Σύνδρομο σκύλου διαδόχου: Γιατί οι ιδιοκτήτες συχνά δυσκολεύονται να συνδεθούν με το νέο τους σκύλο;

Μια μελέτη σχετικά με το γιατί οι ιδιοκτήτες νέων σκύλων συχνά δυσκολεύονται να συνδεθούν με τον νέο τους σύντροφο έχει βρει μια σειρά παραγόντων που μπορεί να βοηθήσουν στην πρόληψη του φαινομένου και έχει τονίσει την ανάγκη να γνωρίζουν το «σύνδρομο του σκύλου διαδόχου». Η Δρ Τζέσικα Ολίβα είναι ανώτερη λέκτορας ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο Τζέιμς Κουκ. Πήρε μέρος σε μια μελέτη που πήρε συνέντευξη από μια ομάδα ιδιοκτητών που είχαν αποκτήσει σκύλους συντροφιάς ή σκύλους βοηθούς για να αντικαταστήσουν έναν παλιό σκύλο – αλλά είχαν πρόβλημα να συνδεθούν με τον νέο σκύλο. Η έρευνα δημοσιεύεται στο περιοδικό Anthrozoös.

«Γνωρίζουμε ότι στον πληθυσμό των σκύλων-οδηγών υπάρχει υψηλότερο ποσοστό επιστροφής του δεύτερου σκύλου των χειριστών σε σύγκριση με τυχόν προηγούμενα ή επόμενα ζευγάρια σκύλων. Αυτό είναι γνωστό ως σύνδρομο δεύτερου σκύλου ή σύνδρομο διαδόχου σκύλου (SDS). Επεκτείναμε τη μελέτη μας για να συμπεριλάβουμε ιδιοκτήτες σκύλων συντροφιάς καθώς και βοηθούς σκύλους, με συγκεκριμένο στόχο να χαρακτηρίσουμε τα βασικά χαρακτηριστικά που καθορίζουν το σύνδρομο και στους δύο πληθυσμούς», είπε ο Δρ Ολίβα.

Είπε ότι η μελέτη διαπίστωσε ότι το SDS βιώνεται με παρόμοιο τρόπο τόσο από τους ιδιοκτήτες σκύλων συντροφιάς όσο και από τους χειριστές σκύλων βοηθείας, με μερικά μοναδικά καθοριστικά χαρακτηριστικά για τον καθένα. «Το SDS χαρακτηριζόταν από ισχυρό δεσμό με τον προηγούμενο σκύλο, συνεχές πένθος που σχετίζεται με την προηγούμενη απώλεια σκύλου, αρνητικά συναισθήματα που σχετίζονται με τον διάδοχο σκύλο και αδυναμία να δεσμευτεί μαζί του», είπε η Δρ Ολίβα. Είπε ότι αυτό φαίνεται να οφείλεται στις συγκρίσεις που έγιναν μεταξύ του διαδόχου και του προηγούμενου σκύλου και στις ανεκπλήρωτες προσδοκίες του νέου σκύλου.

«Για τους ιδιοκτήτες σκύλων συντροφιάς χαρακτηριζόταν επίσης από φόβο να μην πληγωθούν ξανά· για τους ιδιοκτήτες σκύλων βοήθειας ήταν η αδυναμία να εμπιστευτούν τον διάδοχο σκύλο, οι διαφορές στην ικανότητα εργασίας και μια απειλή για την ανεξαρτησία τους», είπε η Δρ Ολίβα. Είπε ότι ο χρόνος από την απώλεια του προηγούμενου σκύλου, η επίγνωση του SDS και η υποστήριξη από την κοινότητα επηρέασαν επίσης την εμπειρία του SDS.

«Συνιστούμε να καταβληθούν μεγαλύτερες προσπάθειες για να ταιριάξουμε τις προτιμήσεις του ιδιοκτήτη και του χειριστή με τα χαρακτηριστικά του σκύλου, να λάβουμε περισσότερο υπόψη τον χρόνο από τον θάνατο ή τη συνταξιοδότηση του προηγούμενου ζώου και το επίπεδο θλίψης που βιώνει αυτή τη στιγμή ο ιδιοκτήτης/χειριστής και μεγαλύτερη ευαισθητοποίηση στην κοινωνία σχετικά με τον αντίκτυπο που μπορεί να έχει ο θάνατος ενός σκύλου συντροφιάς ή βοηθού στον ιδιοκτήτη/τον χειριστή του», είπε η Δρ Ολίβα.

Είπε ότι ήταν αξιοσημείωτο ότι μόνο ένας από τους συμμετέχοντες είχε ακούσει για το SDS πριν λάβει μέρος στη μελέτη. “Υπάρχει προφανής ανάγκη για περισσότερη ευαισθητοποίηση αυτού του συνδρόμου για την εξομάλυνσή του και την παροχή της απαραίτητης υποστήριξης. Ομοίως, η αυξημένη επίγνωση των βασικών χαρακτηριστικών του SDS μέσω της αυξημένης εκπαίδευσης του προσωπικού στέγασης και επανεγκατάστασης ζώων μπορεί να βελτιώσει το αποτέλεσμα τόσο για τους ιδιοκτήτες/χειριστές όσο και για τους σκύλους .”