Βρείτε μας στο Google News. Πατήστε εδώ!Περίπου το 30% των ατόμων με αυτισμό δεν αναπτύσσουν ομιλία που είναι επαρκής για να ανταποκριθεί στις επικοινωνιακές απαιτήσεις της καθημερινής ζωής. Τα άτομα με αυτισμό και ελάχιστη έως καθόλου λειτουργική ομιλία βασίζονται στην επαυξητική και εναλλακτική επικοινωνία (AAC) για να συμμετάσχουν σε κοινωνικές, επαγγελματικές και εκπαιδευτικές ευκαιρίες.
Το AAC αναφέρεται σε όλους τους τρόπους με τους οποίους ένα άτομο επικοινωνεί εκτός από την ομιλία. Αυτό μπορεί να κυμαίνεται από χειρονομίες και εκφράσεις προσώπου ή κατάδειξη φωτογραφιών και γραπτών λέξεων έως τη χρήση μιας εφαρμογής σε tablet ή υπολογιστή.
Σε μια νέα δημοσίευση στο Perspectives of the ASHA Special Interest Groups, ερευνητές στο Penn State College of Health and Human Development τεκμηρίωσαν τις τρέχουσες μεθόδους παρέμβασης που χρησιμοποιούνται από παθολόγους λόγου όταν διδάσκουν αυτιστικά παιδιά με ελάχιστη έως καθόλου λειτουργική ομιλία να χρησιμοποιούν AAC, μαζί με τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουν χρησιμοποιώντας τέτοιες μεθόδους.
Οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι οι τρέχουσες στρατηγικές παρέμβασης δεν φαίνεται να είναι αποτελεσματικές στη διδασκαλία της χρήσης του AAC για την ενασχόληση με την κοινωνική επικοινωνία για άτομα με αυτισμό και σοβαρά επηρεασμένες δεκτικές γλωσσικές δεξιότητες.
Τα υπάρχοντα πρότυπα σχετικά με τον τρόπο χρήσης του AAC εστιάζουν κυρίως στο αίτημα δεξιοτήτων – διδάσκοντας στα παιδιά να ζητούν πράγματα που θέλουν ή χρειάζονται – αλλά λίγοι πόροι υπάρχουν για τη διδασκαλία των παιδιών να χρησιμοποιούν το AAC στο πλαίσιο της κοινωνικής επικοινωνίας, όπως η ανταλλαγή χαιρετισμών με άλλο άτομο, ειδικά για όσους έχουν ελάχιστες έως καθόλου δεξιότητες ομιλίας.
Η Meghan Wendelken, η οποία απέκτησε το διδακτορικό της στις επιστήμες της επικοινωνίας και τις διαταραχές στο Penn State το 2022 και είναι επί του παρόντος επίκουρη καθηγήτρια υγείας και ανθρώπινης απόδοσης στο Middle Tennessee State University, ηγήθηκε της μελέτης. Είπε ότι εμπνεύστηκε από την προηγούμενη κλινική της εμπειρία από τη δουλειά με αυτιστικά παιδιά.
Σύμφωνα με τον Wendelken, ένας μικρός αριθμός αυτιστικών παιδιών με σοβαρά μειωμένες επικοινωνιακές δεξιότητες μπορεί να μάθει να χρησιμοποιεί το AAC για κοινωνική επικοινωνία ή για λειτουργίες πέρα από το να ζητούν πράγματα που θέλουν ή χρειάζονται, αλλά αυτό δεν συμβαίνει συνήθως στον ευρύτερο πληθυσμό αυτιστικών παιδιών με σοβαρές γλωσσικές διαταραχές, ειδικά εκτός εξαιρετικά δομημένων ερευνητικών μελετών.
«Δεδομένου του περιορισμένου αριθμού στοιχείων για αποτελεσματική παρέμβαση AAC για αυτά τα παιδιά, ειδικά η παρέμβαση που στοχεύει στην κοινωνική επικοινωνία, ήθελα να διερευνήσω ποιες τεχνικές παρέμβασης χρησιμοποιούν οι παθολόγοι της ομιλίας και αν τις βρίσκουν αποτελεσματικές για αυτόν τον πληθυσμό», είπε ο Wendelken. «Αυτό θα μπορούσε να βοηθήσει στον εντοπισμό των προκλήσεων που αντιμετωπίζουν οι παθολόγοι της ομιλίας και να τονίσει την ανάγκη να διερευνηθούν πιο αποτελεσματικές μέθοδοι παρέμβασης».
Σε συνεργασία με την Diane Williams, καθηγήτρια και επικεφαλής του Τμήματος Επιστημών και Διαταραχών της Επικοινωνίας, ο Wendelken πραγματοποίησε 13 εις βάθος συνεντεύξεις με παθολόγους ομιλίας που εργάζονται με αυτόν τον πληθυσμό για να περιγράψουν τις εμπειρίες τους και τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουν. Μετά την ολοκλήρωση των συνεντεύξεων, οι ερευνητές χρησιμοποίησαν ποιοτική ανάλυση δεδομένων για να προσδιορίσουν θέματα και υποθέματα για να κατανοήσουν πώς αυτοί οι κλινικοί γιατροί λαμβάνουν αποφάσεις όταν διεξάγουν παρέμβαση AAC με τους πελάτες τους.
Οι λογοπαθολόγοι ανέφεραν σε μεγάλο βαθμό ότι έδωσαν έμφαση στο αίτημα δεξιοτήτων κατά τη διάρκεια της παρέμβασης AAC με παιδιά σε αυτόν τον πληθυσμό και στη χρήση πρακτικής που βασίζεται σε στοιχεία για να ενημερώσουν τη λήψη των αποφάσεών τους, υποδηλώνοντας ότι η κλινική πρακτική μοιάζει με την τρέχουσα ερευνητική βιβλιογραφία.
Οι λογοπαθολόγοι εξέφρασαν επίσης απογοήτευση λόγω της παρατήρησης ασυνεπούς ή μη προόδου στη διατήρηση των δεξιοτήτων που διδάσκονται στα παιδιά, έλλειψη καθοδήγησης για την αποτελεσματική ανάπτυξη επικοινωνιακών λειτουργιών πέρα από το αίτημα – όπως η έκφραση διαφορετικών συναισθημάτων και συναισθημάτων ή η υποβολή ερωτήσεων βαθύτερες από επιθυμίες ή ανάγκες—και δυσκολία υποστήριξης της γενίκευσης των επικοινωνιακών δεξιοτήτων εκτός δομημένων εργασιών που απευθύνονται σε ενήλικες.
