Βρείτε μας στο Google News. Πατήστε εδώ!Ενδοφλέβιες Ενέσεις: Εμβολιασμοί, εξετάσεις αίματος ή ενδοφλέβιες εξετάσεις – είναι δίκαιο να πούμε ότι σε κανένα παιδί δεν αρέσει η βελόνα. Έτσι, όταν πρόκειται για το εμβόλιο, ένα ελαφρύ άγγιγμα και μια στοργική προσέγγιση είναι απίστευτα ευπρόσδεκτα-τόσο από το παιδί όσο και από τον γονέα. Τώρα, η πρώτη παγκοσμίως έρευνα από το Πανεπιστήμιο της Νότιας Αυστραλίας δείχνει ότι ενώ πολλά παιδιά υποφέρουν, νέες τεχνικές καθοδηγούμενες με υπερήχους θα μπορούσαν να προσφέρουν την απαραίτητη ανακούφιση. Οι τεχνικές υπερήχων που προσφέρονται από την υπηρεσία Γρήγορη Πρόσβαση και Συμβουλές για Ενδοφλέβιες Οδούς με Απεικόνιση (FAAIRI) από την υπηρεσία Υπηρεσίες Ιατρικής Απεικόνισης (SAMI) Νοσηλευτριών στο Νοσοκομείο Γυναικών και Παίδων (WCH διασφαλίζουν ότι οι βελόνες και οι κάνουλες εισάγονται στη “σωστή γραμμή, την πρώτη φορά”, εξασφαλίζοντας τη βέλτιστη φροντίδα για τα παιδιά με χρόνιες παθήσεις. Η μελέτη της UniSA, η οποία διεξήχθη σε συνεργασία με τις Υπηρεσίες Ιατρικής Απεικόνισης το SAMI και το Νοσοκομείο Γυναικών και Παίδων WCH, διερεύνησε τις εμπειρίες των παιδιών που χρειάζονταν τακτικές θεραπείες με βελόνες, ιδίως εκείνων που είχαν αποτυχημένες προσπάθειες τοποθέτησης καννάβου λόγω “δύσκολης φλεβικής πρόσβασης” (DVA).
Οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι τα παιδιά με δύσκολη φλεβική πρόσβαση DVA βίωναν σημαντική δυσφορία πριν (όπως αϋπνία, άγχος), κατά τη διάρκεια (φόβος ή τρόμος) και μετά την εμπειρία της βελόνας (σε ορισμένες περιπτώσεις ψυχολογική δυσφορία). Σημείωσαν επίσης ότι πολλοί κλινικοί ιατροί ήταν πολύ “επικεντρωμένοι στη δουλειά”, προχωρώντας με τις πρακτικές λεπτομέρειες της ετοιμασίας μιας ενδοφλέβιεας κάνουλας IV χωρίς να εξετάζουν σωστά το παιδί και τη φροντίδα του. Συμπεριφορές όπως η αποτυχία να συστηθούν, η πολύωρη προετοιμασία και το κροτάλισμα των εργαλείων επιδείνωσαν το άγχος του παιδιού. Η επικεφαλής ερευνήτρια, Dr. Rebecca Sharp από το ερευνητικό κέντρο Rosemary Bryant AO της UniSA, λέει ότι η έρευνα αναδεικνύει την έντονη ανάγκη αλλαγής της κλινικής πρακτικής. “Οι ενδοφλέβιες κάνουλες (IV) είναι μία από τις πιο συχνές επεμβατικές νοσοκομειακές διαδικασίες για τους παιδιατρικούς ασθενείς. Αλλά ενώ αποτελούν μέρος ρουτίνας της καθημερινής υγειονομικής περίθαλψης, πολλά παιδιά περιγράφουν τους ενδοφλέβιους καθετήρες ως μία από τις πιο επώδυνες διαδικασίες στο νοσοκομείο”, λέει η Δρ Σαρπ. “Τα παιδιά με χρόνιες παθήσεις, όπως ο καρκίνος και η εγκεφαλική παράλυση, διατρέχουν μεγαλύτερο κίνδυνο, επειδή απαιτείται να υποβάλλονται σε επαναλαμβανόμενες θεραπείες μέσω ενδοφλέβιων σωληναρίων. “Έως και το 50% των παιδιών είναι ιδιαίτερα αγχωμένα κατά τη διάρκεια αυτών των διαδικασιών και το 25% πανικοβάλλονται σε σημείο που συχνά χρειάζεται να τα κρατάνε κάτω. “Οι επανειλημμένες αποτυχημένες προσπάθειες διοχέτευσης μπορεί να προκαλέσουν στο παιδί (και στους γονείς του) εξαιρετική αγωνία. Ήδη, περισσότερα από τα μισά παιδιά χρειάζονται δύο προσπάθειες, ενώ ορισμένα υποφέρουν από 10 ή περισσότερες προσπάθειες. “Είναι ζωτικής σημασίας να αλλάξουν οι κλινικές πρακτικές. Οι κλινικοί γιατροί πρέπει να αναγνωρίζουν τις εξειδικευμένες δεξιότητες που απαιτούνται για τους ενδοφλέβιους σωληνίσκους και να παραπέμπουν ταχέως τους ασθενείς σε ειδικούς εάν ένα παιδί έχει ιστορικό δύσκολης φλεβικής πρόσβασης DVA”.
Η ερευνήτρια της UniSA και σύμβουλος παιδιατρικών αγγειακών προσπελάσεων, Catherine Baring, λέει ότι οι τεχνολογίες υπερήχων έχουν αλλάξει το τοπίο για τα παιδιά με δύσκολη φλεβική πρόσβαση DVA. “Όταν ένα παιδί έχει υποστεί πολλαπλές και επώδυνες εμπειρίες με βελόνες, είναι κατανοητό ότι είναι πολύ στεναχωρημένο όταν πρέπει να αντιμετωπίσει άλλη μια διαδικασία”, λέει η Baring. “Με τη χρήση της τεχνολογίας υπερήχων, μπορούμε να καθοδηγήσουμε με ακρίβεια την κάνουλα, εξασφαλίζοντας ότι θα το κάνουμε σωστά, με την πρώτη φορά. Το υπερηχογράφημα μας επιτρέπει να βλέπουμε ακριβώς πού βρίσκεται η φλέβα και να εισάγουμε γρήγορα μια βελόνα με όσο το δυνατόν λιγότερη ταλαιπωρία”. Μέρος της προσέγγισης της υπηρεσίας “Γρήγορη Πρόσβαση και Συμβουλές για Ενδοφλέβιες Οδούς με Απεικόνιση” FAAIRI περιλαμβάνει τη χρήση στρατηγικών συμπεριφοράς για τη μείωση του πόνου και της δυσφορίας, συμπεριλαμβανομένης της υπνωτικής επικοινωνίας και της ενδυνάμωσης των παιδιών για τη μείωση του φόβου. “Είμαστε υπερήφανοι για τη φροντίδα με επίκεντρο τον ασθενή. Ακούμε τα παιδιά, εμπλέκουμε τις οικογένειές τους και εξηγούμε τι πρόκειται να κάνουμε”, λέει ο Baring. “Η ευημερία του παιδιού βρίσκεται στο επίκεντρο κάθε αλληλεπίδρασης με την υπηρεσία “Γρήγορη Πρόσβαση και Συμβουλές για Ενδοφλέβιες Οδούς με Απεικόνιση” FAAIRI. Κατά τη διάρκεια αυτών των διαδικασιών χρησιμοποιούμε ένα ήρεμο, ήσυχο και με αυτοπεποίθηση στυλ επικοινωνίας, το οποίο βοηθά να καθησυχάσουμε ένα παιδί και να του δώσουμε να καταλάβει ότι είναι ασφαλές”. Η ομάδα “Γρήγορη Πρόσβαση και Συμβουλές για Ενδοφλέβιες Οδούς με Απεικόνιση” FAAIRI εκπαιδεύει επίσης την επόμενη γενιά ιατρικών επαγγελματιών. “Εκπαιδεύουμε κάθε νέα ομάδα γιατρών σχετικά με τον τρόπο αναγνώρισης της δύσκολης φλεβικής πρόσβασης DVA, ώστε οι ασθενείς που έχουν δυσκολία να μπορούν να παραπέμπονται αμέσως στους FAAIRIs”, λέει ο Baring. “Διδάσκουμε επίσης στους γιατρούς στρατηγικές για την προσέγγιση της τοποθέτησης ενδοφλέβιων ορών σε παιδιά που δεν προβλέπεται να έχουν δύσκολη φλεβική πρόσβαση DVA, ώστε να βελτιώσουμε την εμπειρία των ασθενών και των οικογενειών, χρησιμοποιώντας τα αποτελέσματα της έρευνάς μας. “Πιστεύω ότι βελτιώνουμε ταχέως τη φροντίδα για τα παιδιά που έχουν δύσκολη φλεβική πρόσβαση DVA στο Νοσοκομείο Γυναικών και Παίδων και ελπίζω οι συστάσεις της έρευνάς μας να υιοθετηθούν και αλλού”.
