Βρείτε μας στο Google News. Πατήστε εδώ!Οι άνθρωποι που δεν μπορούν να οραματιστούν μια εικόνα στο μυαλό τους είναι λιγότερο πιθανό να θυμούνται τις λεπτομέρειες σημαντικών προσωπικών γεγονότων του παρελθόντος ή να αναγνωρίζουν πρόσωπα, σύμφωνα με μια επισκόπηση σχεδόν 10 ετών έρευνας. Οι άνθρωποι που δεν μπορούν να φέρουν στο μυαλό τους οπτικές εικόνες είναι επίσης λιγότερο πιθανό να βιώσουν εικόνες άλλων ειδών, όπως η φαντασία της μουσικής, σύμφωνα με νέα έρευνα του ακαδημαϊκού που ανακάλυψε πρώτος το φαινόμενο.
Ο καθηγητής Adam Zeman, του Πανεπιστημίου του Exeter, επινόησε για πρώτη φορά τον όρο αφαντασία το 2015, για να περιγράψει όσους δεν μπορούν να οραματιστούν. Από τότε, δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι σε όλο τον κόσμο έχουν ταυτιστεί με την περιγραφή. Πολλοί λένε ότι γνώριζαν ότι επεξεργάζονταν τις πληροφορίες με διαφορετικό τρόπο από άλλους, αλλά δεν ήταν σε θέση να περιγράψουν πώς. Μερικοί από αυτούς εξέφρασαν έκπληξη όταν ανακάλυψαν ότι άλλοι άνθρωποι μπορούν να δημιουργήσουν μια εικόνα στο μυαλό τους.
Τώρα, ο καθηγητής Zeman διεξήγαγε μια ανασκόπηση περίπου 50 πρόσφατων μελετών για να συνοψίσει τα ευρήματα σε έναν τομέα που προέκυψε από την πρώτη του δημοσίευση. Η εργασία τιτλοφορείται «Aphantasia and hyperphantasia—exploring imagery vividness extremes» και δημοσιεύεται στο Trends in Cognitive Sciences.
Η έρευνα δείχνει ότι η αφαντασία δεν είναι μια ενιαία οντότητα αλλά έχει υποτύπους. Για παράδειγμα, δεν έχουν όλοι με αφαντασία κακή αυτοβιογραφική μνήμη ή δυσκολία στην αναγνώριση προσώπων, και σε μια μειοψηφία ανθρώπων, η αφαντασία φαίνεται να συνδέεται με τον αυτισμό. Οι άνθρωποι που δεν μπορούν να οραματιστούν είναι πιο πιθανό να έχουν επιστημονικά επαγγέλματα. Απροσδόκητα, αν και τα άτομα με αφαντασία δεν μπορούν να οραματιστούν κατά βούληση, συχνά ονειρεύονται οπτικά.
Η ανασκόπηση του καθηγητή Zeman παρέχει ενδείξεις ότι είτε οι άνθρωποι έχουν αφαντασία είτε υπερφαντασία -μια ιδιαίτερα ζωηρή οπτική φαντασία- συνδέεται με παραλλαγές στη φυσιολογία και τη νευρική τους συνδεσιμότητα στον εγκέφαλο, καθώς και στη συμπεριφορά. Για παράδειγμα, η ακρόαση τρομακτικών ιστοριών αλλάζει την αγωγιμότητα του δέρματος σε άτομα με εικόνες, που σημαίνει ότι οι άνθρωποι ιδρώνουν — αλλά αυτό δεν συμβαίνει σε άτομα με αφαντασία.
Η αφαντασία πιστεύεται ότι επηρεάζει περίπου το 1% του πληθυσμού, ενώ το 3% είναι υπερφαντασιακοί. Αυτά τα ποσοστά ανέρχονται σε περίπου 5% και 10% με πιο γενναιόδωρα κριτήρια για συμπερίληψη. Τόσο η αφαντασία όσο και η υπερφαντασία εμφανίζονται συχνά σε οικογένειες, υπονοώντας την πιθανότητα μιας γενετικής βάσης.
Ο καθηγητής Zeman, ο οποίος τώρα έχει τιμητικές συμβάσεις στα πανεπιστήμια του Έξετερ και του Εδιμβούργου, είπε: “Επινοώντας τον όρο «αφαντασία» άνοιξε απροσδόκητα ένα παράθυρο σε μια παραμελημένη πτυχή της ανθρώπινης εμπειρίας. Είναι πολύ ευχάριστο το γεγονός ότι οι άνθρωποι που στερούνται εικόνας βρήκαν όρος χρήσιμος, ενώ μια σημαντική αύξηση της έρευνας ρίχνει φως στις επιπτώσεις της αφαντασίας.
Παρά τη βαθιά αντίθεση στην υποκειμενική εμπειρία μεταξύ αφαντασίας και υπερφαντασίας, οι επιπτώσεις στην καθημερινή λειτουργία είναι ανεπαίσθητες – η έλλειψη εικόνας δεν συνεπάγεται έλλειψη φαντασίας. Πράγματι, η συναίνεση μεταξύ των ερευνητών είναι ότι ούτε η αφαντασία ούτε η υπερφαντασία είναι διαταραχή. Αυτές είναι παραλλαγές ανθρώπινη εμπειρία με χονδρικά ισορροπημένα πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα. Περαιτέρω εργασία θα βοηθήσει στη διευκρίνιση αυτών με μεγαλύτερη λεπτομέρεια.”
