Βρείτε μας στο Google News. Πατήστε εδώ!Εάν έχετε πρόσβαση στην σύγχρονη αντισύλληψη, είναι εύκολο να τη θεωρήσετε ως δεδομένη. Αλλά οι βασικές ανακαλύψεις του περασμένου αιώνα άλλαξαν τη ζωή των γυναικών. Πριν από την εφεύρεση των σύγχρονων ενδομήτριων συσκευών (IUD) ή της ορμονικής αντισύλληψης, τα περισσότερα προϊόντα είχαν χαμηλή αποτελεσματικότητα και ήταν πιο χρήσιμα για την καθυστέρηση της εγκυμοσύνης παρά για την αποτροπή της.
Όταν το αντισυλληπτικό χάπι έγινε διαθέσιμο στις αρχές της δεκαετίας του 1960, σηματοδότησε ένα σημείο καμπής. Το πολύ χαμηλό ποσοστό αποτυχίας του κάτω από 1% όταν χρησιμοποιείται σωστά, βοήθησε να τεθεί ο έλεγχος της αντισύλληψης σταθερά στα χέρια των γυναικών. Ενώ το χάπι μπορεί να έχει κάποιες σοβαρές παρενέργειες, για πολλές γυναίκες εξακολουθεί να παρέχει μια πολύ λιγότερο άβολη εμπειρία από πολλές από τις μεθόδους που προηγήθηκαν.
Επαναχρησιμοποιήσιμα προφυλακτικά
Οι άνθρωποι χρησιμοποιούν θηκάρια τουλάχιστον από τον 17ο αιώνα, κυρίως για την πρόληψη σεξουαλικά μεταδιδόμενων λοιμώξεων. Αρχικά κατασκευάζονταν από φυσικό υλικό όπως έντερα ζώων ή λινό. Μόλις λίγα χρόνια μετά την εφεύρεση του συνθετικού καουτσούκ (1844), δημιουργήθηκε το ελαστικό προφυλακτικό. Σχεδιάστηκε για να ξεπλένεται και να χρησιμοποιείται ξανά, αλλά ως αποτέλεσμα ήταν πιο παχύ και λιγότερο άνετο από τα σημερινά ανδρικά προφυλακτικά.
Το προφυλακτικό από λατέξ μιας χρήσης εφευρέθηκε μέχρι τη δεκαετία του 1930. Αυτά ήταν πιο λεπτά, πιο άνετα και, φυσικά, χρησιμοποιήθηκαν μόνο μία φορά. Αργότερα εκείνη τη δεκαετία, τα δικαστήρια των ΗΠΑ ανέτρεψαν την απαγόρευση πώλησης «ανήθικων αγαθών», η οποία βοήθησε να γίνει πιο διαδεδομένη η χρήση προφυλακτικών.
Δεδομένου ότι το οξύ σκοτώνει το σπέρμα, μια παραδοσιακή σπιτική μέθοδος αντισύλληψης περιλάμβανε την εισαγωγή ενός σφουγγάρι εμποτισμένου με ξύδι στον κόλπο. Τα ειδικά σχεδιασμένα σφουγγάρια έγιναν εμπορικά διαθέσιμα στις αρχές του 20ου αιώνα και περιείχαν χημικό σπερματοκτόνο. Παραλλαγές του σπερματοκτόνου σπόγγου εξακολουθούν να είναι διαθέσιμες. Ωστόσο, λιγότερο από το 1% των γυναικών στο Ηνωμένο Βασίλειο χρησιμοποιούν το σφουγγάρι σήμερα.
Το τυπικό ποσοστό αποτυχίας, ιδιαίτερα για τις νεαρές γυναίκες, είναι περίπου 12%-24% ετησίως. Γενικά, οι νεότερες γυναίκες έχουν περισσότερες πιθανότητες να μείνουν έγκυες ενώ χρησιμοποιούν λιγότερο αποτελεσματικές μεθόδους επειδή είναι πιο γόνιμες από τις μεγαλύτερες γυναίκες.
Διαφράγματα και καπάκια
Τα διαφράγματα και τα μικρότερα ξαδέρφια τους, που ονομάζονται καπάκια, εφευρέθηκαν στις αρχές του 19ου αιώνα. Όπως τα προφυλακτικά, λειτουργούν ως φυσικοί φραγμοί στο σπέρμα και όπως τα σφουγγάρια χρησιμοποιούνται επίσης με χημικά σπερματοκτόνα. Εισάγονται πριν από το σεξ στον κόλπο και θα πρέπει να παραμείνουν στη θέση τους για τουλάχιστον έξι ώρες μετά για να επιτρέψουν στο σπερματοκτόνο να σκοτώσει το σπέρμα.
Το καπάκι και το διάφραγμα χρησιμοποιούνταν ευρέως στις ΗΠΑ και την Ευρώπη πριν από τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Αλλά το τυπικό ποσοστό αποτυχίας για νεαρές γυναίκες που χρησιμοποιούν αυτές τις μεθόδους είναι περίπου 12%. Εν μέρει ως αποτέλεσμα, λιγότερο από το 1% των γυναικών παγκοσμίως τα χρησιμοποιούν σήμερα.
Τα υψηλά ποσοστά αποτυχίας των μεθόδων φραγμού οφείλονται εν μέρει στο ότι δεν εμποδίζουν τις γυναίκες να έχουν ωορρηξία. Εάν το σπέρμα καταφέρει να περάσει το φράγμα, οι πιθανότητες γονιμοποίησης είναι υψηλές. Το άλλο μειονέκτημα είναι ότι είναι δύσκολο να τοποθετηθούν και πρέπει να είναι στη θέση τους πριν από το σεξ, τη στιγμή που η γυναίκα πιθανότατα θα προτιμούσε να σκέφτεται άλλα πράγματα.
Πλύση με αντισηπτικό
Το ξέπλυμα του κόλπου μετά την επαφή, συχνά με αντισηπτικό διάλυμα, χρησιμοποιήθηκε ως αντισύλληψη στις αρχές του 20ου αιώνα. Το Douching δεν επηρεάζει το σπέρμα που έχει ήδη ξεκινήσει στο ταξίδι του μέσω του τραχήλου της μήτρας. Έτσι, η αποτελεσματικότητα της κολπικής πλύσης ήταν πολύ χαμηλή.
Σήμερα, οι επαγγελματίες υγείας αποθαρρύνουν έντονα το πλύσιμο λόγω της βλάβης που προκαλεί στην κολπική χλωρίδα (τα φυσικά προστατευτικά βακτήρια στον κόλπο), η οποία μπορεί να οδηγήσει σε κολπικό ερεθισμό και μόλυνση.
IUD εντέρου μεταξοσκώληκα
Οι ενδομήτριες συσκευές (IUD) παραμένουν δημοφιλείς, αλλά δεν λειτουργούσαν πάντα με τον ίδιο τρόπο όπως τα σύγχρονα προϊόντα. Οι πρώτες ενδομήτριες μέθοδοι λειτούργησαν πάνω στην (μερικώς σωστή) πεποίθηση ότι οποιαδήποτε συσκευή κάθεται μέσα στη μήτρα είναι πιθανό να σταματήσει ένα γονιμοποιημένο ωάριο από την εμφύτευση και την ανάπτυξη στη μήτρα. Τον 19ο αιώνα, οι πεσσοί ψαλιδιών (ονομάζονται έτσι λόγω του σχήματός τους) χρησιμοποιήθηκαν για την πρόληψη της εγκυμοσύνης.
Αυτές οι συσκευές είχαν δύο βραχίονες που προεξείχαν μέσω του τραχήλου της μήτρας στον κόλπο, και ένα κουμπί που κάλυπτε τον τράχηλο. Είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς ότι αυτά ήταν άνετα. Ο Πολωνός γυναικολόγος Richard Richter δημοσίευσε μια εργασία το 1909 σχετικά με το πώς εισήγαγε έναν δακτύλιο από έντερο μεταξοσκώληκα στη μήτρα ενός ασθενούς, με δύο προεξέχουσες χορδές για να επιτρέψει την αφαίρεση. Εκείνη την εποχή, πολλοί γυναικολόγοι χρησιμοποιούσαν διακριτικά τις δικές τους εκδόσεις τέτοιων συσκευών, λόγω των νόμων κατά της προώθησης της αντισύλληψης σε πολλές χώρες.
Το δαχτυλίδι Graefenberg αντικατέστησε το έντερο του μεταξοσκώληκα με ένα δαχτυλίδι από μεταλλικό κράμα τη δεκαετία του 1920. Ο Γερμανός γυναικολόγος Ernst Graefenberg δοκίμασε αρχικά το καθαρό ασήμι, αλλά το σώμα το απορρόφησε και έκανε τα ούλα των γυναικών μπλε.
