Βρείτε μας στο Google News. Πατήστε εδώ!Οι περισσότεροι Βρετανοί που τελείωσαν τη ζωή τους σε κλινικές υποβοηθούμενου θανάτου στην Ελβετία τα τελευταία οκτώ χρόνια είχαν μη-τελικές ασθένειες, σύμφωνα με μια μελέτη. Η έρευνα έδειξε ότι από τους 405 κατοίκους του Ηνωμένου Βασιλείου που είχαν λάβει υποβοηθούμενη αυτοκτονία στην Ελβετία μεταξύ 2016 και 2022, 201 (ή το 49,6 τοις εκατό) είχαν νευρολογικές παθήσεις. Αυτά περιελάμβαναν τη νόσο του Πάρκινσον και τη σκλήρυνση κατά πλάκας – καμία από τις οποίες δεν ταξινομείται ως καταληκτική ασθένεια. Άλλες 21 περιπτώσεις, που ισοδυναμούν με 5 τοις εκατό, υπέφεραν από «δύσκολο πόνο» και 13 άτομα (3 τοις εκατό) είχαν κάποια μορφή άνοιας.
Συγκριτικά, μόλις το 22 τοις εκατό των κατοίκων του Ηνωμένου Βασιλείου που πέθαναν από ιατρικά υποβοηθούμενο θάνατο στην Ελβετία είχαν μια δυνητικά ανίατη σωματική ασθένεια, δηλαδή καρκίνο. Η μελέτη, που δημοσιεύτηκε τον περασμένο μήνα στο περιοδικό BMJ Supportive and Palliative Care Journal, πραγματοποιήθηκε από ερευνητές από την υποβοηθούμενη ομάδα εκστρατειών για τον θάνατο My Death My Decision (MDMD). Βασίστηκε σε δεδομένα που συγκεντρώθηκαν για τη διάγνωση της υγείας των Βρετανών πολιτών που παρείχαν τρεις ελβετικές υποβοηθούμενες οργανώσεις θανάτου: οι Dignitas, Pegasos και Life Circle.
Οι συντάκτες της μελέτης λένε ότι τα ευρήματά τους συνηγορούν υπέρ της αλλαγής του νόμου στη Βρετανία ώστε να επιτρέπεται σε άτομα με οποιαδήποτε πάθηση που προκαλεί «ανεπανόρθωτο πόνο» να υποβοηθούν την αυτοκτονία. Υποστηρίζουν ότι αυτό το νόμιμο δικαίωμα δεν πρέπει να βασίζεται στο εάν κάποιος είναι άρρωστος σε τελικό στάδιο και επέκριναν την ώθηση ορισμένων αγωνιστών να πιέσουν για νομοθεσία που επιτρέπει σε όσους έχουν λιγότερους από έξι μήνες ζωής να έχουν υποβοηθούμενο θάνατο.
Την Παρασκευή, ο Δρ Colin Brewer, επικεφαλής ερευνητής της εφημερίδας και συνταξιούχος ψυχίατρος στην ομάδα κλινικών συμβουλών για το MDMD, είπε: «Αυτό που βρήκαμε είναι ότι οι περισσότεροι από τους ανθρώπους που πηγαίνουν στην Ελβετία από τη Βρετανία δεν πεθαίνουν μέσα σε έξι μήνες ή ακόμη και σε 12 μήνες. «Εάν ο νόμος περιοριζόταν σε όσους έχουν διαγνωστεί ότι έχουν λιγότερους από έξι μήνες ζωής, αυτό θα απέκλειε μεγάλο αριθμό ατόμων που βρήκαμε ότι επιθυμούσαν να έχουν υποβοηθούμενο θάνατο, όπως εκείνους με νόσο του Πάρκινσον, σκλήρυνση κατά πλάκας και σε σύνδρομο.
Αυτό που θα ήθελε να δει η MDMD είναι ένας νόμος που επιτρέπει σε άτομα με ανεπανόρθωτο πόνο, καθώς και με ανίατες ασθένειες, να επιτρέπεται να έχουν θάνατο μέσω υποβοηθούμενου θανάτου». Ο Δρ Μπρούερ διευκρίνισε ότι η MDMD δεν ζητούσε να επιτραπεί σε άτομα με ψυχιατρικές παθήσεις να πεθάνουν μέσω υποβοηθούμενης αυτοκτονίας. Τα σχόλιά του έρχονται σε αντίθεση με μια άλλη ομάδα εκστρατείας για την υποβοηθούμενη αυτοκτονία, την Dignity in Dying, η οποία θέλει έναν νόμο που περιορίζει τον υποβοηθούμενο θάνατο σε άτομα με πρόγνωση έξι μηνών ή λιγότερο.
