Βρείτε μας στο Google News. Πατήστε εδώ!Τα άτομα με προβλήματα ψυχικής υγείας ενθαρρύνονται να τρέχουν για να βελτιώσουν τη συναισθηματική τους ευεξία αντί να στραφούν στα αντικαταθλιπτικά. Μια μελέτη από το Πανεπιστήμιο Vrije στο Άμστερνταμ διαπίστωσε ότι το τρέξιμο για 16 εβδομάδες λειτουργεί εξίσου καλά με τα αντικαταθλιπτικά φάρμακα για τη θεραπεία της κατάθλιψης και του άγχους.
Επιπλέον, η έρευνα δείχνει επίσης ότι το τζόκινγκ σχετίζεται με καλά αποτελέσματα σωματικής υγείας, όπως μικρότερη περιφέρεια μέσης, καλύτερη καρδιακή λειτουργία, βελτιωμένο βάρος και αρτηριακή πίεση. Ωστόσο, τα άτομα που λάμβαναν αντικαταθλιπτικά παρουσίασαν μείωση σε αυτούς τους μεταβολικούς δείκτες, ανέφερε η μελέτη.
Λεπτομέρειες για την μελέτη
Περισσότερα από 140 άτομα με κατάθλιψη και/ή άγχος συμμετείχαν στη δοκιμή και ακολούθησαν ένα από τα δύο θεραπευτικά προγράμματα για 16 εβδομάδες. Συνολικά 45 συμμετέχοντες επέλεξαν να λάβουν έναν αντικαταθλιπτικό αναστολέα επαναπρόσληψης σεροτονίνης. Εν τω μεταξύ, οι υπόλοιποι 96 συμμετέχοντες αποφάσισαν να συμμετάσχουν στο τρέχον πρόγραμμα, το οποίο περιλάμβανε έως και τρεις συνεδρίες εποπτευόμενων συνεδριών διάρκειας 45 λεπτών την εβδομάδα.
Σχεδόν το 45% των συμμετεχόντων σε κάθε ομάδα βελτίωσαν την κατάθλιψη και το άγχος τους, αποκάλυψαν τα αποτελέσματα. Σύμφωνα με τα ευρήματα, όσοι ήταν στην ομάδα τρεξίματος ενίσχυσαν επίσης τη σωματική τους υγεία, ενώ οι συμμετέχοντες στην ομάδα των αντικαταθλιπτικών εμφάνισαν επιδείνωση. Περίπου το 52% των ατόμων στην ομάδα τρεξίματος ολοκλήρωσαν το πλήρες πρόγραμμα, ενώ το 82% των συμμετεχόντων στην ομάδα των αντικαταθλιπτικών τήρησαν πλήρως το πρόγραμμα.
Η σημασία των ευρημάτων
Η επικεφαλής συγγραφέας καθηγήτρια Brenda Penninx είπε: «Είναι σημαντικό να πούμε ότι υπάρχει χώρος και για τις δύο θεραπείες στη φροντίδα της κατάθλιψης. Η μελέτη δείχνει ότι σε πολλούς ανθρώπους αρέσει η ιδέα της άσκησης, αλλά μπορεί να είναι δύσκολο να το πραγματοποιήσουν, παρόλο που τα οφέλη είναι σημαντικά».
Και πρόσθεσε: «Διαπιστώσαμε ότι οι περισσότεροι άνθρωποι συμμορφώνονται με τη λήψη αντικαταθλιπτικών, ενώ περίπου η μισή ομάδα του τρεξίματος συμμορφώθηκε με τη θεραπεία άσκησης δύο φορές την εβδομάδα. Το να λέμε στους ασθενείς να τρέξουν δεν αρκεί. Η αλλαγή της συμπεριφοράς στη σωματική δραστηριότητα θα απαιτήσει επαρκή επίβλεψη και ενθάρρυνση. Τα αντικαταθλιπτικά είναι γενικά ασφαλή και αποτελεσματικά. Λειτουργούν για τους περισσότερους ανθρώπους.
Γνωρίζουμε ότι η μη θεραπεία της κατάθλιψης οδηγεί σε χειρότερα αποτελέσματα. Έτσι, τα αντικαταθλιπτικά είναι γενικά μια καλή επιλογή». Και κατέληξε: «Παρόλα αυτά, πρέπει να επεκτείνουμε τη θεραπεία μας, καθώς δεν ανταποκρίνονται όλοι οι ασθενείς στα αντικαταθλιπτικά ή δεν είναι πρόθυμοι να τα λάβουν. Τα αποτελέσματά μας υποδηλώνουν ότι η εφαρμογή της θεραπείας άσκησης είναι κάτι που πρέπει να λάβουμε πολύ πιο σοβαρά υπόψη, καθώς θα μπορούσε να είναι μια καλή – και ίσως ακόμη καλύτερη – επιλογή για ορισμένους από τους ασθενείς μας».
Ο Δρ Eric Ruhe από τα Ιατρικά Κέντρα του Πανεπιστημίου του Άμστερνταμ σχολίασε: «Αυτά είναι πολύ ενδιαφέροντα αποτελέσματα που δείχνουν και πάλι ότι η σωματική υγεία μπορεί να επηρεάσει την ψυχική υγεία και ότι η θεραπεία της κατάθλιψης και του άγχους μπορεί να επιτευχθεί με την άσκηση, προφανώς χωρίς τις δυσμενείς επιπτώσεις των αντικαταθλιπτικών φαρμάκων. Ωστόσο, αρκετές παρατηρήσεις είναι σημαντικές. Πρώτα οι ασθενείς ακολούθησαν την προτίμησή τους, που είναι κοινή πρακτική, αλλά ιδανικά θα πρέπει να συμβουλεύουμε τους ασθενείς τι θα λειτουργήσει καλύτερα».
Και πρόσθεσε: «Το να ακολουθείς αυτή την επιλογή είναι κατανοητό από ρεαλιστική άποψη όταν οι ασθενείς έχουν ισχυρές προτιμήσεις, τις οποίες πρέπει να λαμβάνεις υπόψη όταν κάνεις μια μελέτη όπως αυτή. Το μειονέκτημα είναι ότι οι συγκρίσεις μεταξύ των ομάδων μπορεί να είναι προκατειλημμένες σε σύγκριση με αυτό σε μια πραγματικά τυχαιοποιημένη μελέτη. Για παράδειγμα, οι ασθενείς στην ομάδα των αντικαταθλιπτικών ήταν πιο καταθλιπτικοί, γεγονός που μπορεί να σχετίζεται με λιγότερες πιθανότητες να συνεχίσουν να συμμετέχουν στις ασκήσεις. Έτσι, πρέπει να προσέχουμε να μην υπερερμηνεύουμε τις συγκρίσεις μεταξύ ομάδων, τις οποίες οι συγγραφείς αναγνωρίζουν σωστά.
Τέλος, ένα πολύ σημαντικό εύρημα είναι η διαφορά στη συμμόρφωση μεταξύ των παρεμβάσεων: 52 τοις εκατό στην ομάδα άσκησης και 82 τοις εκατό στην ομάδα των αντικαταθλιπτικών. Αυτό δείχνει ότι είναι πιο δύσκολο να αλλάξεις μια συνήθεια τρόπου ζωής από το να πάρεις ένα χάπι. Αυτό δεν απαντάται αποκλειστικά στην ψυχιατρική, υποδεικνύοντας ότι πρέπει επίσης να επικεντρωθούμε στο πώς να βελτιώσουμε τη συμμόρφωση με την υγιή συμπεριφορά. Αυτό θα μπορούσε να έχει τεράστιο αντίκτυπο στην υγειονομική περίθαλψη γενικότερα, αλλά και στις ψυχιατρικές ασθένειες».
