Αυτοκτονία Φοιτητές: Αποτελέσματα σε άτομα με διπολική διαταραχή και στους απογόνους τους

Αυτοκτονία Φοιτητές: Τις τελευταίες δεκαετίες έχει παρατηρηθεί ένα αυξανόμενο ποσοστό του νέου πληθυσμού να συμμετέχει σε πανεπιστημιακή εκπαίδευση και η πανεπιστημιακή περίοδος συνήθως συμπίπτει με άλλα σημαντικά γεγονότα της ζωής, όπως η απομάκρυνση από το σπίτι. Η πρώιμη ενήλικη ζωή είναι επιπλέον μια περίοδος κατά την οποία σοβαρές ψυχικές διαταραχές, όπως η διπολική διαταραχή και η σχιζοφρένεια, μπορεί να γίνουν συμπτωματικές. Σε μια νέα διατριβή από το Karolinska Institutet, η Christine Takami Lageborn διερευνά την ευπάθεια για αυτοκτονία σε φοιτητές πανεπιστημίου και τις ευπάθειες που συνδέονται με το να έχεις έναν γονέα με διπολική διαταραχή ή με τη διάγνωση της διπολικής διαταραχής.

Ποια είναι τα πιο σημαντικά αποτελέσματα στη διατριβή σας; «Συνοπτικά, θα μπορούσαμε να δείξουμε ότι ορισμένες υποομάδες στην κοινωνία είναι πιο ευάλωτες σε αυτοκτονίες, αυτοτραυματισμούς και κάποιες επίσης σε μια σειρά ψυχιατρικών και σωματικών καταστάσεων, ατυχημάτων, τραυματισμών, δυσκολιών στο σχολείο και εγκληματικής συμπεριφοράς. Εκείνοι που έχουν διπολική διαταραχή, παιδιά ενός ή δύο γονέων με διπολική διαταραχή και γυναίκες που σπουδάζουν φυσικές επιστήμες ή γυναίκες και άνδρες που σπουδάζουν νοσηλευτική στο πανεπιστήμιο μπορεί να επωφεληθούν από στοχευμένη υποστήριξη από την υγειονομική περίθαλψη, τις υπηρεσίες υγείας των φοιτητών πανεπιστημίου και άλλες υπηρεσίες κοινωνικής υποστήριξης.”

Γιατί σας ενδιαφέρει αυτό το θέμα;

“Ενδιαφέρθηκα για την πρόληψη των αυτοκτονιών όταν εργάστηκα ως δημοσιογράφος πριν από πολλά χρόνια και γνώρισα ανθρώπους που είχαν χάσει αγαπημένα τους πρόσωπα από αυτοκτονία. Πιστεύω ότι υπάρχουν ακόμη πολλά που μπορούν να γίνουν για να μειωθούν τα ποσοστά αυτοκτονιών σε όλες τις ηλικιακές ομάδες. Για παράδειγμα, πολλοί που πεθαίνουν από αυτοκτονία δεν ήρθαν ποτέ σε επαφή με ψυχιατρική φροντίδα. «Το ενδιαφέρον μου για τη διπολική διαταραχή ξεκίνησε όταν εργάστηκα ως γιατρός σε μια ψυχιατρική πτέρυγα για τη θεραπεία ασθενών με διπολική διαταραχή που είχαν είτε μανιακό είτε καταθλιπτικό επεισόδιο. Τα άτομα με διπολική διαταραχή μπορεί να είναι ευάλωτα στην αυτοκτονία όταν βιώνουν επεισόδια διάθεσης. Αλλά με τη σωστή θεραπεία και υποστήριξη μπορεί να είναι σε θέση να ζήσουν μια καλή, ισορροπημένη ζωή. Πιστεύω ότι είναι σημαντικό να έχουμε κατά νου ότι η αναζήτηση βοήθειας και η διάγνωση μιας ψυχικής διαταραχής μπορεί να είναι ένα σημαντικό βήμα στην πορεία προς την καλύτερη υγεία.”

Τι πιστεύετε ότι πρέπει να γίνει σε μελλοντική έρευνα;

“Πιστεύω ότι η συμμετοχή ατόμων με βιωμένη εμπειρία σε ερευνητικά προγράμματα είναι μια θετική εξέλιξη. Είμαι ευγνώμων για τις γνώσεις που έχω λάβει από τους ασθενείς μου με διπολική διαταραχή και από την ανάγνωση κειμένων και ακούγοντας άτομα με βιωμένη εμπειρία απόπειρας αυτοκτονίας. “Επίσης, θα ήθελα να δω περισσότερες ερευνητικές συνεργασίες μεταξύ ψυχιατρικής και σωματικής ιατρικής. Για παράδειγμα, οι γιατροί έκτακτης ανάγκης και οι γιατροί που εργάζονται σε ιατρικές ή χειρουργικές ειδικότητες είναι συχνά οι πρώτοι που συναντούν άτομα μετά από απόπειρα αυτοκτονίας. Ωστόσο, ελάχιστα κλινικά ερευνητικά προγράμματα σχετικά με τις απόπειρες αυτοκτονίας διεξάγονται από ή σε συνεργασία με κλινικούς ιατρούς αυτών των τομέων”.