βοηθός ερευνητής στο Ινστιτούτο Ζωής και Γήρανσης του Πανεπιστημίου του Τορόντο (ILCA). «Είναι σημαντικό για τους φορείς παροχής πρωτοβάθμιας υγείας να είναι σε επαγρύπνηση για σημάδια κατάθλιψης στους ηλικιωμένους ασθενείς τους, ακόμη και σε αυτούς που τα πήγαιναν καλά στο παρελθόν».
Οι ερευνητές εντόπισαν αρκετούς άλλους παράγοντες που σχετίζονταν με υψηλότερο κίνδυνο κατάθλιψης μεταξύ των ατόμων με διαβήτη, όπως το να είναι γυναίκες, να έχουν λειτουργικούς περιορισμούς ή χρόνιο πόνο και να βιώνουν οικογενειακές συγκρούσεις. Ανέφεραν επίσης κάποια απροσδόκητα ευρήματα. Οι ερευνητές ανακάλυψαν ότι όσοι ήταν χωρισμένοι, διαζευγμένοι ή χήροι είχαν μικρότερες πιθανότητες υποτροπιάζουσας κατάθλιψης κατά τη διάρκεια της πανδημίας από εκείνους που ήταν παντρεμένοι ή είχαν κοινές σχέσεις. «Αυτό είναι διαφορετικό από την έρευνα που διεξήχθη πριν από την πανδημία και έδειξε ότι τα παντρεμένα άτομα είναι συνήθως λιγότερο καταθλιπτικά», δήλωσε η συν-συγγραφέας Dorina Cadar, Ανώτερη Λέκτορας Νευροεπιδημιολογίας και Άνοιας στο Κέντρο Μελετών Άνοιας στην Ιατρική Σχολή Brighton and Sussex και η διευθύντρια στο Εργαστήριο Έρευνας Γνωσιακής Επιδημιολογίας, Άνοιας και Γήρανσης. “Υποθέσαμε ότι οι συμμετέχοντες που παντρεύτηκαν κατά τη διάρκεια της πανδημίας είχαν χειρότερη ψυχική υγεία επειδή η ανάγκη να παραμείνουν για παρατεταμένες χρονικές περιόδους σε στενή γειτνίαση κατά τη διάρκεια του lockdown ή της καραντίνας θα μπορούσε ενδεχομένως να επιδεινώσει τυχόν συγκρούσεις σχέσεων.
Τα ευρήματά μας δείχνουν ότι η σύγκρουση κατά τη διάρκεια της πανδημίας είχε περισσότερο από τριπλάσιο κίνδυνο κατάθλιψης κατά τη διάρκεια της πανδημίας». Το δεύτερο απροσδόκητο εύρημα ήταν ότι όσοι είχαν υψηλότερο εισόδημα πριν από την πανδημία είχαν μεγαλύτερο κίνδυνο κατάθλιψης κατά τη διάρκεια της πανδημίας από εκείνους που ήταν φτωχότεροι. Στην έρευνα πριν από την πανδημία, το υψηλότερο εισόδημα σχετίζεται με χαμηλότερο επιπολασμό της κατάθλιψης. “Υποθέσαμε ότι αυτό το εύρημα μπορεί να είχε επηρεαστεί από τη γενναιόδωρη απάντηση της καναδικής κυβέρνησης με το Καναδικό επίδομα αντιμετώπισης έκτακτης ανάγκης, το οποίο μπορεί να είχε προστατευτικό αντίκτυπο στην ψυχική υγεία των Καναδών με χαμηλό εισόδημα”, δήλωσε η συν-συγγραφέας. Maria Rowsell, βοηθός ερευνήτρια στο ILCA του Πανεπιστημίου του Τορόντο. “Το Καναδικό επίδομα αντιμετώπισης έκτακτης ανάγκης CERB παρείχε στους Καναδούς που έχασαν την εργασία τους κατά τη διάρκεια της πανδημίας μηνιαίο εισόδημα 2000 $.
Για ορισμένα άτομα και νοικοκυριά με χαμηλό εισόδημα, αυτό θα αύξανε πραγματικά το μηνιαίο εισόδημά τους, μειώνοντας έτσι το στρες που σχετίζεται με τα οικονομικά σε αυτόν τον πληθυσμό.” Η μελέτη διεξήχθη χρησιμοποιώντας δεδομένα από τις έρευνες της Καναδικής διαχρονικής μελέτης γήρανσης. Η Καναδική διαχρονική μελέτη γήρανσης CLSA είναι μια μεγάλη εθνική διαχρονική μελέτη που περιλαμβάνει ηλικιωμένους Καναδούς με διαβήτη. Αυτή η μελέτη εντόπισε 2.730 άτομα με διαβήτη στο δείγμα CLSA. Σε αυτήν την ομάδα, 1.757 άτομα δεν είχαν προπανδημικό ιστορικό κατάθλιψης και 973 είχαν προπανδημικό ιστορικό κατάθλιψης.
Η μελέτη δημοσιεύτηκε διαδικτυακά αυτό το μήνα στο περιοδικό Archives of Gerontology and Geriatrics Plus. «Οι μακροπρόθεσμες επιπτώσεις της πανδημίας εκτείνονται πολύ πέρα από τη σωματική υγεία», δήλωσε η ανώτερη συγγραφέας καθηγήτρια Esme Fuller-Thomson της Σχολής Κοινωνικής Εργασίας Factor-Inwentash του Πανεπιστημίου του Τορόντο και Διευθύντρια του ILCA. “Είναι σημαντικό να βελτιωθεί η πρόσβαση σε υπηρεσίες ψυχικής υγείας για άτομα με διαβήτη, ιδιαίτερα σε περιόδους αυξημένου στρες. Οι παρεμβάσεις που έχουν δείξει πολλά υποσχόμενα αποτελέσματα για την υποστήριξη της ψυχικής υγείας των ατόμων με συννοσηρότητα κατάθλιψης και διαβήτη περιλαμβάνουν γνωσιακή συμπεριφορική θεραπεία και ψυχοεκπαίδευση. Χρειαζόμαστε για τη βελτίωση της πρόσβασης σε αυτές τις σημαντικές υπηρεσίες».
