Βρείτε μας στο Google News. Πατήστε εδώ!Στο πρώτο εύρημα αυτού του είδους, ερευνητές του Πανεπιστημίου της Βιρτζίνια ανακάλυψαν ότι η ενσυναίσθηση περνάει από τη μια γενιά στην άλλη. Και όλα ξεκινούν από τις μαμάδες. «Αυτό που βρήκαμε ήταν ότι η ενσυναίσθηση των μητέρων για τους εφήβους τους στην ηλικία των 13 προέβλεπε την ενσυναίσθηση των εφήβων για τους φίλους τους κατά τα εφηβικά χρόνια», είπε η επικεφαλής συγγραφέας Jessica Stern, αναπτυξιακή ψυχολόγος. «Έπειτα, αυτή η ικανότητα να δείχνεις ενσυναίσθηση προς τους φίλους σου όταν είσαι έφηβος προβλέπει ότι θα είσαι πιο υποστηρικτικός γονέας πολύ αργότερα στην ενήλικη ζωή».
Ο Stern είπε ότι η ενσυναίσθηση είναι «πραγματικά σημαντική για κάθε είδους κοινωνικές σχέσεις». «Περιλαμβάνει ένα συναισθηματικό μέρος, το οποίο είναι η ικανότητα να έχει απήχηση με αυτό που βιώνει ένα άλλο άτομο», συνέχισε. “Περιλαμβάνει επίσης ένα γνωστικό μέρος – άρα, κατανόηση του πώς νιώθει κάποιος.” Είναι το πιο πρόσφατο συμπέρασμα από μια πολυετή μελέτη διαχρονικής ψυχολογίας που ακολούθησε την ανάπτυξη μιας μεγάλης ομάδας ανθρώπων από την παιδική ηλικία μέχρι την ενήλικη ζωή.
Η Stern είπε ότι αυτή και οι συνάδελφοί της παρακολούθησαν 184 διαφορετικούς εφήβους από την ηλικία των 13 έως τα μέσα των 30 τους. Γύρισαν κάθε έφηβο και τη μητέρα τους να συζητούν ένα πρόβλημα για το οποίο χρειαζόταν βοήθεια. Οι ερευνητές παρατήρησαν πόση ενσυναίσθηση έδειχναν οι μητέρες στα παιδιά τους. «Στη συνέχεια, κάθε χρόνο από την ηλικία των 13 έως τα 19, οι έφηβοι έκαναν τον ίδιο τύπο συζήτησης με τον πιο στενό τους φίλο και μπορούσαμε να παρατηρήσουμε πόσο πολύ οι έφηβοι έδειχναν ενσυναίσθηση όταν ο καλύτερός τους φίλος είχε πρόβλημα», εξήγησε η Stern.
Χρόνια αργότερα, οι έφηβοι που έκαναν δικά τους παιδιά μετέφεραν τη γονεϊκή τους συμπεριφορά στους ερευνητές καθώς και την ενσυναίσθηση των παιδιών τους όταν αυτά τα παιδιά ήταν μεταξύ 3 και 8 ετών. «Τα πράγματα που αναζητούμε σχετικά με την ενσυναίσθηση—και αυτό συμβαίνει τόσο στις μαμάδες όσο και στην εφηβεία τους όταν μιλούν με τους φίλους τους—ήταν πράγματα όπως η συναισθηματική δέσμευση—έτσι να κλίνουν προς τα εμπρός στη συζήτηση, να γνέφουν, να δείχνουν ενδιαφέρον για λέει κάποιος», είπε η Στερν.
Σημείωσαν επίσης εκδηλώσεις συναισθηματικής υποστήριξης, όπως η επικύρωση των συναισθημάτων ενός ατόμου. «Νομίζω ότι πιθανώς το πιο καινοτόμο κομμάτι αυτής της μελέτης είναι ότι συνδέει οτιδήποτε έχει να κάνει με φιλίες από την εφηβεία μέχρι τη μεταγενέστερη γονεϊκή συμπεριφορά», είπε ο Stern. «Αυτό δεν έχει ξαναγίνει». Τι γίνεται αν ένας γονέας δεν βλέπει ενσυναίσθηση στον έφηβό του; «Πιστεύω πραγματικά ότι η ενσυναίσθηση είναι μια δεξιότητα που διδάσκεται», είπε ο Στερν. «Ένα από τα στοιχεία αυτού είναι η προσπάθεια να βοηθηθούν οι έφηβοι να αναλογιστούν τα δικά τους συναισθήματα και τα συναισθήματα των άλλων ανθρώπων».
Εάν, για παράδειγμα, ένας γονέας δει ότι ο έφηβός του αδιαφορεί για έναν φίλο που δυσκολεύεται, μπορεί να ρωτήσει πώς τα πάει ο φίλος και να του δώσει προτροπές όπως: “Θα ήμουν πολύ λυπημένος αν δυσκολευόμουν. Αναρωτιέμαι αν χρειάζονται βοήθεια.” «Και μετά βοηθήστε τον έφηβο να σκεφτεί τι μπορεί να είναι πιο χρήσιμο», προσφέρθηκε ο Στερν. «Μπορεί να μην ξέρουν πραγματικά πώς να παρέχουν υποστήριξη στη συγκεκριμένη περίπτωση και χρειάζονται απλώς λίγη καθοδήγηση.
“Ένας γονέας μπορεί να πει “Γεια, θα ήταν πολύ ωραίο αν έλεγες τον Άντονι, του έδινες τηλέφωνο ή μήνυμα για να δεις πώς είναι. Είμαι σίγουρος ότι θα το εκτιμούσε αυτό.” Η νέα μελέτη, με τίτλο «Ενσυναίσθηση σε τρεις γενιές: Από την υποστήριξη της μητέρας και των συνομηλίκων στην εφηβεία έως τα αποτελέσματα των γονέων ενηλίκων και των παιδιών», θα δημοσιευθεί στο περιοδικό Child Development.
