Βρείτε μας στο Google News. Πατήστε εδώ!Το να έχεις υψηλό αυτοέλεγχο θεωρείται προτέρημα. Είναι το κλειδί για την επιτυχία σε πολλές πτυχές της ζωής — είτε πρόκειται για προαγωγή στη δουλειά, είτε τηρείτε το πρόγραμμα προπόνησής σας είτε αντιστέκεστε στον πειρασμό μιας γλυκιάς απόλαυσης όταν προσέχετε τι τρώτε. Όμως, όπως προτείνεται από μια θεωρία που δημοσιεύθηκε από τον καθηγητή Thomas Lynch το 2018, ο υψηλός αυτοέλεγχος μπορεί να μην είναι πάντα καλός – και για κάποιους, θα μπορούσε να συνδέεται με ορισμένα προβλήματα ψυχικής υγείας.
Σύμφωνα με τη θεωρία του Lynch, κάθε ένας από εμάς κλίνει περισσότερο προς ένα από τα δύο στυλ προσωπικότητας: τον υποέλεγχο ή τον υπερέλεγχο. Ο τρόπος με τον οποίο τείνουμε να κλίνουμε εξαρτάται από πολλούς παράγοντες, όπως τα γονίδιά μας, τη συμπεριφορά που ανταμείβουν και αποθαρρύνουν οι άνθρωποι γύρω μας, τις εμπειρίες της ζωής μας και τις στρατηγικές αντιμετώπισης που χρησιμοποιούμε στην καθημερινή ζωή.
Είναι σημαντικό ότι το να είσαι υπό έλεγχο ή υπερελεγχόμενος δεν είναι ούτε καλό ούτε κακό. Αν και μας κάνει πιο πιθανό να συμπεριφερόμαστε με έναν συγκεκριμένο τρόπο, οι περισσότεροι από εμάς είμαστε ψυχολογικά ευέλικτοι και μπορούμε να προσαρμοστούμε στις διαφορετικές καταστάσεις στις οποίες βρισκόμαστε. Έτσι, ανεξάρτητα από το αν είμαστε υπερελεγχόμενοι ή υποελεγχόμενοι, αυτή η ευελιξία μας βοηθά να αντιμετωπίσουμε προκλήσεις και αποτυχίες της ζωής με εποικοδομητικό τρόπο.
Αλλά τόσο ο υποέλεγχος όσο και ο υπερέλεγχος μπορεί να γίνουν προβληματικοί. Αυτό συμβαίνει συνήθως όταν ένας συνδυασμός βιολογικών, κοινωνικών και προσωπικών παραγόντων μας κάνει πολύ λιγότερο ευέλικτους.
Οι περισσότεροι από εμάς είναι πιθανώς πιο εξοικειωμένοι με το πώς μοιάζει ο προβληματικός υποέλεγχος. Οι άνθρωποι που είναι πολύ υποελεγχόμενοι μπορεί να έχουν λίγες αναστολές και να αγωνίζονται να ελέγξουν τα συναισθήματά τους. Η συμπεριφορά τους μπορεί να είναι απρόβλεπτη, καθώς συχνά εξαρτάται από τη διάθεση που έχουν. Αυτό μπορεί να επηρεάσει αρνητικά τις σχέσεις, την εκπαίδευση, την εργασία, τα οικονομικά και την υγεία τους.
Υπάρχουν πολλές θεραπείες εκεί έξω που μπορούν να βοηθήσουν τα υποελεγχόμενα άτομα. Αυτές οι θεραπείες τους βοηθούν να μάθουν να ρυθμίζουν τα συναισθήματα και να αυξάνουν τον αυτοέλεγχο. Για παράδειγμα, η γνωσιακή συμπεριφορική θεραπεία στοχεύει να διδάξει στους ανθρώπους τον έλεγχο των σκέψεων, της συμπεριφοράς και των συναισθημάτων τους. Ομοίως, η διαλεκτική συμπεριφορική θεραπεία – σχεδιασμένη για άτομα που βιώνουν πολύ έντονα συναισθήματα – στοχεύει στη δυσρύθμιση των συναισθημάτων.
Προβληματικός υπερέλεγχος
Δυστυχώς, ο υπερβολικός έλεγχος δεν συζητιέται τόσο πολύ. Αυτό μπορεί να οφείλεται στο ότι τα υπερβολικά ελεγχόμενα χαρακτηριστικά – όπως η επιμονή, η ικανότητα να κάνετε σχέδια και να τα τηρείτε, να προσπαθείτε για τελειότητα και να έχετε τον έλεγχο των συναισθημάτων – συχνά εκτιμώνται ιδιαίτερα στην κοινωνία μας. Αλλά όταν ο υπερβολικός έλεγχος γίνεται ζήτημα, μπορεί να είναι επιζήμιος σε πολλούς τομείς της ζωής.
Οι υπερβολικά ελεγχόμενοι άνθρωποι μπορεί να δυσκολεύονται να προσαρμοστούν στην αλλαγή. Μπορεί να είναι λιγότερο ανοιχτοί σε νέες εμπειρίες και κριτική, και να είναι πολύ πρόθυμοι. Μπορεί να βιώνουν πικρά συναισθήματα φθόνου προς τους άλλους και να αγωνίζονται να χαλαρώσουν και να διασκεδάσουν σε κοινωνικές καταστάσεις. Μπορεί επίσης να χρησιμοποιούν λιγότερες χειρονομίες, σπάνια να χαμογελούν ή να κλαίνε και να προσπαθούν να κρύψουν τα συναισθήματά τους με οποιοδήποτε κόστος. Μαζί, αυτά τα χαρακτηριστικά μπορεί να κάνουν ένα άτομο πιο πιθανό να βιώσει την κοινωνική απομόνωση και τη μοναξιά. Αυτό μπορεί τελικά να επιδεινώσει την ψυχική τους υγεία.
Δυστυχώς, πολλές από τις διαθέσιμες ψυχολογικές θεραπείες δεν είναι χρήσιμες για τη θεραπεία ζητημάτων υπερβολικού ελέγχου. Αυτό συμβαίνει επειδή επικεντρώνονται στη βελτίωση του αυτοελέγχου και της ρύθμισης των συναισθημάτων. Αλλά επειδή οι υπερελεγχόμενοι άνθρωποι ήδη ελέγχουν και ρυθμίζουν πάρα πολύ, χρειάζονται αντίθετα μια θεραπεία που μπορεί να τους βοηθήσει να μάθουν ότι μερικές φορές είναι εντάξει να χαλαρώσουν και να αφεθούν.
Παράλληλα με τη θεωρία του, ο Lynch ανέπτυξε επίσης μια θεραπεία σχεδιασμένη για τη θεραπεία ζητημάτων υπερέλεγχου – γνωστή ως ριζικά ανοιχτή διαλεκτική συμπεριφορική θεραπεία. Οι πρώτες μελέτες έχουν δείξει ότι η θεραπεία έχει πολλές δυνατότητες να βοηθήσει τους υπερελεγχόμενους ανθρώπους. Το κάνει αυτό διδάσκοντάς τους πώς να εγκαταλείπουν την ανάγκη να έχουν πάντα τον έλεγχο, να είναι πιο ανοιχτοί στα συναισθήματά τους, να επικοινωνούν καλύτερα με άλλους ανθρώπους και να είναι πιο ευέλικτοι εν μέσω μεταβαλλόμενων καταστάσεων.
Είναι σημαντικό ότι αυτή η θεραπεία είναι διαγνωστική, πράγμα που σημαίνει ότι μπορεί να είναι χρήσιμη ανεξάρτητα από την κατάσταση ψυχικής υγείας με την οποία μπορεί να έχει διαγνωστεί ένα άτομο στο παρελθόν. Η έρευνα δείχνει ότι μπορεί να είναι χρήσιμο για άτομα που αγωνίζονται με μια σειρά από παθήσεις ψυχικής υγείας—όπως η ανθεκτική στη θεραπεία κατάθλιψη, η νευρική ανορεξία και οι διαταραχές του φάσματος του αυτισμού. Όμως, για να λάβει την κατάλληλη βοήθεια, ένα άτομο πρέπει πρώτα να αναγνωριστεί σωστά ως εξαιρετικά υπερελεγχόμενο.
