Βρείτε μας στο Google News. Πατήστε εδώ!Η κοινή φλεγμονώδης πάθηση ιγμορίτιδα συνδέεται με 40% αυξημένο κίνδυνο επακόλουθης διάγνωσης ρευματικής νόσου, ιδιαίτερα στα πέντε έως 10 χρόνια πριν από την έναρξη των συμπτωμάτων, σύμφωνα με έρευνα που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό ανοιχτής πρόσβασης RMD Open. Οι κίνδυνοι φαίνεται να είναι μεγαλύτεροι για μια διαταραχή της πήξης του αίματος (αντιφωσφολιπιδικό σύνδρομο) και μια κατάσταση που επηρεάζει την παραγωγή υγρών από το σώμα, γνωστή ως σύνδρομο Sjögren, δείχνουν τα ευρήματα.
Η ιγμορίτιδα αναφέρεται στη φλεγμονή του βλεννογόνου των κόλπων, των μικρών, γεμάτες με αέρα κοιλότητες πίσω από τα ζυγωματικά και το μέτωπο. Και προηγουμένως δημοσιευμένη έρευνα δείχνει μια σύνδεση μεταξύ διαφόρων τύπων ερεθιστικών πνευμόνων, συμπεριλαμβανομένης της ατμοσφαιρικής ρύπανσης και των λοιμώξεων του αναπνευστικού, και της ανάπτυξης ρευματοειδούς αρθρίτιδας, για παράδειγμα.
Αλλά δεν είναι σαφές εάν η ιγμορίτιδα μπορεί επίσης να είναι ένας πιθανός προδιαθεσικός παράγοντας για άλλους τύπους ρευματικών παθήσεων. Σε μια προσπάθεια να καλύψουν αυτό το κενό γνώσης, οι ερευνητές πραγματοποίησαν μια μελέτη περίπτωσης ελέγχου. Χρησιμοποίησαν δεδομένα από το Rochester Epidemiology Project (REP), ένα σύστημα σύνδεσης ιατρικών αρχείων με περισσότερα από 500.000 άτομα που κατοικούσαν στην κομητεία Olmsted της Μινεσότα κάποια στιγμή μεταξύ 1966 και 2014.
Το δείγμα της μελέτης περιελάμβανε 1.729 ενήλικες, οι οποίοι είχαν πρόσφατα διαγνωστεί με συστηματική αυτοάνοση ρευματική νόσο, όπως η ρευματοειδής αρθρίτιδα, το αντιφωσφολιπιδικό σύνδρομο και το σύνδρομο Sjögren. ή αγγειίτιδα (φλεγμονή των αιμοφόρων αγγείων), όπως η γιγαντοκυτταρική αρτηρίτιδα (φλεγμονή της κροταφικής αρτηρίας) και η ρευματική πολυμυαλγία (μυϊκός πόνος και δυσκαμψία).
Καθένας από αυτούς τους ασθενείς (μέση ηλικία 63 ετών, τα δύο τρίτα γυναίκες) αντιστοιχίστηκε με τρία άτομα (5.187 συνολικά) χωρίς ρευματική νόσο, με βάση την ηλικία κατά τη διάγνωση και το φύλο. Οι περιπτώσεις ιγμορίτιδας πριν από τη διάγνωση της ρευματικής νόσου χωρίστηκαν σε χρονικά τμήματα:
- 1 έως 5 έτη
- 5 έως 10 χρόνια,
- και 10 ή περισσότερα χρόνια.
Λήφθηκαν δυνητικά σημαντικοί παράγοντες, όπως η ηλικία, το βάρος (ΔΜΣ) και η κατάσταση του καπνίσματος στη διάγνωση της ρευματικής νόσου, το φύλο, τη φυλή και την εθνικότητα. Ο μέσος χρόνος που μεσολάβησε μεταξύ ενός επεισοδίου ιγμορίτιδας και της διάγνωσης της ρευματικής νόσου ήταν λίγο πάνω από 7,5 χρόνια, με την πιο κοινή διάγνωση, τη ρευματοειδή αρθρίτιδα (688) και τη ρευματική πολυμυαλγία (610).
Το ιστορικό ιγμορίτιδας συσχετίστηκε με 40% αυξημένο κίνδυνο οποιασδήποτε νέας διάγνωσης ρευματικής νόσου, με ισχυρότερη συσχέτιση για συστηματικά αυτοάνοσα ρευματικά νοσήματα, όπως το αντιφωσφολιπιδικό σύνδρομο (επταπλάσιος κίνδυνος) και το σύνδρομο Sjögren (περισσότερο από διπλάσιο κίνδυνο ). Η οξεία ιγμορίτιδα συσχετίστηκε με 18% αυξημένο κίνδυνο οροαρνητικής ρευματοειδούς αρθρίτιδας (συμπτώματα αλλά όχι ανιχνεύσιμα αντισώματα).
Η συσχέτιση μεταξύ της ιγμορίτιδας και της νεοδιαγνωσθείσας ρευματικής νόσου ήταν ισχυρότερη στα 5-10 χρόνια πριν από την έναρξη των συμπτωμάτων, όπου ο κίνδυνος ήταν 70% υψηλότερος, συνολικά, αλλά τρεις φορές υψηλότερος για το σύνδρομο Sjögren και διπλάσιος για τη ρευματική πολυμυαλγία.
Και όσο πιο συχνά είναι τα επεισόδια ιγμορίτιδας, τόσο μεγαλύτερες είναι οι πιθανότητες για νέα διάγνωση της ρευματικής νόσου. Για παράδειγμα, όσοι εμφάνισαν επτά ή περισσότερα είχαν σχεδόν πέντε φορές περισσότερες πιθανότητες να διαγνωστούν με συστηματική αυτοάνοση νόσο, σχεδόν εννέα φορές περισσότερες πιθανότητες να διαγνωστούν με σύνδρομο Sjögren και διπλάσιες πιθανότητες να διαγνωστούν με αγγειίτιδα.
Τα διαδοχικά επεισόδια ιγμορίτιδας χωρίς προηγούμενο ιστορικό έδειξαν επίσης σημαντική συσχέτιση δόσης-απόκρισης με οροαρνητική ρευματοειδή αρθρίτιδα, αυξάνοντας σε τετραπλασιασμό του κινδύνου για πέντε ή περισσότερα επεισόδια. Και συνολικά, η συσχέτιση μεταξύ της ιγμορίτιδας και της ρευματικής νόσου ήταν ισχυρότερη σε άτομα που δεν είχαν καπνίσει ποτέ.
Αυτή είναι μια μελέτη παρατήρησης, και ως εκ τούτου δεν μπορούν να εξαχθούν οριστικά συμπεράσματα σχετικά με τους αιτιολογικούς παράγοντες. Οι ερευνητές αναγνωρίζουν επίσης αρκετούς περιορισμούς στα ευρήματά τους, συμπεριλαμβανομένου ενός κυρίως λευκού πληθυσμού μελέτης και λίγων περιπτώσεων ορισμένων τύπων ρευματικών παθήσεων.
Και η αντίστροφη αιτιότητα, σύμφωνα με την οποία οι ίδιες οι ρευματικές παθήσεις αυξάνουν τον κίνδυνο ιγμορίτιδας, δεν μπορεί να αποκλειστεί, προσθέτουν. Ωστόσο, τα βακτηριακά παθογόνα, όπως αυτά που εμπλέκονται στην ιγμορίτιδα, μπορεί να έχουν κάποιο ρόλο στη ρευματική νόσο, στην οποία η ιγμορίτιδα συνδέεται με την επιτάχυνση της σκλήρυνσης των αρτηριών, δίνοντας επιπλέον βάρος στις πιθανές φλεγμονώδεις επιδράσεις της, εξηγούν οι ερευνητές.
Καταλήγουν στο συμπέρασμα, «Συνολικά, αυτά τα ευρήματα δείχνουν έναν ρόλο της φλεγμονής των κόλπων στην παρουσίαση, και πιθανώς στην παθογένεση, της ρευματικής νόσου».
