Βρείτε μας στο Google News. Πατήστε εδώ!Ψυχολογική Υποστήριξη: Εάν τα νοσοκομεία υποστηρίζουν με συνέπεια και πληρότητα τους επιζώντες τραυμάτων με ανάγκες ψυχικής υγείας, ακόμη και μετά την έξοδό τους, οι επιζώντες είναι λιγότερο πιθανό να βρεθούν ξανά στο νοσοκομείο σε κρίση, σύμφωνα με μια νέα μελέτη. Η Επιτροπή για το Τραύμα του Αμερικανικού Κολλεγίου Χειρουργών απαιτεί από τα κέντρα τραυμάτων -τα νοσοκομεία που περιθάλπουν ασθενείς με σοβαρούς, απειλητικούς για τη ζωή τραυματισμούς- να αναγνωρίζουν την ψυχική υγεία και να κάνουν παραπομπές για ασθενείς που αντιμετωπίζουν ψυχολογική δυσφορία. Αλλά δεν υπάρχει ενιαίο πρωτόκολλο για το πώς πρέπει να γίνεται αυτό, δήλωσε η Laura Prater, επικεφαλής συγγραφέας της μελέτης και επίκουρη καθηγήτρια στο Κολέγιο Δημόσιας Υγείας του Πολιτειακού Πανεπιστημίου του Οχάιο.
Η ερευνητική ομάδα μελέτησε στοιχεία από ασθενείς που είχαν βιώσει τραύματα, συμπεριλαμβανομένων τροχαίων ατυχημάτων, τραυματισμών από πυροβόλο όπλο (συμπεριλαμβανομένων εκείνων που προκλήθηκαν από τους ίδιους) και ενδοοικογενειακής βίας. Η πρώτη ανάλυση του είδους της, η πενταετής μελέτη περιελάμβανε 171 ασθενείς που εξετάστηκαν σε ένα κέντρο τραυμάτων του Πανεπιστημίου της Ουάσινγκτον, οι οποίοι τυχαιοποιήθηκαν για να λάβουν είτε τη συνήθη περίθαλψη είτε μια ολοκληρωμένη παρέμβαση σχεδιασμένη για την αντιμετώπιση της ψυχικής τους υγείας. Η μελέτη δημοσιεύεται στο περιοδικό Annals of Surgery.
Η τριμερής ενισχυμένη παρέμβαση περιελάμβανε:
- Να περιγράφουν οι επιζώντες του τραύματος τις προσωπικές τους μετατραυματικές ανησυχίες.
- Συντονισμό της διαχείρισης της φροντίδας και παροχή ενισχυμένης φροντίδας ειδικά για τις ανάγκες ψυχικής υγείας κατά τη διάρκεια της νοσηλείας.
- Παροχή συνεχούς πρόσβασης σε υποστήριξη 24 ώρες το 24ωρο μετά την έξοδο των επιζώντων από το νοσοκομείο.
Οι ερευνητές διαπίστωσαν σημαντικές μειώσεις στη χρήση του τμήματος επειγόντων περιστατικών και της ενδονοσοκομειακής περίθαλψης μεταξύ εκείνων που βίωσαν την παρέμβαση. Τρεις έως έξι μήνες μετά το αρχικό τραύμα, σχεδόν διπλάσιος αριθμός ασθενών της τυπικής περίθαλψης βρέθηκε ξανά στο νοσοκομείο-27%, σε σύγκριση με το 16% των ασθενών της παρέμβασης. Στους 12 έως 15 μήνες, το 31% των ατόμων στην ομάδα της τυπικής περίθαλψης είχαν επισκεφθεί ξανά το νοσοκομείο, έναντι 17% των ατόμων στην ομάδα παρέμβασης. “Η δυνατότητα έγκαιρης διαχείρισης της μετατραυματικής διαταραχής και άλλων προβλημάτων ψυχικής υγείας και η παροχή τακτικής υποστήριξης για την παρακολούθηση μπορεί να αποτρέψει δυσμενή μακροπρόθεσμα προβλήματα υγείας και να αυξήσει την ικανότητα του επιζώντος να ζήσει μια παραγωγική, ουσιαστική ζωή”, δήλωσε ο Prater. Περίπου 30 εκατομμύρια Αμερικανοί υφίστανται τραυματικές κακώσεις κάθε χρόνο και 1,5 έως 2,5 εκατομμύρια από αυτές απαιτούν νοσηλεία, όπως έδειξαν προηγούμενες έρευνες. Και έως και 4 στους 10 ανθρώπους που νοσηλεύονται για τραύμα βιώνουν διαταραχή μετατραυματικού στρες, ή PTSD, και άλλες ψυχολογικές προκλήσεις. Ο Prater ολοκλήρωσε την εργασία του ενώ βρισκόταν στο Πανεπιστήμιο της Ουάσινγκτον υπό την καθοδήγηση του Douglas Zatzick, καθηγητή ψυχιατρικής και συμπεριφορικών επιστημών, ο οποίος έχει μελετήσει εδώ και δεκαετίες παρεμβάσεις για την αντιμετώπιση της διαταραχής μετατραυματικού στρες PTSD σε κέντρα τραυμάτων. “Η έρευνα υποστηρίζει τη σημασία της πρόσφατης απαίτησης της Επιτροπής Τραύματος του Αμερικανικού Κολλεγίου Χειρουργών για έλεγχο και παραπομπή σε κέντρα τραυμάτων σε εθνικό επίπεδο”, δήλωσε ο Zatzick. Ο Prater δήλωσε ότι είναι πιθανό ότι η πρόσβαση σε υποστήριξη 24/7 μέσω μηνυμάτων κειμένου ή τηλεφωνικών κλήσεων ήταν ιδιαίτερα χρήσιμη για τη μείωση των επανεισαγωγών στο νοσοκομείο. “Η άμεση ανταπόκριση με γραπτό μήνυμα ή τηλεφωνική κλήσησε ερωτήσεις και ανησυχίες είναι ενδεχομένως το πιο ουσιαστικό στοιχείο της παρέμβασης, από τη σκοπιά των επιζώντων. Πολλά μέρη χρησιμοποιούν το MyChart ή άλλη μορφή μηνυμάτων, αλλά οι απαντήσεις μπορεί να καθυστερήσουν και αυτό είναι προβληματικό αν κάποιος αισθάνεται καταβεβλημένος”, δήλωσε η ίδια. “Η ύπαρξη μιας άμεσης σύνδεσης βοήθησε τους ασθενείς και τις οικογένειές τους να νιώσουν ότι δεν είναι μόνοι τους”.
Οι λιγότερες επανεισαγωγές είναι ένας δείκτης ότι οι ανάγκες των ανθρώπων ικανοποιούνται καλύτερα στην κοινότητα, πράγμα που είναι καλύτερο για τους ίδιους και τείνει να μειώνει το κόστος της υγειονομικής περίθαλψης, δήλωσε ο Prater. “Το να βρίσκεσαι στο τμήμα επειγόντων περιστατικών είναι τραυματικό από μόνο του, συν το να επιστρέφεις στη σκηνή όπου έλαβες για πρώτη φορά φροντίδα μετά από έναν τραυματισμό ή μια επίθεση δεν είναι ιδανικό”, δήλωσε ο Prater. “Η διαχείριση του τραύματος και των συνεπειών της ψυχικής υγείας από αυτό το τραύμα είναι καλύτερο να γίνεται στο σπίτι, όπου βρίσκεστε σε μια ασφαλή τοποθεσία”. Η ανάλυση της μελέτης σχετικά με το κόστος έναντι του οφέλους ήταν περιορισμένη, αλλά έδειξε ότι η επένδυση για την παροχή αυτού του επιπέδου συντονισμένης φροντίδας και υποστήριξης είναι πιθανό να αντισταθμιστεί από τη μειωμένη χρήση ακριβών πόρων του τμήματος επειγόντων περιστατικών, δήλωσε η ίδια. “Το συμπέρασμα είναι ότι πρέπει να κάνουμε καλύτερη δουλειά γενικά βοηθώντας τους ανθρώπους που βρίσκονται σε ευάλωτες καταστάσεις υγείας να περιηγηθούν στο κατακερματισμένο σύστημα υγειονομικής περίθαλψης”, δήλωσε η Prater, προσθέτοντας ότι ενδιαφέρεται να σκεφτεί πώς μια παρέμβαση όπως αυτή θα μπορούσε επίσης να λειτουργήσει προς την κατεύθυνση της πρόληψης μελλοντικών τραυμάτων, ιδίως εκείνων που σχετίζονται με πυροβόλα όπλα.
