Λαϊκό Νοσοκομείο:Αναγνωρίστηκε ως κέντρο εκπαίδευσης ιατρών στην Αγγειοχειρουργική

Με σχετική απόφαση του ΚΕ.Σ.Υ, εγκρίνεται η άρση αναγνώρισης της Β’ Πανεπιστημιακής Προπαιδευτικής Χειρουργικής Κλινικής και της Α΄ Πανεπιστημιακής Αγγειοχειρουργικής Κλινικής του Γενικού Νοσοκομείου Αθηνών «ΛΑΪΚΟ» ως κατάλληλων κέντρων εκπαίδευσης ειδικευόμενων ιατρών στην ιατρική ειδικότητα της Αγγειοχειρουργικής.

Λίγα λόγια για την ίδρυση του Γενικού Νοσοκομείου Αθηνών «ΛΑΪΚΟ»

Το «Λαϊκόν Νοσοκομείο Αθηνών» όπως ήταν το αρχικό όνομά του, είναι ένα νοσοκομείο που αποτελεί μια ξεχωριστή παρουσία, με δράση 70 περίπου χρόνων, στον αγώνα για την αντιμετώπιση των προβλημάτων υγείας στη χώρα μας.

Μέσα στα σχέδια των πολιτικών της δεκαετίας του 1930 ήταν η ανάγκη της ύπαρξης ενός νοσοκομείου με σκοπό τη νοσηλεία αρρώστων κυρίως των κατοίκων της πόλης των Αθηνών χωρίς οικονομικές διακρίσεις. Μετά από αλλεπάλληλες συσκέψεις των Καθηγητών της Ιατρικής Σχολής και της Συγκλήτου αποφασίστηκε το πανεπιστημιακό περίπτερο στο Γουδί που προοριζόταν για εργαστήρια Μικροβιολογίας και Υγιεινής, να μετατραπεί σε νοσοκομείο και να στεγαστούν σε αυτό η Α΄ Παθολογική και η Α΄ Χειρουργική Κλινική του Πανεπιστημίου Αθηνών. Η τοποθεσία αυτή θεωρήθηκε καταλληλότερη μια και ήταν εκτός πόλεως, σε καλύτερο περιβάλλον, ήσυχο, υγιεινό και μακριά από το θόρυβο της πόλης. Το 1933 ο Πρωθυπουργός Παναγής Τσαλδάρης συμφώνησε με την πρόταση των Καθηγητών της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών να ιδρυθεί ένα νοσοκομείο για άπορους πολίτες. Μεταξύ Πανεπιστημίου και Κράτους συμφωνήθηκε το Κράτος και ειδικότερα το Υπουργείο Υγιεινής και Αντιλήψεως να αναλάβει την κάλυψη των δαπανών για τις οποιαδήποτε μεταβολές, οικοδομικές μετατροπές και εγκαταστάσεις του Λαϊκού καθώς και τα έξοδα νοσηλείας μέχρι 300 ασθενών, και τη μισθοδοσία όλου του προσωπικού εκτός του ιατρικού.

Επί προεδρίας της Δημοκρατίας του Αλέξανδρου Ζαΐμη στις 2 Σεπτεμβρίου 1933 ψηφίστηκε ο Νόμος 5746, από τη Βουλή και τη Γερουσία για την ίδρυση και οργάνωση Νοσοκομείου με την επωνυμία «Λαϊκόν Νοσοκομείον Αθηνών». Το νοσοκομείο άνηκε στη δικαιοδοσία του τότε Υπουργείου Κρατικής Υγιεινής και Αντιλήψεως και αποτελούσε Νομικό Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου. Ο πρωταρχικός σκοπός της ιδρύσεως του Νοσοκομείου ήταν η νοσηλεία των πασχόντων απόρων από κοινά νοσήματα, και συγχρόνως η εκπαίδευση των ιατρών, των φοιτητών της Ιατρικής Σχολής και των νοσοκόμων.

Αρχική εικόνα του «Λαϊκόν Νοσοκομείο Αθηνών»

Το όλο κτίριο του Νοσοκομείου αποτελείτο από το ημιϋπόγειο, ισόγειο και δύο ορόφους. Στο ημιϋπόγειο και στο ισόγειο εγκαταστάθηκαν οι διοικητικές υπηρεσίες, το φαρμακείο, η αποθήκη τροφίμων και σε τρία δωμάτια τα εργαστήρια της Παθολογικής Κλινικής. Η έκταση του χώρου του καθενός εξ αυτών δεν ήταν ικανοποιητική για την εξυπηρέτηση των αναγκών του Νοσοκομείου.
Στο 2ο όροφο εγκαταστάθηκε η Α΄ Χειρουργική Κλινική και τα χειρουργεία με την αποστείρωση. Στον 1ο υπήρχε η Α΄ Παθολογική Κλινική και το αμφιθέατρο που βρίσκεται στην ίδια θέση και σήμερα.

• Η λειτουργία της Α΄ Παθολογικής Κλινικής άρχισε τον Οκτώβριο του 1933 με διευθυντή τον Καθηγητή Σπ. Λιβιεράτο και από το 1934 με προϊσταμένη τη Νοσηλεύτρια του Ε.Ε.Σ. Καλ. Γιουλούντα. Η δύναμη των κλινών της Κλινικής ήταν περισσότερες από 100.
• Η λειτουργία της Α΄ Χειρουργικής Κλινικής άρχισε τον Ιούνιο του 1934 με διευθυντή τον Καθηγητή Μ. Γερουλάνο και με προϊσταμένη τη Νοσηλεύτρια του Ε.Ε.Σ. Μ. Κολέτσου. Η καθυστέρηση της λειτουργίας της Χειρουργικής Κλινικής, οφειλόταν στην καθυστέρηση αποπεράτωσης των εγκαταστάσεων των χειρουργείων. Η δύναμη σε κλίνες της κλινικής ήταν μόνο 28 κλίνες.
• Τα χειρουργεία του Νοσοκομείου και η αποστείρωση, ήταν ευρύχωρα και θεωρούνταν τα πλέον σύγχρονα για την εποχή εκείνη αφού από την αρχή είχαν σχεδιαστεί γι’ αυτό το σκοπό. Αποτελούνταν από δύο αίθουσες, με δύο χειρουργικά τραπέζια σε κάθε αίθουσα. Η μία αίθουσα εξυπηρετούσε άσηπτες επεμβάσεις και η άλλη σηπτικές.
  Μεταξύ των δύο κλινικών υπήρχε αρμονική συνεργασία και οι εργαστηριακές εξετάσεις των ασθενών της Χειρουργικής Κλινικής γίνονταν στα εργαστήρια της Παθολογικής Κλινικής για τα οποία παραχωρήθηκαν τρία δωμάτια της Παθολογικής Κλινικής. Το εξωτερικό Παθολογικό και Χειρουργικό Ιατρείο στεγαζόταν στο ίδιο δωμάτιο λόγω έλλειψης χώρων.
• Μεγάλη δυσχέρεια υπήρξε στην ανεύρεση χώρου για τη στέγαση και λειτουργία ακτινολογικού εργαστηρίου. Μέχρι το 1940 οι άρρωστοι εξυπηρετούνταν από ακτινολογικά εργαστήρια άλλων Νοσοκομείων, συνήθως του Δημοτικού Νοσοκομείου και του Ευαγγελισμού. Το Ακτινολογικό Εργαστήριο λειτούργησε μετά τον πόλεμο του 1940 που διορίστηκε ο πρώτος ακτινολόγος – Διευθυντής Ευτ. Χαρτ.

Επίσης έλλειψη χώρου παρατηρήθηκε και για τη στέγαση των διοικητικών και άλλων βοηθητικών υπηρεσιών. Για την αντιμετώπιση των παραπάνω ελλείψεων επί υπουργίας Αλ. Κορύζη χορηγήθηκαν 30.000.000 δρχ. για βελτιώσεις του Νοσοκομείου. Σχετικές εργασίες άρχισαν το 1938 οι οποίες παρέμειναν ημιτελείς λόγω του πολέμου του 1940.
Κατά την κατοχή από τα γερμανικά στρατεύματα έγινε επίταξη του Νοσοκομείου από τους Γερμανούς και οι νοσηλευόμενοι ασθενείς μεταφέρθηκαν σε αλλού.

Με την έναρξη της λειτουργίας του Νοσοκομείου διορίστηκαν για την φροντίδα των αρρώστων 30 άνδρες νοσοκόμοι χωρίς καμία εκπαίδευση. Οι Καθηγητές και των δύο Κλινικών διαπίστωσαν ότι οι διορισθέντες ανεκπαίδευτοι άνδρες νοσοκόμοι δεν ήταν κατάλληλοι για τη νοσηλεία των αρρώστων. Μετά από πολλές προσπάθειες των Καθηγητών κα σε συνεργασία με το Υπουργείο διορίσθηκαν ωρομίσθιες μερικές πρακτικές νοσοκόμες και από το καλοκαίρι του 1934 ανέλαβαν Νοσηλεύτριες προϊστάμενες στην Παθολογική Κλινική η Καλ. Γιουλούντα, στη Χειρουργική Κλινική η Μ. Κολέτσου και στο Χειρουργείο η Καλ. Λαζαρίδου.