Βρείτε μας στο Google News. Πατήστε εδώ!Σχεδόν μισό αιώνα αφότου το Ανώτατο Δικαστήριο έκρινε ότι οι σχολικοί ξυλοδαρμοί είναι επιτρεπτοί και όχι «σκληρή και ασυνήθιστη τιμωρία», πολλές πολιτείες των ΗΠΑ επιτρέπουν τη σωματική τιμωρία για μαθητές που έχουν συμπεριφερθεί άσχημα. Σήμερα, πάνω από το ένα τρίτο των πολιτειών επιτρέπουν στους δασκάλους να κωπηλατούν ή να δέρνουν μαθητές. Περισσότεροι από 100.000 μαθητές κωπηλατούν στα σχολεία των ΗΠΑ κάθε χρόνο.
Η Christina Erickson, αναπληρώτρια κοσμήτορας και καθηγήτρια κοινωνικής εργασίας στο Πανεπιστήμιο της Βόρειας Ντακότα, έγραψε ένα βιβλίο σχετικά με το θέμα: “Spanked: How Hitting Our Children is Harming Ourselves.” Συζήτησε το εύρος της πρακτικής και τα αποτελέσματά της με το The Conversation.
Ποια νομοθεσία για τον ξυλοδαρμό υπάρχει παγκοσμίως;
Σε όλο τον κόσμο, 68 χώρες έχουν απαγορεύσει το χτύπημα παιδιών με οποιαδήποτε μορφή, συμπεριλαμβανομένου του ξυλοδαρμού. Το κίνημα ξεκίνησε το 1979 με την απαγόρευση της Σουηδίας για όλες τις μορφές σωματικής τιμωρίας, συμπεριλαμβανομένου του ξυλοδαρμού σε οποιοδήποτε περιβάλλον, ακόμη και στο σπίτι της οικογένειας. Ο ρυθμός αλλαγής επιταχύνθηκε στις αρχές της δεκαετίας του 2000, όταν περισσότερες χώρες υιοθέτησαν παρόμοιους νόμους. Η νομική γλώσσα χωρών όπως το Νεπάλ βασίζεται σε έναν αναδυόμενο ορισμό των παιδιών ως κατόχων δικαιωμάτων παρόμοιων με τους ενήλικες και ως ανθρώπων που αξίζει να προστατεύονται από βλάβες.
Ποιες είναι οι πολιτικές των ΗΠΑ για το ξυλοδαρμό;
Κάθε πολιτεία στις ΗΠΑ έχει τους δικούς της νόμους για την κακοποίηση παιδιών και όλες οι πολιτείες, οι φυλές και οι περιοχές στοχεύουν στην προστασία των παιδιών από την κακοποίηση . Αλλά όλοι οι νόμοι της πολιτείας επιτρέπουν επίσης στους γονείς να χτυπούν τα παιδιά τους εάν αυτό δεν αφήνει τραυματισμό ή σημάδι.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο ορισμός της Οκλαχόμα για την παιδική κακοποίηση και παραμέληση. Περιλαμβάνει μια εξαίρεση που επιτρέπει στους γονείς να χρησιμοποιούν συνηθισμένη βία ως μέσο πειθαρχίας, συμπεριλαμβανομένου του χτυπήματος, χρησιμοποιώντας ένα εργαλείο όπως διακόπτη ή κουπί. Ωστόσο, το να αφήνεις στοιχεία χτυπήματος, όπως φούσκωμα, μώλωπες, πρήξιμο ή τραύματα, είναι παράνομο και θεωρείται κακοποίηση παιδιών σε όλες τις πολιτείες.
Το χτύπημα των παιδιών από τους γονείς θεωρείται μοναδικό από άλλες σωματικές βίες λόγω του σχεσιακού πλαισίου και του σκοπού. Οι νόμοι δίνουν το δικαίωμα στους γονείς να χτυπούν τα παιδιά τους με σκοπό να διδάξουν ένα μάθημα ή να τα τιμωρήσουν για να βελτιώσουν τη συμπεριφορά τους. Τα παιδιά είναι τα μόνα άτομα στην κοινωνία που μπορούν να χτυπηθούν από άλλο άτομο και ο νόμος δεν το θεωρεί ως επίθεση.
Ο αντίκτυπος του ξυλίσματος σε ένα παιδί είναι δυστυχώς παρόμοιος με το καταχρηστικό χτύπημα. Το χτύπημα έχει χαρακτηριστεί ως “Ανεπιθύμητη παιδική εμπειρία” ή ACE . Αυτά είναι γεγονότα που προκαλούν κακά αποτελέσματα στην υγεία κατά τη διάρκεια της ζωής κάποιου. Η πρακτική του ξυλοδαρμού επηρεάζει και τους γονείς. Η αποδοχή της σωματικής πειθαρχίας του ξυλοδαρμού θέτει τους γονείς σε κίνδυνο κλιμάκωσης της σωματικής τιμωρίας που οδηγεί σε κακοποίηση.
Οι γονείς που δέρνουν το παιδί τους έχουν τη δυνατότητα να το κακομεταχειριστούν και να παγιδευτούν σε ένα νομικό σύστημα και σύστημα παιδικής προστασίας που στοχεύει στην προστασία των παιδιών από το κακό. Δεν είναι σαφές τι προκαλεί έναν γονέα να περάσει από την πειθαρχία στην κακοποίηση. Έρευνες δείχνουν ότι το χτύπημα σε νεαρή ηλικία, όπως ένα παιδί 1 έτους, αυξάνει την πιθανότητα εμπλοκής από τις Υπηρεσίες Παιδικής Προστασίας κατά 33%.
Ορισμένες σχολικές περιοχές απαιτούν άδεια από τους γονείς για να επιτρέψουν την πειθαρχική κωπηλασία στο σχολείο, ενώ άλλες δεν απαιτούν καμία επικοινωνία. Η κρατική νομοθεσία δεν διασφαλίζει συμφωνία μεταξύ γονέων και σχολικών περιοχών για τα αδικήματα που δικαιολογούν την κωπηλασία. Οι γονείς μπορεί να αισθάνονται ότι δεν έχουν άλλη εναλλακτική από το να κρατήσουν το παιδί τους στο σχολείο ή να φοβούνται αντίποινα από τους διευθυντές του σχολείου. Μερικοί μαθητές είναι αρκετά μεγάλοι για να καταγγείλουν οι ίδιοι την τιμωρία.
Το χτύπημα θεωρείται το ίδιο με το χτύπημα;
Ο όρος χτύπημα κρύβει την έννοια του χτυπήματος και είναι τόσο συνηθισμένος που δεν αμφισβητείται, παρά το γεγονός ότι ένας ενήλικας χτυπά ένα άτομο πολύ μικρότερο από αυτόν. Η ιδέα αποκρύπτεται περαιτέρω επειδή το χτύπημα στο κάτω μέρος ενός παιδιού κρύβει τυχόν τραυματισμούς που μπορεί να προκύψουν. Οι τύποι χτυπήματος που κατηγοριοποιούνται ως ξυλοδαρμοί έχουν περιοριστεί με τα χρόνια, αλλά εξακολουθούν να επιμένουν. Μερικοί γονείς εξακολουθούν να χρησιμοποιούν εργαλεία όπως διακόπτες δέντρων, ξύλινα κουτάλια, παπούτσια ή κουπιά για να «δέρνουν» τα παιδιά, αυξάνοντας τις πιθανότητες για κακοποίηση.
Τα περισσότερα χτυπήματα τελειώνουν στην ηλικία των 12 ετών, εν μέρει επειδή τα παιδιά αυτής της ηλικίας είναι σε θέση να αντεπιτεθούν. Όταν ένα παιδί γίνεται 18 ετών, το χτύπημα από τους γονείς γίνεται το ίδιο με το χτύπημα οποιουδήποτε άλλου ενήλικα, μια μορφή ενδοοικογενειακής βίας ή επίθεσης σε όλες τις Η.Π.Α. Υπάρχει έλλειψη συνεπούς κατανόησης του τι συνιστά ξυλοδαρμό. Ο ορισμός του ξυλοδαρμού είναι μοναδικός για κάθε οικογένεια. Ο αριθμός των επιτυχιών, ντυμένοι ή όχι, ή χρησιμοποιώντας ένα εργαλείο, αντικατοπτρίζουν γεωγραφικές ή οικογενειακές διαφορές στην κατανόηση του τι είναι ξυλοδαρμό.
