Βρείτε μας στο Google News. Πατήστε εδώ!Απώλεια Βάρους: Αυτή είναι η εποχή του χρόνου που οι Αμερικανοί τείνουν να αποφασίζουν να τρώνε καλύτερα, να αποκτήσουν φόρμα και ίσως να ρίξουν μερικά κιλά. Αλλά πολλοί θα αναρωτιούνται σε ποιον αριθμό πρέπει να στοχεύουν στη ζυγαριά του μπάνιου. Για χρόνια η σκέψη ήταν ότι ο δείκτης μάζας σώματος, ή ο ΔΜΣ, μπορεί να είναι ο καλύτερος τρόπος για να προσδιορίσετε το βάρος σας. Ίσως όχι εντελώς. Πολλοί γιατροί και μελετητές του Χάρβαρντ ζητούν μια πιο ολιστική προσέγγιση που βλέπει τον ΔΜΣ ως έναν μόνο παράγοντα μεταξύ πολλών που πρέπει να ληφθούν υπόψη κατά την αξιολόγηση του βάρους και της υγείας. Και στην πραγματικότητα, η Αμερικανική Ιατρική Ένωση υιοθέτησε μια νέα πολιτική τον Ιούνιο που λαμβάνει τη θέση ότι ο ΔΜΣ είναι ένας ατελής τρόπος για τη μέτρηση του σωματικού λίπους σε κλινικό περιβάλλον, εν μέρει καθώς «δεν λαμβάνει υπόψη τις διαφορές μεταξύ φυλετικών και εθνοτικών ομάδων, τα φύλα και την ηλικία.”
Πώς λοιπόν αυτός ο υπολογισμένος δείκτης που λαμβάνει υπόψη το ύψος, το βάρος και το φύλο έγινε τόσο ευρέως αποδεκτός; «Πήρε πραγματικά την προέλευσή του από έναν Βέλγο στατιστικολόγο με το όνομα Adolphe Quetelet, ο οποίος προσπάθησε να καθορίσει αρχικά τι θεωρούνταν φυσιολογικό βάρος για τους λευκούς Σκωτσέζους στρατιώτες το 1800», δήλωσε η Fatima Cody Stanford, γιατρός παχυσαρκίας στο Γενικό Νοσοκομείο της Μασαχουσέτης και καθηγήτρια στην Ιατρική Σχολή του Χάρβαρντ. «Αυτό δεν προοριζόταν να επεκταθεί στον πληθυσμό συνολικά». Ο στόχος του Quetelet, λέει η Stanford, ήταν να δημιουργήσει ένα επιδημιολογικό εργαλείο καθορίζοντας πρότυπα για τον πληθυσμό. Εκτός από τη συλλογή δεδομένων για το φυσικό μέγεθος, η στατιστικολόγος και η κοινωνιολόγος συγκέντρωσαν επίσης αριθμούς για τις γεννήσεις, τους θανάτους και την εγκληματικότητα. Αναζητώντας τους παγκόσμιους μέσους όρους, δημιούργησε τον «Δείκτη Quetelet» που τώρα είναι γνωστός ως ΔΜΣ, ως εργαλείο για την εκτίμηση της πιθανότητας σοβαρής ασθένειας ή θανάτου με βάση το πόσο ένα άτομο έπεσε εκτός του μέσου όρου. Ο ΔΜΣ υιοθετήθηκε για πρώτη φορά ευρέως, όχι από γιατρούς, ή ακόμα και άλλους κοινωνιολόγους, αλλά από ασφαλιστικές εταιρείες τη δεκαετία του 1930 και του ’40. Η αποδοχή του αυξήθηκε μεταξύ των ερευνητών υγείας και των ιατρών αφού ο Αμερικανός φυσιολόγος Ancel Keys έκανε τη μέτρηση στη δεκαετία του 1970 μετά από μια επέκταση της αρχικής ιδέας του Quetelet με περαιτέρω συλλογή δεδομένων. “Η απλότητα και η ευκολία συλλογής του – βασικά το βάρος και το ύψος – είναι μέτρα που είναι αρκετά τυποποιημένα και αξιόπιστα με την πάροδο του χρόνου”, δήλωσε ο Walter C. Willett, καθηγητής επιδημιολογίας και διατροφής στο Harvard T.H. Σχολή Δημόσιας Υγείας Chan. “Για την παρακολούθηση των αλλαγών στους πληθυσμούς με την πάροδο του χρόνου, είναι λίγο πολύ το μόνο που έχουμε.”
Ωστόσο, οι επικριτές της χρήσης ΔΜΣ σε κλινικά περιβάλλοντα, συμπεριλαμβανομένου του Στάνφορντ, λένε ότι ο δείκτης είναι πολύ μειωτικός. «Δουλεύοντας με έναν μεμονωμένο ασθενή λέω, «Ας δούμε ποιος είσαι, καθώς σχετίζεται με αυτόν τον αριθμό», είπε ο Stanford. «Πώς σχετίζεται αυτός ο αριθμός με τις τιμές της χοληστερόλης σου; Πώς σχετίζεται αυτός ο αριθμός με το σάκχαρό σας; Πώς σχετίζεται αυτός ο αριθμός με τις δοκιμασίες ηπατικής λειτουργίας; Πώς σχετίζεται αυτός ο αριθμός με την ικανότητά σας να κινείστε και να λειτουργείτε; Θέλω να σας φτάσω στο πιο χαρούμενο, υγιές βάρος για εσάς. Ποιος είναι αυτός ο αριθμός; Δεν γνωρίζω.” Άλλοι σημειώνουν ότι ακόμη και όταν πρόκειται για την αξιολόγηση του σωματικού λίπους, ο ΔΜΣ έχει σημαντικούς περιορισμούς. «Δεν είναι τέλειο μέτρο σωματικού λίπους γιατί δεν κάνει διαφοροποίηση μεταξύ της λιπώδους μάζας και της άλιπης μάζας σώματος και δεν παρέχει πληροφορίες για την κατανομή του σωματικού λίπους», δήλωσε ο Frank Hu, καθηγητής Διατροφής και Επιδημιολογίας Fredrick J. Stare και πρόεδρος του Τμήματος Διατροφής στη Σχολή Τσαν. «Ο ΔΜΣ πρέπει πάντα να ερμηνεύεται παράλληλα με άλλες παραμέτρους υγείας όπως η αρτηριακή πίεση, το σάκχαρο, τα λιπίδια του αίματος κ.λπ.». Είναι γνωστό ότι το υπερβολικό σωματικό λίπος συμβάλλει στον κίνδυνο καρδιαγγειακών παθήσεων, διαβήτη και διαφόρων μορφών καρκίνου. Αλλά το να ζυγίζεις περισσότερο δεν σημαίνει απαραίτητα υψηλότερα επίπεδα σωματικού λίπους. Τα εξαιρετικά μυώδη άτομα είναι συχνά αρκετά μεταβολικά υγιή παρά το γεγονός ότι έχουν ΔΜΣ στο ανώτερο άκρο του φάσματος.
Ο Χου είπε ότι άλλες μέθοδοι μέτρησης του σωματικού λίπους, όπως το DEXA ή οι σαρώσεις απορρόφησης ακτίνων Χ διπλής ενέργειας, μπορεί να είναι πιο κατάλληλες από τον ΔΜΣ. «Ωστόσο, αυτές οι εναλλακτικές μέθοδοι μπορεί να είναι πιο δύσκολο να αποκτηθούν και να ερμηνευτούν στην κλινική πράξη, καθώς απαιτούν περισσότερο χρόνο και εκπαίδευση ή/και ειδικό εξοπλισμό», πρόσθεσε ο Χου. Συνέχισε λέγοντας ότι συνολικά, οι αποκλίσεις δεν επηρεάζουν το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού. «Σε μια ανάλυση ενός εθνικά αντιπροσωπευτικού δείγματος, παρατηρήσαμε μια ισχυρή συσχέτιση (0,90) μεταξύ του ΔΜΣ με τη μάζα λίπους που μετρήθηκε με DEXA, συνεπής σε διαφορετικές ηλικιακές και φυλετικές ομάδες», είπε ο Χου. Για την έρευνα του πληθυσμού και τη μελέτη της υγείας μεγάλων ομάδων με την πάροδο του χρόνου, “είναι η βάση για το πώς λειτουργούμε”, είπε ο Stanford. Αλλά αυτό δεν πρέπει να εμποδίσει όσους σκέφτονται να αλλάξουν τον τρόπο ζωής τους από το να μιλήσουν με τους γιατρούς τους σχετικά με τον καλύτερο τρόπο παρακολούθησης της υγείας τους. «Σε παρακαλώ να συγκρίνεις τον εαυτό σου με κανέναν παρά μόνο με τον εαυτό σου», είπε ο Στάνφορντ. «Νομίζω ότι αυτή είναι η πιο σημαντική συμβουλή που μπορώ να δώσω. «Υπάρχουν πολλά πράγματα έξω από τον έλεγχό μας», πρόσθεσε. “Έχω κάνει πράγματα για να βελτιστοποιήσω τη διατροφή μου; Εστιάζω σε άπαχες πρωτεΐνες, δημητριακά ολικής αλέσεως, φρούτα και λαχανικά; Όχι; Ίσως θα έπρεπε να αρχίσω να το σκέφτομαι αυτό. Έχω καταλάβει ποια δραστηριότητα ή δραστηριότητες μου φέρνουν χαρά; Ίσως τις βάλετε σε κομμάτια μεγέθους μπουκιάς, ώστε να μην τις αισθάνεσθε τόσο μεγάλες και συντριπτικές».
Παρέχεται από το Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ
