Βρείτε μας στο Google News. Πατήστε εδώ!Όσο περισσότερο μας αρέσουν οι ιδέες μας, τόσο πιο γρήγορα τους δίνουμε σχήμα. Αλλά για να είμαστε δημιουργικοί, πρέπει να επικεντρωθούμε στην εξωγενή σκέψη. Αυτό έδειξαν οι Alizée Lopez-Persem και Emmanuelle Volle, ερευνήτριες του Inserm στο Ινστιτούτο Εγκεφάλου του Παρισιού, σε μια νέα μελέτη που δημοσιεύτηκε στο American Psychologist.
Χρησιμοποιώντας μια μελέτη συμπεριφοράς και ένα υπολογιστικό μοντέλο για την αναπαραγωγή των διαφορετικών συνιστωσών της δημιουργικής διαδικασίας, οι ερευνητές εξηγούν πώς οι ατομικές προτιμήσεις επηρεάζουν την ταχύτητα εμφάνισης νέων ιδεών και τον βαθμό δημιουργικότητάς τους. Αυτές οι προτιμήσεις καθορίζουν επίσης ποιες ιδέες επιλέγουμε να εκμεταλλευτούμε και να επικοινωνήσουμε σε άλλους.
Τι μας ωθεί να αναπτύξουμε νέες ιδέες;
Τι μας ωθεί να αναπτύξουμε νέες ιδέες αντί να συμβιβαζόμαστε με τυπικές μεθόδους και διαδικασίες; Τι πυροδοτεί την επιθυμία για καινοτομία με κίνδυνο θυσίας χρόνου, ενέργειας και φήμης για μια ηχηρή αποτυχία; Η δημιουργικότητα βασίζεται σε πολύπλοκους μηχανισμούς που μόλις αρχίζουμε να κατανοούμε και στους οποίους το κίνητρο παίζει κεντρικό ρόλο. Αλλά η επιδίωξη ενός στόχου δεν αρκεί για να εξηγήσει γιατί ευνοούμε ορισμένες ιδέες έναντι άλλων και αν αυτή η επιλογή ωφελεί την επιτυχία των πράξεών μας.
“Η δημιουργικότητα μπορεί να οριστεί ως η ικανότητα παραγωγής πρωτότυπων και σχετικών ιδεών σε ένα δεδομένο πλαίσιο, για την επίλυση ενός προβλήματος ή τη βελτίωση μιας κατάστασης. Είναι μια βασική δεξιότητα για την προσαρμογή στην αλλαγή ή την πρόκληση”, εξηγεί ο Lopez-Persem, ερευνητής στο γνωστική νευροεπιστήμη. «Η ομάδα μας ενδιαφέρεται για τους γνωστικούς μηχανισμούς που επιτρέπουν την παραγωγή δημιουργικών ιδεών, ελπίζοντας να μάθει πώς να τις χρησιμοποιεί με σύνεση».
Οι ερευνητές συμφωνούν επί του παρόντος ότι η δημιουργική διαδικασία αποτελείται από δύο διαδοχικές φάσεις: τη δημιουργία νέων ιδεών και την αξιολόγηση των δυνατοτήτων τους. Αλλά δεν έχουν μάθει ακόμη πώς πραγματοποιείται αυτή η αξιολόγηση και τι μας οδηγεί να διατηρήσουμε κάποιες ιδέες και όχι άλλες.
«Πρέπει να εκτιμούμε τις ιδέες μας για να επιλέξουμε τις καλύτερες», λέει η Lopez-Persem. “Ωστόσο, δεν υπάρχει καμία ένδειξη ότι αυτή η λειτουργία αντιστοιχεί σε μια λογική και αντικειμενική αξιολόγηση στην οποία προσπαθούμε να εμποδίσουμε τις γνωστικές μας προκαταλήψεις από το να κάνουμε την καλύτερη δυνατή επιλογή. Επομένως, θέλαμε να μάθουμε πώς αποδίδεται αυτή η τιμή και αν εξαρτάται από ατομικά χαρακτηριστικά».
Αντικειμενοποίηση της εσωτερικής κίνησης της άνθησης των ιδεών
Η μοντελοποίηση της δημιουργικής διαδικασίας ως μια ακολουθία λειτουργιών που περιλαμβάνουν διακριτά δίκτυα εγκεφάλου δεν αντιστοιχεί σε μια δημοφιλή αντίληψη της δημιουργικότητας, η οποία συνήθως αναπαρίσταται ως μια ορμή που μας καταλαμβάνει, μεταφέρει και μας ξεπερνά. Αντίθετα, η ομάδα του Volle πιστεύει ότι η δημιουργικότητα έχει τρεις θεμελιώδεις διαστάσεις που μπορούν να μοντελοποιηθούν χρησιμοποιώντας μαθηματικά εργαλεία:
- εξερεύνηση, η οποία βασίζεται στην προσωπική γνώση και καθιστά δυνατή τη φαντασία πιθανών επιλογών
- αξιολόγηση, η οποία συνίσταται στη μέτρηση των ποιοτήτων μιας ιδέας
- επιλογή, που μας επιτρέπει να επιλέξουμε την έννοια που θα εκφραστεί.
Για να κατανοήσουν τις αμοιβαίες σχέσεις μεταξύ αυτών των τριών διαστάσεων, οι ερευνητές τις αναπαρήγαγαν σε ένα υπολογιστικό μοντέλο — το οποίο συνέκριναν με την πραγματική συμπεριφορά των ατόμων που στρατολογήθηκαν για τη μελέτη. Μέσω της πλατφόρμας PRISME του Ινστιτούτου Εγκεφάλου του Παρισιού, 71 συμμετέχοντες προσκλήθηκαν να κάνουν δωρεάν τεστ συσχέτισης, τα οποία αποτελούνται από αντιστοίχιση λέξεων με τον πιο τολμηρό δυνατό τρόπο. Στη συνέχεια τους ζητήθηκε να βαθμολογήσουν πόσο τους άρεσαν αυτές οι συσχετίσεις ιδεών και αν φαίνονταν σχετικοί και πρωτότυποι.
«Τα αποτελέσματά μας δείχνουν ότι η υποκειμενική αξιολόγηση των ιδεών παίζει σημαντικό ρόλο στη δημιουργικότητα», λέει η Emmanuelle Volle, νευρολόγος. “Παρατηρήσαμε μια σχέση μεταξύ της ταχύτητας παραγωγής νέων ιδεών και του επιπέδου εκτίμησης αυτών των ιδεών από τους συμμετέχοντες. Φανταστείτε, για παράδειγμα, ένας μάγειρας που σκοπεύει να φτιάξει μια σάλτσα: όσο περισσότερο ο συνδυασμός γεύσεων τον σαγηνεύει στο μυαλό του, τόσο πιο γρήγορα θα πεταχτεί στα υλικά. Η άλλη ανακάλυψή μας είναι ότι αυτή η αξιολόγηση συνδυάζει δύο υποκειμενικά κριτήρια: πρωτοτυπία και συνάφεια».
Ποιες ατομικές προτιμήσεις προάγουν τη δημιουργικότητα;
Η ομάδα δείχνει ότι η σημασία αυτών των δύο κριτηρίων ποικίλλει μεταξύ των ατόμων. “Όλα εξαρτώνται από την εμπειρία, την προσωπικότητά τους και πιθανώς το περιβάλλον τους, προσθέτει ο ερευνητής. Μερικοί προτιμούν την πρωτοτυπία μιας ιδέας έναντι της συνάφειάς της, για άλλους, είναι το αντίστροφο. Ωστόσο, η προτίμηση είτε της πρωτοτυπίας είτε της συνάφειας παίζει ρόλο στο δημιουργική σκέψη: δείξαμε ότι άτομα που τείνουν σε πρωτότυπες ιδέες προτείνουν πιο εφευρετικές ιδέες».
Τέλος, το μοντέλο της ομάδας προέβλεψε την ταχύτητα και την ποιότητα των δημιουργικών προτάσεων των συμμετεχόντων με βάση τις προτιμήσεις τους μετρημένες σε μια ανεξάρτητη εργασία. Αυτά τα αποτελέσματα υπογραμμίζουν τη μηχανική φύση της δημιουργικής παρόρμησης. Επισημαίνουν επίσης τη δυνατότητα, μακροπρόθεσμα, να περιγραφούν επακριβώς οι μηχανισμοί της δημιουργικότητας σε νευροϋπολογιστικό επίπεδο και να συσχετιστούν με το νευρικό τους υπόστρωμα, αμφισβητώντας το στερεότυπο ότι η δημιουργική σκέψη είναι μια μυστηριώδης διαδικασία.
