Βρείτε μας στο Google News. Πατήστε εδώ!Η σπονδυλοδεσία είναι μια εξαιρετικά επεμβατική χειρουργική επέμβαση όπου ένα εμφύτευμα τοποθετείται στη σπονδυλική στήλη για να αποτρέψει την κίνηση μεταξύ των οστών. Η θεραπεία έχει υψηλό ποσοστό αποτυχίας μετά από μόλις πέντε χρόνια, ωστόσο Te Whare Wānanga o Waitahi | Η ερευνήτρια και λέκτορας του Πανεπιστημίου του Canterbury, Αναπληρώτρια Καθηγήτρια Debbie Munro, πέρασε τα τελευταία 20 χρόνια βρίσκοντας έναν τρόπο να αλλάξει αυτό.
Ο αναπληρωτής καθηγητής Munro έχει αναπτύξει μια πρωτότυπη συσκευή που προσαρμόζεται σε μια ράβδο που έχει εισαχθεί κατά τη διάρκεια μιας χειρουργικής επέμβασης σπονδυλικής σύντηξης, παρόμοια με ένα μετρητή τάσης. Παράλληλα, εφηύρε έναν ασύρματο αισθητήρα και λογισμικό για την ερμηνεία των εξόδων από το μετρητή, το οποίο θα βοηθήσει στον προσδιορισμό της επιτυχίας της σύντηξης.
«Προς το παρόν, οι χειρουργοί δεν μπορούν να είναι σίγουροι ότι η χειρουργική επέμβαση ήταν επιτυχής προτού ράψουν έναν ασθενή και δεν θα ξέρουν μέχρι το τέλος των τεσσάρων μηνών που μπορείτε να το δείτε σε μια ακτινογραφία. Στη Νέα Ζηλανδία οι χειρουργοί δεν κάνουν ακτινοβολία στον ασθενή καθόλου, εάν δεν πονάει μετά από 12 εβδομάδες, επιστρέφει στη δουλειά», λέει ο αναπληρωτής καθηγητής Munro.
“Ωστόσο, εάν η συσκευή έχει αποτύχει, γενικά δεν γνωρίζουν πριν από τρεις έως τέσσερις μήνες μετά την επέμβαση. Σε εκείνο το σημείο ξεκινούν ξανά ολόκληρη τη διαδικασία—χρειάζεται μια δεύτερη εξαιρετικά επεμβατική χειρουργική επέμβαση για την αντικατάσταση της συσκευής. Λαμβάνονται περισσότερα οστά από η λεκάνη, συνθλίβεται και απλώνεται πάνω από τη σπονδυλική στήλη για να διεγείρει την ανάπτυξη των οστών που δημιουργεί τη σύντηξη.
“Όταν ο αισθητήρας εμφυτεύεται για πρώτη φορά, θα πρέπει να εμφανίζει τη μέγιστη καταπόνηση, εάν το λογισμικό μου δείχνει ότι δεν υπάρχει καταπόνηση, τότε ο χειρουργός ξέρει ότι δεν λειτούργησε και μπορεί να διορθώσει το πρόβλημα πριν συρραφεί ο ασθενής. Μερικές φορές υπάρχουν μικροσκοπικές ρωγμές ή ελαφρά χαλαρή βίδα μέσα στο εμφύτευμα, πράγματα αόρατα στο ανθρώπινο μάτι, που μπορεί να εμποδίσουν τη σύντηξη να λειτουργήσει.”
Μόλις η χειρουργική επέμβαση κριθεί επιτυχής, η συσκευή θα χρησιμοποιηθεί για την παρακολούθηση της προόδου του ασθενούς. “Η χειρουργική επέμβαση σπονδυλοδεσίας απαιτεί εβδομάδες κατάκλισης και η πρόοδος μπορεί να είναι πολύ αργή. Πολλοί ασθενείς που υποβάλλονται σε αυτή τη χειρουργική επέμβαση είναι νέοι ή σε ειδικευμένο εργατικό δυναμικό και δυσκολεύονται να τηρήσουν αυτό το σχέδιο θεραπείας, αλλά με αυτήν τη συσκευή θα μπορούσαν πραγματικά να δουν το ρυθμό βελτίωσής τους. “
Επί του παρόντος, υπάρχει μια αποσύνδεση μεταξύ εκείνων που χρειάζονται τη χειρουργική επέμβαση και του τόπου όπου βρίσκονται οι χειρουργοί, και οι απαιτούμενοι πολλαπλοί έλεγχοι μπορεί να αποτελέσουν άλλο ένα εμπόδιο για τους ασθενείς. “Αυτή η συσκευή θα επέτρεπε ένα στυλ αυτοεξυπηρέτησης… ο ασθενής θα μπορούσε να σαρώσει την τοποθεσία μόνος του και τα δεδομένα θα αποστέλλονταν στον χειρουργό και ο ασθενής θα χρειαζόταν να δει τον χειρουργό πρόσωπο με πρόσωπο μόνο εάν υπήρχε ένα ζήτημα.”
Η συσκευή και το συνοδευτικό λογισμικό έχουν μακροπρόθεσμα οφέλη και για τον ασθενή, “Όχι μόνο μπορεί η συσκευή να παραμείνει στο άτομο για πάντα καθώς δεν υπάρχουν μπαταρίες, επομένως δεν υπάρχει κίνδυνος διαρροής, αλλά εάν κάποιος με αυτό το εμφύτευμα είχε ατύχημα, μπορούσε εύκολα να ελέγξει αν η σύντηξη είχε επηρεαστεί”.
Ο αναπληρωτής καθηγητής Munro πιστεύει επίσης ότι αυτή η τεχνολογία θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί σε άλλα μέρη του σώματος, όπως αντικαταστάσεις ισχίου και γονάτων για την παρακολούθηση της υποβάθμισης. Περαιτέρω δοκιμές θα πραγματοποιηθούν τον επόμενο χρόνο με την ελπίδα ότι θα είναι έτοιμο για εμπορικό ενδιαφέρον στις αρχές του 2024.
