Βρείτε μας στο Google News. Πατήστε εδώ!Αυτισμός: Μια νέα μελέτη του Πανεπιστημίου Carnegie Mellon δείχνει ότι πολλοί άνθρωποι με αυτισμό ασπάζονται το ChatGPT και παρόμοια εργαλεία τεχνητής νοημοσύνης για βοήθεια και συμβουλές καθώς αντιμετωπίζουν προβλήματα στον χώρο εργασίας τους. Αλλά η ερευνητική ομάδα, με επικεφαλής τον Andrew Begel της Σχολής Επιστήμης Υπολογιστών, διαπίστωσε επίσης ότι τέτοια συστήματα μερικές φορές παρέχουν αμφισβητήσιμες συμβουλές. Και εξακολουθεί να υπάρχει διαμάχη στην κοινότητα του αυτισμού σχετικά με το εάν αυτή η χρήση των chatbots είναι καλή ιδέα. “Αυτό που βρήκαμε είναι ότι υπάρχουν άτομα με αυτισμό που χρησιμοποιούν ήδη το ChatGPT για να κάνουν ερωτήσεις για τις οποίες πιστεύουμε ότι το ChatGPT είναι εν μέρει κατάλληλο και εν μέρει κακώς κατάλληλο”, δήλωσε ο Begel, αναπληρωτής καθηγητής στο Τμήμα Λογισμικού και Κοινωνικών Συστημάτων και του Ανθρώπου. -Ινστιτούτο Αλληλεπίδρασης Υπολογιστών.
“Για παράδειγμα, μπορεί να ρωτήσουν: “Πώς μπορώ να κάνω φίλους στη δουλειά;” Ο Begel είναι επικεφαλής του εργαστηρίου VariAbility, το οποίο επιδιώκει να αναπτύξει χώρους εργασίας όπου όλοι οι άνθρωποι, συμπεριλαμβανομένων εκείνων με αναπηρίες και που είναι νευροαποκλίνοντες, μπορούν να συνεργαστούν επιτυχώς. Η ανεργία και η υποαπασχόληση είναι προβλήματα για εννέα στους 10 ενήλικες με αυτισμό και πολλοί χώροι εργασίας δεν έχουν τους πόρους για να βοηθήσουν τους υπαλλήλους με αυτισμό και τους συναδέλφους τους να ξεπεράσουν κοινωνικά ή επικοινωνιακά προβλήματα καθώς προκύπτουν. Για να κατανοήσουν καλύτερα πώς θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν μεγάλα γλωσσικά μοντέλα (LLM) για την αντιμετώπιση αυτής της ανεπάρκειας, ο Begel και η ομάδα του στρατολόγησαν 11 άτομα με αυτισμό για να δοκιμάσουν διαδικτυακές συμβουλές από δύο πηγές—ένα chatbot βασισμένο στο GPT-4 του OpenAI και αυτό που φαινόταν στους συμμετέχοντες ένα δεύτερο chatbot, αλλά ήταν πραγματικά ένας ανθρώπινος σύμβουλος σταδιοδρομίας. Κάπως εκπληκτικά, οι χρήστες προτίμησαν σε συντριπτική πλειοψηφία το πραγματικό chatbot από τον μεταμφιεσμένο σύμβουλο. Δεν είναι ότι το chatbot έδωσε καλύτερες συμβουλές, είπε ο Begel, αλλά μάλλον ο τρόπος με τον οποίο έδωσε αυτές τις συμβουλές.
«Οι συμμετέχοντες έδωσαν προτεραιότητα στη λήψη γρήγορων και εύπεπτων απαντήσεων», είπε ο Begel. Το chatbot έδωσε απαντήσεις που ήταν ασπρόμαυρες, χωρίς πολλή λεπτότητα και συνήθως με τη μορφή σφαιρών. Ο σύμβουλος, αντίθετα, έκανε συχνά ερωτήσεις σχετικά με το τι ήθελε να κάνει ο χρήστης ή γιατί ήθελε να το κάνει. Οι περισσότεροι χρήστες προτίμησαν να μην συμμετάσχουν σε τέτοια μπρος-πίσω, είπε ο Begel. Στους συμμετέχοντες άρεσε η έννοια του chatbot. Κάποιος εξήγησε, “Νομίζω, ειλικρινά, με τον χώρο εργασίας μου… είναι το μόνο πράγμα που εμπιστεύομαι γιατί δεν είναι κάθε εταιρεία ή επιχείρηση χωρίς αποκλεισμούς.” Αλλά όταν μια επαγγελματίας που ειδικεύεται στην υποστήριξη ατόμων που αναζητούν εργασία με αυτισμό αξιολόγησε τις απαντήσεις, διαπίστωσε ότι ορισμένες από τις απαντήσεις του LLM δεν ήταν χρήσιμες. Για παράδειγμα, όταν ένας χρήστης ζήτησε συμβουλές σχετικά με το να κάνει φίλους, το chatbot πρότεινε στον χρήστη απλώς να πλησιάσει τους ανθρώπους και να αρχίσει να μιλάει μαζί τους. Το πρόβλημα, φυσικά, είναι ότι ένα άτομο με αυτισμό συνήθως δεν αισθάνεται άνετα να το κάνει αυτό, είπε ο Begel. Τα αποτελέσματα από το πείραμα παρουσιάστηκαν από τον πρώτο συγγραφέα και Ph.D. φοιτητή JiWoong (Joon) Jang στο Συνέδριο της Ένωσης Μηχανικών Πληροφορικής για τους Ανθρώπινους Παράγοντες στα Συστήματα Πληροφορικής (CHI 2024) στη Χονολουλού.
Εκτός από τους Begel και Jang, στους συν-συγγραφείς περιλαμβάνονται η φοιτήτρια Sanika Moharana και ο Patrick Carrington, επίκουρος καθηγητής στο HCII. Είναι πιθανό ένα chatbot που έχει εκπαιδευτεί ειδικά για να αντιμετωπίζει τα προβλήματα των ατόμων με αυτισμό να μπορεί να αποφύγει τη διανομή κακών συμβουλών, αλλά δεν είναι πιθανόν όλοι στην κοινότητα του αυτισμού να τις αποδεχτούν, είπε ο Begel. Ενώ κάποιοι μπορεί να το βλέπουν ως ένα πρακτικό εργαλείο για την υποστήριξη των αυτιστικών εργαζομένων, άλλοι το βλέπουν ως μια ακόμη περίπτωση να περιμένουμε από ανθρώπους των οποίων ο εγκέφαλος λειτουργεί λίγο διαφορετικά από τους περισσότερους ανθρώπους να φιλοξενήσουν όλους τους άλλους. “Υπάρχει αυτή η τεράστια συζήτηση σχετικά με το ποιου τις προοπτικές έχουμε το προνόμιο όταν χτίζουμε τεχνολογία χωρίς να μιλάμε σε ανθρώπους. Είναι αυτό προνομιακό στη νευροτυπική οπτική του “Έτσι θέλω να συμπεριφέρονται τα άτομα με αυτισμό μπροστά μου;” Ή μήπως είναι προνόμιο οι επιθυμίες του ατόμου με αυτισμό ότι «θέλω να συμπεριφέρομαι όπως είμαι» ή «θέλω να τα πάω καλά και να βεβαιωθώ ότι θα αρέσω στους άλλους και δεν θα με μισούν;» Κατά βάθος, είναι ένα ερώτημα εάν τα άτομα με αυτισμό έχουν λόγο στην έρευνα που έχει σκοπό να τα βοηθήσει.
Είναι επίσης ένα ζήτημα που διερευνήθηκε σε μια άλλη εργασία του CHI, στην οποία ο Begel είναι συν-συγγραφέας με τον Naba Rizvi και άλλους ερευνητές στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια, στο Σαν Ντιέγκο. Σε αυτή τη μελέτη, οι ερευνητές ανέλυσαν 142 εργασίες που δημοσιεύθηκαν μεταξύ 2016 και 2020 σχετικά με την ανάπτυξη ρομπότ για να βοηθήσουν άτομα με αυτισμό. Διαπίστωσαν ότι το 90% αυτής της έρευνας αλληλεπίδρασης ανθρώπου-ρομπότ δεν περιελάμβανε τις προοπτικές των ατόμων με αυτισμό. Ένα αποτέλεσμα, είπε ο Begel, ήταν η ανάπτυξη πολλών υποστηρικτικών τεχνολογιών που τα άτομα με αυτισμό δεν ήθελαν απαραίτητα, ενώ ορισμένες από τις ανάγκες τους δεν αντιμετωπίστηκαν. «Παρατηρήσαμε, για παράδειγμα, ότι τα περισσότερα από τα διαδραστικά ρομπότ που σχεδιάστηκαν για άτομα με αυτισμό δεν ήταν ανθρώπινα, όπως δεινόσαυροι ή σκύλοι», είπε ο Begel. «Είναι τόσο ανεπαρκείς οι άνθρωποι με αυτισμό στη δική τους ανθρωπιά που δεν τους αξίζουν τα ανθρωποειδή ρομπότ;» Η τεχνολογία σίγουρα μπορεί να συμβάλει στην καλύτερη κατανόηση του τρόπου με τον οποίο αλληλεπιδρούν τα άτομα με και χωρίς αυτισμό.
Για παράδειγμα, ο Begel συνεργάζεται με συναδέλφους του στο Πανεπιστήμιο του Maryland σε ένα έργο που χρησιμοποιεί AI για να αναλύσει τις συνομιλίες μεταξύ αυτών των δύο ομάδων. Η τεχνητή νοημοσύνη μπορεί να βοηθήσει στον εντοπισμό κενών στην κατανόηση εκ μέρους ενός ή και των δύο ομιλητών που θα μπορούσαν να έχουν ως αποτέλεσμα τα ανέκδοτα να μην αποδίδονται ή να δημιουργούν την αντίληψη ότι κάποιος είναι ανέντιμος. Η τεχνολογία θα μπορούσε επίσης να βοηθήσει τους ομιλητές να αποτρέψουν ή να επιδιορθώσουν αυτά τα προβλήματα συνομιλίας, είπε ο Begel, και οι ερευνητές αναζητούν πληροφορίες από μια μεγάλη ομάδα ατόμων με αυτισμό για να λάβουν τη γνώμη τους για το είδος της βοήθειας που θα ήθελαν να δουν. «Έχουμε δημιουργήσει ένα εργαλείο βιντεοκλήσεων στο οποίο έχουμε συνδέσει αυτήν την τεχνητή νοημοσύνη», είπε ο Begel, ο οποίος έχει αναπτύξει επίσης μια συμβουλευτική επιτροπή για τον αυτισμό για να διασφαλίσει ότι τα άτομα με αυτισμό έχουν λόγο στα έργα που πρέπει να ακολουθήσει το εργαστήριό του. “Μια πιθανή παρέμβαση μπορεί να είναι ένα κουμπί σε αυτό το εργαλείο που λέει “Συγγνώμη, δεν σας άκουσα. Μπορείτε να επαναλάβετε την ερώτησή σας;” όταν δεν έχω όρεξη να το πω δυνατά ή ίσως υπάρχει ένα κουμπί που λέει «Δεν καταλαβαίνω». Ή ακόμη και ένα εργαλείο που θα μπορούσε να συνοψίσει την ατζέντα της συνάντησης, ώστε να μπορείτε να προσανατολίσετε τους συμπαίκτες σας όταν λέτε: “Θα ήθελα να επιστρέψω στο πρώτο θέμα για το οποίο μιλήσαμε”.
