Βρείτε μας στο Google News. Πατήστε εδώ!Ο αχίλλειος τένοντας είναι μια ζώνη από ινώδη ιστό που συνδέει τους μύες της γάμπας με το οστό της φτέρνας. Στην πραγματικότητα, είναι ο μεγαλύτερος και ισχυρότερος τένοντας σε ολόκληρο το ανθρώπινο σώμα. Ο σκοπός αυτής της μπάντας είναι να μας βοηθήσει να βάλουμε βάρος στα δάχτυλα των ποδιών μας όταν περπατάμε, τρέχουμε ή πηδάμε. Αλλά αυτή η ζώνη είναι επιρρεπής σε τραυματισμό κυρίως λόγω του στρες που πρέπει να υποστεί και επίσης επειδή υπάρχει περιορισμένη παροχή αίματος σε αυτόν τον τένοντα. Η μοναδική δομή αυτού του τένοντα, ο οποίος αποτελείται από τρεις μικρότερους υπο-τένοντες, ενισχύει την αποτελεσματικότητα της κίνησης επιτρέποντας τον ατομικό έλεγχο από τους συνδεδεμένους μύες.
Αλλά για να συμβεί αυτός ο έλεγχος, οι υπο-τένοντες πρέπει να συνεργάζονται αρμονικά και να υπάρχει ένας ορισμένος βαθμός ολίσθησης μεταξύ τους. Ωστόσο, αυτή η ικανότητα των υπο-τενόντων να ολισθαίνουν μειώνεται σταδιακά με την ηλικία. Σύμφωνα με τους ειδικούς, Αυτό πιθανώς ευθύνεται για την αύξηση της συχνότητας τραυματισμών που αντιμετωπίζουν ορισμένοι άνθρωποι σε μεγαλύτερη ηλικία. Τώρα μια νέα μελέτη στο Ινστιτούτο Ορθοπεδικής και Μυοσκελετικής Επιστήμης του UCL, Λονδίνο, Ηνωμένο Βασίλειο, λέει ότι οι ατομικές διαφορές στο σχήμα και τη δομή του αχίλλειου τένοντα μπορεί να έχουν αντίκτυπο στην ευαισθησία ενός ατόμου σε τραυματισμό αργότερα στη ζωή του.
Οι ερευνητές αυτής της μελέτης λένε ότι η ανάλυση του μεμονωμένου σχήματος του Αχίλλειου τένοντα, ή της «μορφολογίας», μπορεί να βοηθήσει τους επαγγελματίες υγείας να εντοπίσουν ασθενείς που διατρέχουν κίνδυνο τραυματισμού. Θα τους βοηθήσει επίσης να σχεδιάσουν νέες, εξατομικευμένες προσεγγίσεις για τη θεραπεία και την πρόληψη της τενοντοπάθειας του Αχίλλειου και παρόμοιων καταστάσεων. Οι ερευνητές λένε ότι κάθε υπο-τένοντας θα πρέπει να θεωρείται ως μια μεμονωμένη μονάδα εργασίας μέσα σε ολόκληρο τον αχίλλειο τένοντα για να κατανοήσουμε πώς ακριβώς κατανέμεται η δύναμη μέσα στον τένοντα. Όμως, σύμφωνα με αυτούς, οι τρέχουσες ιατρικές μέθοδοι απεικόνισης δεν τους επιτρέπουν να απεικονίσουν με ακρίβεια τα όρια των υποτενόντων σε ζωντανούς ανθρώπους. Αυτό σημαίνει ότι η σχέση μεταξύ της μορφολογίας του υποτενόντος, της μηχανικής συμπεριφοράς και του κινδύνου τραυματισμού δεν είναι ακόμα πολύ σαφής.
Για να βοηθήσουν στην αντιμετώπιση αυτού του κενού, οι ερευνητές αυτής της νέας μελέτης ξεκίνησαν μελετώντας πέντε δείγματα ανθρώπινου αχίλλειου τένοντα, από δύο αρσενικά και τρία θηλυκά. Έκαναν μηχανικές δοκιμές στους υπο-τενόντες των δειγμάτων και συνέκριναν τις διαφορετικές μηχανικές τους ιδιότητες. Μετά από αυτό, εξέτασαν τη μορφολογία των υπο-τενόντων άλλων τριών δειγμάτων, από δύο αρσενικά, ηλικίας 54 και 55 ετών, και ένα θηλυκό, ηλικίας 14 ετών. Αυτά τα τελευταία δείγματα επιλέχθηκαν για να αντιπροσωπεύουν ένα ευρύ φάσμα ατομικών διαφορών στη μορφολογία των τενόντων. Αφού εξέτασαν τα αποτελέσματα, οι ερευνητές βρήκαν διακριτές μηχανικές ιδιότητες στους υπο-τένοντες σύμφωνα με τις μηχανικές απαιτήσεις τους. Στην πραγματικότητα, ήταν σε θέση να εντοπίσουν σημαντικές διαφορές στον προσανατολισμό των υπο-τενόντων από διαφορετικά άτομα. Μετά από αυτό, οι ερευνητές ανέπτυξαν μοντέλα υπολογιστών χρησιμοποιώντας τα δεδομένα από τα πειράματά τους. Εφάρμοσαν μια τεχνική προσομοίωσης για να δουν πώς οι διαφορετικές ιδιότητες ολίσθησης επηρεάζουν την κίνηση των υπο-τενόντων και την κατανομή της δύναμης στα διάφορα μοντέλα. Ενδιαφέρονταν ιδιαίτερα για τη σύνδεση πέλματος μυός-τενόντων, καθώς αυτή η θέση χρησιμοποιείται ευρέως για τη μέτρηση των μηχανικών ιδιοτήτων του τένοντα.
Η σχετιζόμενη με την ηλικία μείωση της ολίσθησης του υποτενοντίου
Οι ερευνητές προσπάθησαν επίσης να καταλάβουν μέσω των πειραμάτων τους σχετικά με τη μείωση που σχετίζεται με την ηλικία στην ολίσθηση του υποτένοντα στους ανθρώπους. Για το σκοπό αυτό, στρατολόγησαν δύο ομάδες ατόμων: μια ομάδα επτά ηλικιωμένων συμμετεχόντων, μεταξύ 52-67 ετών, και μια νεότερη ομάδα αποτελούμενη από εννέα συμμετέχοντες, μεταξύ 20-29 ετών. Ξεκίνησαν το πείραμα με τις εφαρμογές ηλεκτρικής διέγερσης στους μύες της γάμπας των συμμετεχόντων και κατέγραψαν τις αλλαγές που προέκυψαν στη διασταύρωση. Είδαν ότι η μεγαλύτερη ομάδα παρουσίασε λιγότερη ολίσθηση σε σύγκριση με τη νεότερη ομάδα.
