Βρείτε μας στο Google News. Πατήστε εδώ!Μια νέα σημαντική έρευνα για την εμπιστοσύνη και τη δυσπιστία στο Ηνωμένο Βασίλειο αποκάλυψε ανησυχητικά υψηλά επίπεδα δυσπιστίας στην κοινωνία, με το ένα τέταρτο των ερωτηθέντων να έχει δυσπιστία προς τους άλλους ανθρώπους και ένα παρόμοιο ποσοστό να επιθυμεί βοήθεια για να νιώσει μεγαλύτερη εμπιστοσύνη.
Ερευνητές από το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης ερεύνησαν μια αντιπροσωπευτική ομάδα 10.382 ενηλίκων στο Ηνωμένο Βασίλειο. Ήταν η πιο ολοκληρωμένη έρευνα για την παράνοια -που ορίζεται ως υπερβολική δυσπιστία προς τους άλλους ανθρώπους- που πραγματοποιήθηκε μέχρι σήμερα. Η εργασία, «Εξήγηση της παράνοιας: γνωστικές και κοινωνικές διεργασίες στην εμφάνιση ακραίας δυσπιστίας», δημοσιεύεται στο περιοδικό BMJ Mental Health.
Η ανάλυση των στοιχείων της έρευνας έδειξε ότι το 13,7% των συμμετεχόντων περιέγραψε τον εαυτό του ως πολύ έμπιστο προς τους άλλους ανθρώπους, το 61,4% ως γενικά έμπιστο, το 19,6% ως γενικά δύσπιστο και το 5,3 ως πολύ δύσπιστο. Περίπου το 6% ανέφερε ότι ήταν συχνά πιο φοβισμένοι για το τι μπορεί να τους κάνουν οι άλλοι άνθρωποι από ό,τι θα έπρεπε, το 14,5% το ένιωθε μερικές φορές, το 20,8% περιστασιακά το ένιωθε και το 57,9% δεν το ένιωθε. Και το 17% ήθελε βοήθεια για να εμπιστεύεται περισσότερο τους άλλους ανθρώπους, το 38,7% μπορεί να ήθελε βοήθεια και το 44,4% δεν ήθελε βοήθεια.
Περίπου ένας στους πέντε ανθρώπους είχε τακτικές ύποπτες σκέψεις και το 5-8% εμφάνισε πολύ έντονη παράνοια. Για παράδειγμα, το 27% είπε ότι κάπως ή πίστευε πλήρως ότι κάποιος ήθελε να τους βλάψει. 27% ότι υπήρξε συνωμοσία εναντίον τους. και το 30% ότι ήταν δύσκολο να σταματήσω να σκέφτομαι τους ανθρώπους που θέλουν να τους κάνουν να αισθάνονται άσχημα.
Ο καθηγητής Daniel Freeman, επικεφαλής της μελέτης, Τμήμα Πειραματικής Ψυχολογίας, Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, δήλωσε: “Η έρευνα δείχνει ότι μπορεί να αναπτύσσεται κρίση εμπιστοσύνης στο Ηνωμένο Βασίλειο. Μια σημαντική μειοψηφία των συμμετεχόντων στη μελέτη μας ανέφερε ότι δεν εμπιστεύεται άλλους ανθρώπους. Όχι μόνο αυτό, αλλά αυτά τα άτομα είπαν επίσης ότι ήταν πιο δύσπιστα από όσο θα έπρεπε και ήθελαν βοήθεια για να ξαναχτίσουν την εμπιστοσύνη τους στους άλλους ανθρώπους».
“Έτσι, οι συμμετέχοντες στην έρευνά μας κατάλαβαν ότι οι απειλές που αντιλήφθηκαν ήταν υπερβολικές. Ήξεραν ότι μπορεί να κρίνουν λάθος τους άλλους. Η δυσπιστία κάνει τον κόσμο να φαίνεται πολύ πιο αγχωτικό, τρομακτικό μέρος. Δεν αποτελεί έκπληξη λοιπόν που τόσοι πολλοί άνθρωποι θέλουν να επιδιορθώσουν τις αισθήσεις τους της εμπιστοσύνης». Η έρευνα διερεύνησε επίσης τις πιθανές αιτίες αυτής της εκτεταμένης δυσπιστίας, διαπιστώνοντας ότι οι διακρίσεις είχαν μεγάλη επιρροή.
Ο καθηγητής Freeman λέει, “Η παράνοια είναι συνήθως το αποτέλεσμα ενός συνδυασμού αιτιών. Πράγματι, η έρευνά μας βρήκε συνεισφορές από περισσότερους από δώδεκα κοινωνικούς και ψυχολογικούς παράγοντες. Ένας από τους πιο σημαντικούς ήταν οι διακρίσεις. Η παράνοια συνήθως προκύπτει από μια αίσθηση ευαλωτότητας. ανησυχείτε ότι θα στοχοποιηθούμε από ανθρώπους πολύ πιο ισχυρούς από εμάς».
“Εάν μας έχουν κακομεταχειριστεί στο παρελθόν, είναι φυσικό να φοβόμαστε την κακομεταχείριση στο μέλλον. Η έρευνά μας διαπίστωσε ότι η δυσπιστία τροφοδοτήθηκε από διάφορες μορφές διακρίσεων, συμπεριλαμβανομένης της άδικης μεταχείρισης λόγω χρώματος δέρματος ή εθνικότητας, ηλικίας, φύλου και σεξουαλικότητα, ψυχική και σωματική υγεία και θρησκευτικές πεποιθήσεις. Τα αισθήματα ευαλωτότητας μπορούν επίσης να προκληθούν από εμπειρίες όπως ο εκφοβισμός και η παιδική κακομεταχείριση (σωματική ή λεκτική κακοποίηση από έναν ενήλικα, για παράδειγμα) και σίγουρα, αυτό το είδαμε στην έρευνα δεδομένα επίσης».
Παράλληλα με τις κοινωνικές αιτίες, η έρευνα διαπίστωσε ότι αρκετοί ψυχολογικοί παράγοντες εμπλέκονται στην πυροδότηση και τη διατήρηση της δυσπιστίας. Η μεγαλύτερη επιρροή ήταν η χρήση προστατευτικών στρατηγικών όπως ο περιορισμός του χρόνου σε κοινωνικές καταστάσεις, η προσοχή για τον κίνδυνο και η προσπάθεια να είσαι δυσδιάκριτος. Το να ενεργούμε σαν ο κόσμος να μην είναι ασφαλής, μας εμποδίζει να μάθουμε ότι ο κόσμος είναι ασφαλής.
Σημαντικές ήταν επίσης οι αρνητικές σκέψεις για τον εαυτό («Είμαι αδύναμος», «Είμαι άχρηστος», «Είμαι ανήσυχος», για παράδειγμα) και αρνητικές εικόνες (όπως οι άνθρωποι που γελούν ή βλάπτουν σωματικά το άτομο). Όπως οι διακρίσεις, αυτές οι σκέψεις και οι εικόνες ενισχύουν την αίσθηση ευαλωτότητας. Η δυσπιστία ήταν συχνότερη στους νεότερους. Πράγματι, η ηλικία ήταν ο ισχυρότερος κοινωνικοδημογραφικός παράγοντας που βρέθηκε στην έρευνα.
