Βρείτε μας στο Google News. Πατήστε εδώ!Διάσειση: Παρά τη συνεχιζόμενη υπεράσπιση και εκπαίδευση σχετικά με τους κινδύνους διάσεισης από οργανισμούς όπως το Sport Information Resource Center, το Hockey Canada και η νομοθεσία, όπως ο νόμος του Rowan, πολλοί νεαροί αθλητές εξακολουθούν να διστάζουν, ή ακόμη και να παραμελούν, να αποκαλύψουν συμπτώματα όταν τραυματίζονται. Μεταξύ του 1/3 έως και πάνω από το μισό των νέων που συμμετέχουν σε αθλήματα έχουν δηλώσει ότι δεν είπαν σε κάποιον υπεύθυνο ότι είχαν συμπτώματα διάσεισης κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού. Αυτό σημαίνει ότι κινδυνεύουν να υποστούν περαιτέρω βλάβη και να αναρρώσουν περισσότερο. Οι νεαροί αθλητές μπορούν να διαδραματίσουν ρόλο στον εντοπισμό του πότε τραυματίζονται, καθώς ένας προπονητής ή άλλος ενήλικας μπορεί να μην δει τον αντίκτυπο ή να μην είναι σίγουρος εάν ο αθλητής είναι υπό πίεση. Υπάρχει συνεχής εστίαση στον επιπολασμό και την πρόληψη, τη διάγνωση και τη θεραπεία της διάσεισης στον αθλητισμό. Αλλά είναι εξίσου σημαντικό να κατανοήσουμε τι μπορεί να εμποδίσει τους νέους συμμετέχοντες σε αθλήματα να μιλήσουν –και να απομακρυνθούν– όταν πληγώνονται.
Γιατί οι νεαροί αθλητές δεν αποκαλύπτουν ότι έχουν πληγωθεί;
Η ερευνητική μας ομάδα από μελετητές και ενδιαφερόμενους οργανισμούς για τον αθλητισμό, την υγεία και την ασφάλεια έφερε μια σειρά προοπτικών για να εξετάσει στοιχεία από 36 ερευνητικές μελέτες για νέους αθλητές (12-17 ετών) και την αυτοαναφορά. Εντοπίσαμε βασικούς λόγους για τους οποίους οι συμμετέχοντες σε αθλήματα για νέους είναι απίθανο να πουν σε συμπαίκτες, προπονητές, αξιωματούχους ή στον γονέα τους ότι μπορεί να έχουν συμπτώματα διάσεισης, όπως ζάλη, ναυτία ή πόνο στο κεφάλι. Οι νεαροί αθλητές είναι λιγότερο πιθανό να αποκαλύψουν ότι έχουν πληγωθεί επειδή μπορεί να είναι αβέβαιοι ότι παθαίνουν διάσειση ή μπορεί να μην πιστεύουν ότι ο τραυματισμός είναι σοβαρός ή τόσο κακός ώστε να δικαιολογείται να το πουν σε κάποιον. Τα συμπτώματα διάσεισης είναι συχνά μη ειδικά και μπορεί να αποδοθούν σε κάτι άλλο, όπως η αφυδάτωση ή η ζέστη, και οι νέοι μπορεί να αισθάνονται ότι μπορούν να το ξεπεράσουν ή να το απομακρύνουν.
Οι νέοι συμμετέχοντες σε αθλήματα είναι επίσης απίθανο να παραδεχτούν ότι αισθάνονται αδιαθεσία επειδή θέλουν να συνεχίσουν να παίζουν και δεν θέλουν να απομακρυνθούν από το παιχνίδι. Μπορεί επίσης να φοβούνται ότι θα χάσουν τη θέση τους ή θα παίξουν στην ομάδα. Αυτό μπορεί να είναι ένας ιδιαίτερα ισχυρός λόγος για την υποβάθμιση των συμπτωμάτων, εάν είναι ένα πολύ σημαντικό παιχνίδι για αυτούς. Οι νεαροί αθλητές είναι επίσης λιγότερο πιθανό να αναφέρουν μόνοι τους ότι μπορεί να έχουν συμπτώματα διάσεισης λόγω διαπροσωπικών ή κοινωνικών πιέσεων: δεν θέλουν να απογοητεύσουν τους συμπαίκτες, τους προπονητές και τους γονείς τους επειδή δεν παίζουν (και γνωρίζοντας ότι θα αφαιρεθούν εάν μιλήσουν). Αυτό μπορεί επίσης να αυξηθεί όταν είναι ένα πολύ σημαντικό παιχνίδι για την ομάδα. Ο φόβος να φανούν αδύναμοι ή απεχθείς μπορεί επίσης να παίξει ρόλο στο να μην αποκαλύπτουν συμπτώματα οι αθλητές. Η αναφορά διάσεισης είναι επίσης λιγότερο πιθανή εάν το νεαρό άτομο πιστεύει ότι πρέπει να παίξει με τον πόνο και να μην δείξει αδυναμία. Οι κανόνες και η κουλτούρα του κινδύνου στον αθλητισμό υπογραμμίζουν μια νοοτροπία «σκληρότητας» που αποτρέπει τους αθλητές από το να μιλήσουν και μπορεί να συνδέεται με την κοινωνική πίεση να μην απογοητεύσουν τους άλλους.
Ενθάρρυνση των νέων αθλητών να ανοίγονται
Αυτές οι προσωπικές, κοινωνικές και πολιτιστικές επιρροές παρουσιάζουν περίπλοκες και προκλητικές συνθήκες στις οποίες αναμένεται να μιλήσουν για πιθανή διάσειση οι συμμετέχοντες στα αθλήματα των νέων. Μπορεί να γνωρίζετε κάποιον που έχει νιώσει αυτές τις πιέσεις. Οι οδηγίες για την απομάκρυνση από το παιχνίδι είναι σχετικές μόνο εάν ένας προπονητής ή άλλος ενήλικας δει τον αντίκτυπο των τραυματισμών σε έναν αθλητή. Ωστόσο, δεν επαρκούν όταν οι νεαροί αθλητές διστάζουν να αναγνωρίσουν ότι έχουν πληγωθεί. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να αντιμετωπιστεί η αποσύνδεση μεταξύ της αντίληψης των αθλητών για τα πρωτόκολλα ασφαλείας για διάσειση και του κινήτρου τους να συνεχίσουν να παίζουν. Ευτυχώς, η σύνοψη της έρευνάς μας υπογράμμισε επίσης τις βασικές επιρροές στους νεαρούς αθλητές που μιλούν για έναν πιθανό τραυματισμό στο κεφάλι, κάτι που μπορεί να ενημερώσει πολύπλευρες στρατηγικές για την προώθηση της αυτοαναφοράς. Ένα αθλητικό περιβάλλον με επίκεντρο τους συμμετέχοντες, όπου τα συμφέροντα και η ευημερία των αθλητών είναι πραγματικά προτεραιότητα, μπορεί να βοηθήσει τους συμμετέχοντες να αισθάνονται τη δύναμη να αναγνωρίσουν στους άλλους -και στον εαυτό τους- ότι πληγώνονται, ειδικά στη ζέστη της στιγμής.
Η εκπαίδευση διάσεισης που αντιμετωπίζει τις επιρροές που εμποδίζουν τους νεαρούς αθλητές να αναφέρουν μόνοι τους θα είναι πιο αποτελεσματική σε διάφορες μορφές όπως σεμινάρια, βίντεο, παιχνίδια ρόλων, ομιλητές που μοιράζονται προσωπικές εμπειρίες και σε πολλές χρονικές στιγμές κατά τη διάρκεια της σεζόν ή του έτους. Όλοι οι εμπλεκόμενοι στο αθλητισμό νέων —οι ίδιοι οι συμμετέχοντες, οι συμπαίκτες, οι προπονητές, οι υπάλληλοι, οι γονείς και οι σύλλογοι— έχουν έναν ρόλο να παίξουν: Μέσω της υποστήριξης ενός αθλητικού περιβάλλοντος και εκείνων που εργάζονται για τη δημιουργία τέτοιων περιβαλλόντων, όπου οι αθλητές αισθάνονται άνετα και ασφαλείς μιλώντας. Ανάπτυξη και συμμετοχή στην εκπαίδευση σχετικά με τη φύση και τη σοβαρότητα των συμπτωμάτων διάσεισης και τον δισταγμό των αθλητών να μιλήσουν, και επαναπλαισίωση της αποκάλυψης τραυματισμών ως θετική, ενώ αντικρούει τους κανόνες του παιχνιδιού μέσω του πόνου. Αυτές οι σημαντικές προσπάθειες μπορούν να βοηθήσουν στην αντιμετώπιση των προσωπικών, κοινωνικών και πολιτιστικών εμποδίων για ασφαλέστερο αθλητισμό νέων.
