Βρείτε μας στο Google News. Πατήστε εδώ!Μια νέα μελέτη από το Brigham and Women’s Hospital, ιδρυτικό μέλος του συστήματος υγειονομικής περίθαλψης Mass General Brigham, δείχνει ότι οι τομογραφίες εγκεφάλου με εκπομπή ποζιτρονίων (PET) θα μπορούσαν να αποκαλύψουν κρυφή φλεγμονή σε ασθενείς με σκλήρυνση κατά πλάκας (ΣΚΠ) που λαμβάνουν θεραπεία με εξαιρετικά αποτελεσματικές θεραπείες. Τα ευρήματα δημοσιεύτηκαν στο Clinical Nuclear Medicine.
«Μία από τις περίπλοκες προκλήσεις για τους κλινικούς γιατρούς που θεραπεύουν ασθενείς με ΣΚΠ είναι μετά από ένα ορισμένο χρονικό διάστημα, οι ασθενείς συνεχίζουν να χειροτερεύουν ενώ οι μαγνητικές τομογραφίες τους δεν αλλάζουν», δήλωσε ο συγγραφέας Tarun Singhal, MD, αναπληρωτής καθηγητής του Τμήματος Νευρολογίας του Brigham. “Αυτή είναι μια νέα προσέγγιση που θα είναι δυνητικά πολύ χρήσιμη για το πεδίο, για την έρευνα και ελπίζουμε για κλινική χρήση.”
Ο Singhal συνεργάστηκε με άλλους στο Κέντρο Σκλήρυνσης κατά Πλάκας Brigham και στο Κέντρο Ann Romney. Η μελέτη ξεκίνησε όταν ο Singhal παρατήρησε ότι οι ασθενείς που υποβάλλονταν σε θεραπεία με τις πιο αποτελεσματικές διαθέσιμες θεραπείες για τη σκλήρυνση κατά πλάκας παρουσίαζαν επιδείνωση των συμπτωμάτων. Η ομάδα εργάστηκε τα τελευταία οκτώ χρόνια για την ανάπτυξη μιας προσέγγισης κυττάρων απεικόνισης που ονομάζεται μικρογλοία.
Τα μικρογλοία είναι κύτταρα του ανοσοποιητικού συστήματος στον εγκέφαλο που πιστεύεται ότι παίζουν ρόλο στην εξέλιξη της νόσου της ΣΚΠ, αλλά δεν μπορούν να φανούν με μαγνητική τομογραφία ρουτίνας. Η ομάδα ανέπτυξε μια τεχνική που ονομάζεται απεικόνιση F18 PBR 06 PET. Περιλαμβάνει την έγχυση ενός ιχνηθέτη, ή χρωστικής, που συνδέεται με τα μικρογλοιακά κύτταρα. Ο Rohit Bakshi, MD, του Τμήματος Νευρολογίας και συν-συγγραφέας της εργασίας, είπε ότι η αυξημένη μικρογλοιακή δραστηριότητα σημαίνει περισσότερη ατροφία της φαιάς ουσίας στον εγκέφαλο.
«Αυτό μπορεί να επηρεάσει τη γνωστική λειτουργία, την κίνηση, τις λεπτές κινητικές δεξιότητες και άλλες πτυχές της ζωής τους», είπε ο Bakshi. Στην εργασία τους, οι συγγραφείς περιγράφουν τον όρο φλεγμονή. Ακριβώς όπως μια φωτιά που σιγοκαίει μπορεί να καίει αργά χωρίς καπνό ή φλόγα, η φλεγμονή που σιγοκαίει μπορεί να παραμείνει σε ασθενείς με σκλήρυνση κατά πλάκας, οδηγώντας την εξέλιξη της νόσου και τα συμπτώματα, ακόμη και όταν δεν μπορεί να αξιολογηθεί με μαγνητική τομογραφία.
Η πρόσφατα δημοσιευμένη μελέτη αφορούσε τη διενέργεια σαρώσεων PET σε 22 άτομα με ΣΚΠ. Οι ερευνητές μέτρησαν το φορτίο της γλοιακής δραστηριότητας στις σαρώσεις PET, ένα νέο μέτρο που αναπτύχθηκε στο εργαστήριο του Singhal όπου τα μέλη του εργαστηρίου εξέτασαν το επίπεδο της φλεγμονής που σιγοκαίει από μικρογλοία σε ασθενείς με σκλήρυνση κατά πλάκας. Συνέκριναν αυτές τις σαρώσεις με τα επίπεδα αναπηρίας και κόπωσης των ασθενών και όχι μόνο βρήκαν ότι οι σαρώσεις PET θα μπορούσαν να δείξουν κρυφή φλεγμονή που προκαλείται από μικρογλοία, αλλά η βλάβη στον εγκέφαλο των ασθενών συσχετίστηκε με τα επίπεδα αναπηρίας και κόπωσης που βίωναν.
Οι ερευνητές μπόρεσαν επίσης να ταξινομήσουν καλύτερα τους ασθενείς με ΣΚΠ μεταξύ θεραπειών υψηλής και χαμηλής αποτελεσματικότητας. Όσοι έλαβαν θεραπεία με θεραπείες χαμηλής αποτελεσματικότητας είχαν περισσότερες ανωμαλίες στις σαρώσεις PET, υποδηλώνοντας περισσότερη ενεργοποίηση μικρογλοιακών κυττάρων. Όσοι χρησιμοποιούσαν θεραπείες υψηλής αποτελεσματικότητας είχαν χαμηλότερο βαθμό ανωμαλίας PET από εκείνους που λάμβαναν θεραπείες χωρίς ή χαμηλής αποτελεσματικότητας.
Αλλά παρόλα αυτά είχαν μη φυσιολογική αύξηση της μικρογλοιακής ενεργοποίησης σε σύγκριση με υγιή άτομα, γεγονός που υποδηλώνει ότι ενώ οι θεραπείες υψηλής αποτελεσματικότητας βοήθησαν στη μείωση της νευροφλεγμονής, υπήρχε υπολειπόμενη φλεγμονή παρά τη θεραπεία, η οποία θα μπορούσε να ευθύνεται για μελλοντική επιδείνωση και εξέλιξη ανεξάρτητα από τη δραστηριότητα υποτροπής (PIRA) σε αυτούς τους ασθενείς με ΣΚΠ.
«Οι θεραπείες μας είναι εξαιρετικές στο ότι σίγουρα βελτιώσαμε τη ζωή των ασθενών με σκλήρυνση κατά πλάκας», είπε ο Bakshi. «Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία για αυτό, αλλά ακόμα δεν είμαστε στη γραμμή του τερματισμού». Ένας περιορισμός στη μελέτη είναι ότι η αρχική ομάδα ήταν μικρή. Οι συγγραφείς σημειώνουν ότι οι σαρώσεις PET μπορεί επίσης να είναι ακριβές και να εκθέσουν τους ασθενείς σε κάποιο επίπεδο ακτινοβολίας, ενώ οι μαγνητικές τομογραφίες όχι.
Ο Singhal είπε ότι η ακτινοβολία θα μπορούσε ενδεχομένως να μειωθεί λόγω του μεγάλου χρόνου ημιζωής και της απαίτησης για χαμηλότερη χορηγούμενη δόση του ιχνηθέτη F18 PBR06 που χρησιμοποιείται. Ο ιχνηθέτης παράγει επίσης καλύτερα χαρακτηριστικά απεικόνισης σε σύγκριση με προηγουμένως χρησιμοποιημένους ιχνηθέτες με μικρότερο χρόνο ημιζωής. Ο Bakshi είπε, παρά τους περιορισμούς, η μελέτη ρίχνει ένα σημαντικό φως στη δύναμη της σάρωσης PET, ειδικά για τους σκοπούς της εύρεσης της μικρογλοιακής ενεργοποίησης.
«Αυτή η μελέτη μας λέει κάτι νέο για τη νόσο και μπορεί να μας δώσει μια σημαντική ιδέα για το τι οδηγεί στην εξέλιξη της νόσου στους ασθενείς», είπε. Ο Singhal είπε ότι πριν η τεχνική μπορεί να χρησιμοποιηθεί συστηματικά σε κλινικό περιβάλλον, πρέπει να επικυρωθεί σε μεγαλύτερο μέγεθος δείγματος. Άλλοι ιχνηθέτες PET μεγαλύτερου χρόνου ημιζωής έχουν εγκριθεί από τον FDA για κλινική χρήση, για παράδειγμα, ιχνηθέτες PET αμυλοειδούς για τη μελέτη της νόσου του Αλτσχάιμερ.
