Βρείτε μας στο Google News. Πατήστε εδώ!«Ο Ντόναλντ Τραμπ στην πρώτη θητεία του έδειξε ότι περιφρονεί την Ευρώπη και τους διεθνείς οργανισμούς και αυτό είναι προβληματικό», είπε ο Νίκος Ανδρουλάκης, σχολιάζοντας τα αποτελέσματα στις αμερικανικές εκλογές και πρόσθεσε: «Δεύτερον, έδειξε ότι αρέσκεται να συνομιλεί με αναθεωρητές ηγέτες, -και με τον Πούτιν και τον Ερντογάν-. Θυμάστε ότι στο τέλος της θητείας του έκανε κίνηση και με τον Κιμ Γιονγκ Ουν στην Βόρεια Κορέα. Ο τρόπος που χειρίζεται κάποια πράγματα, σίγουρα θα προκαλέσει domino effect σε γεωπολιτικά ζητήματα και στο πιο κρίσιμο αυτή την περίοδο, που είναι η σφαγή στην Παλαιστίνη, στη Γάζα, που είναι ό,τι πιο τραγικό συμβαίνει αυτή την στιγμή στην ανθρωπότητα».
Αναλύοντας περαιτέρω ο κ. Ανδρουλάκης, μιλώντας στον ραδιοφωνικό σταθμό του ΣΚΑΪ, τόνισε: «Στις δυτικού τύπου ελεύθερες κοινωνίες, οι ανισότητες και η αύξηση των ανθρώπων που κινδυνεύουν από φτώχεια και κοινωνικό αποκλεισμό δημιουργούν μια τεράστια δεξαμενή για όλους όσους εκφράζουν τέτοια χαρακτηριστικά, όπως ο κ. Τραμπ. Έχουμε ανάλογες περιπτώσεις και στην Ευρώπη, της ίδιας πάνω- κάτω ρητορείας. Είναι ένα ευάλωτο στη συνωμοσιολογία και τον λαϊκισμό ακροατήριο και πρέπει άμεσα, -τουλάχιστον εμείς στην Ευρώπη που είναι ο χώρος της πολιτικής μας δράσης- να ενισχύσουμε το ευρωπαϊκό κοινωνικό μοντέλο, την ανάπτυξη για τους πολλούς ώστε να μειωθούν οι ανισότητες, να υπάρχει σοβαρή υγεία και παιδεία».
Περιέγραψε τις προκλήσεις που ανοίγονται προς την κατεύθυνση μιας αυτοδύναμης και οικονομικά/παραγωγικά αυτόνομης Ευρώπης, λέγοντας ότι «η ιστορία της σύγκρουσης Αμερικής-Κίνας εξελίσσεται εδώ και αρκετά χρόνια. Όντως ο κ. Τραμπ είναι πάντα υπέρ της κλιμάκωσης, συγκριτικά με τους Δημοκρατικούς, αυτό όμως ανοίγει ένα μεγάλο παράθυρο ευκαιρίας στην Ευρώπη με οικονομικούς και γεωπολιτικούς όρους σε σχέση με αυτήν την αντιπαράθεση. Πριν από μερικά χρόνια όταν μιλούσαμε για ευρωστρατό, μας περιφρονούσαν όλοι. Τώρα οι περισσότερες κυβερνήσεις επισημαίνουν την ανάγκη ενός συμπληρωματικού στρατεύματος προς το ΝΑΤΟ, ώστε η Ευρώπη να αποκτήσει τις δικές της αυτόνομες δυνάμεις. Η Ευρώπη, καλώς ή κακώς, θα αναγκαστεί να σπάσει το καθεστώς της ομοφωνίας για θέματα οικονομίας και φορολογίας, όπως τα μεγάλα ταμεία, το Ταμείο Ευρωπαϊκής Κυριαρχίας, για να επενδύσουμε στην παραγωγική βάση, να φέρουμε πίσω δομές που έχουν φύγει προς την Κίνα και άλλες χώρες, για να έχουμε μια οικονομική και παραγωγική αυτονομία. Δηλαδή, δεν μπορεί η Ευρώπη να θέλει 27 στις 27 ψήφους -και να μας εκβιάζει τη μία ο Όρμπαν, την άλλη η Μάλτα– και να μην μπορούμε να συγκροτήσουμε μια ενιαία φορολογική πολιτική. Άρα, υπάρχει παράθυρο ευκαιρίας, υπάρχει τραπέζι που τα συζητά αυτά πανευρωπαϊκά, ενώ κάποτε ήταν ταμπού. Οπότε ας είμαστε όχι πολύ αισιόδοξοι, αλλά ας είμαστε αισιόδοξοι».
