Βρείτε μας στο Google News. Πατήστε εδώ!Εύκαμπτος Συνδετικός Ιστός: Ο συνδετικός ιστός βρίσκεται σε όλο το ανθρώπινο σώμα, εντός και μεταξύ δομών τόσο διαφορετικών όσο οι μύες, τα νεύρα και τα εσωτερικά όργανα. Σαν ένας περίτεχνος ιστός, συγκρατεί τα πάντα μαζί – παρέχοντας το σχήμα του σώματος και προάγοντας τη σωστή κίνηση. Πολλοί άνθρωποι, ιδίως οι νεαρές γυναίκες, έχουν πολύ εύκαμπτο συνδετικό ιστό. Ενώ η ευλυγισία είναι απαραίτητη για τον τοκετό -και αποτελεί πλεονέκτημα για τους χορευτές και τους γυμναστές-, ο εύθραυστος και ελαστικός συνδετικός ιστός μπορεί μερικές φορές να οδηγήσει σε ποικίλα προβλήματα υγείας. Οι υπερβολικά ευκίνητες αρθρώσεις είναι επιρρεπείς σε τραυματισμούς, όπως διαστρέμματα στους αστραγάλους, εξάρθρωση ώμων και χρόνιο πόνο στον αυχένα.
Ο υπερκινητικός συνδετικός ιστός μπορεί, επίσης, να προκαλέσει σοβαρά προβλήματα υγείας σε όλο το σώμα, συμπεριλαμβανομένου του εντέρου, των νεύρων, του δέρματος, του ουροποιητικού συστήματος και ακόμη και του ανοσοποιητικού συστήματος. Πολλοί πάροχοι υγειονομικής περίθαλψης, ιδίως στις ΗΠΑ, δεν έχουν εκπαιδευτεί να αναζητούν προβλήματα που σχετίζονται με την υπερκινητικότητα, πράγμα που σημαίνει ότι συχνά οι άνθρωποι με διαταραχές του υπερκινητικού συνδετικού ιστού χρειάζονται μια δεκαετία ή και περισσότερο για να διαγνωστούν. Παρόλο που πολλοί κλινικοί γιατροί διδάχθηκαν ότι οι διαταραχές του συνδετικού ιστού είναι σπάνιες, οι τρέχουσες εκτιμήσεις δείχνουν ότι έως και το 2% του συνολικού πληθυσμού παρουσιάζει συμπτώματα που σχετίζονται με την υπερκινητικότητα και περίπου το ένα τρίτο των ατόμων που αντιμετωπίζονται σε κλινικές διαχείρισης πόνου ή ρευματολογίας μπορεί να είναι υπερκινητικά. Είμαι φυσικοθεραπευτής και ερευνητής που ειδικεύεται στη θεραπεία καταστάσεων που προκύπτουν από την υπερκινητικότητα. Όταν λέω στους ασθενείς ότι τα χρόνια συμπτώματα είναι πραγματικά, μπορούν να εξηγηθούν και είναι δυνητικά διαχειρίσιμα, ορισμένοι έχουν κλάψει από ανακούφιση.
Μεγάλο εύρος συμπτωμάτων Η συμπτωματική γενικευμένη υπερκινητικότητα των αρθρώσεων είναι ο πιο περιεκτικός όρος για τις καταστάσεις που προκαλούνται από υπερκινητικό συνδετικό ιστό. Ενώ ορισμένες μορφές έχουν γενετικούς δείκτες, περισσότερο από το 90% των καταστάσεων υπερκινητικότητας -συμπεριλαμβανομένου του συνδρόμου υπερκινητικότητας Ehlers-Danlos και της διαταραχής φάσματος υπερκινητικότητας- δεν έχουν. Η διάγνωσή τους γίνεται με φυσική εξέταση με τη χρήση ενός διαγνωστικού καταλόγου ελέγχου. Τα συμπτώματα και η σοβαρότητα μπορεί να διαφέρουν σημαντικά από άτομο σε άτομο και να μεταβάλλονται με την πάροδο του χρόνου. Τα συμπτώματα μπορεί να περιλαμβάνουν εκτεταμένο πόνο και συχνούς τραυματισμούς, σύνδρομο ευερέθιστου εντέρου, δυσπεψία, κήλες, συχνές μελανιές και κακή επούλωση του δέρματος, δυσκολία στην αναπνοή, ημικρανίες και πονοκεφάλους, ζάλη, κόπωση, αϋπνία, άγχος και δυσκολία συγκέντρωσης. Ορισμένα από αυτά τα προβλήματα είναι καθαρά μηχανικά, όπως το εύθραυστο δέρμα που σκίζεται εύκολα και επουλώνεται κακώς, ο ελαστικός ιστός του εντέρου που δεν προχωράει στην πέψη της τροφής όσο γρήγορα θα έπρεπε και η υπερβολική κινητικότητα μεταξύ του κρανίου και του ανώτερου σπονδύλου που μπορεί να συμπιέσει το εγκεφαλικό στέλεχος και να οδηγήσει σε προβλήματα του κεντρικού νευρικού συστήματος. Επιπλέον, τα άτομα με παθήσεις υπερκινητικότητας έχουν προβλήματα που οι επιστήμονες δεν έχουν ακόμη κατανοήσει. Για παράδειγμα, το αυτόνομο νευρικό σύστημα -το οποίο ρυθμίζει λειτουργίες όπως η πέψη, η αναπνοή και ο καρδιακός ρυθμός- είναι εκτός ισορροπίας. Ομοίως, η έρευνα δεν έχει εξηγήσει πλήρως τη σχέση μεταξύ της υπερκινητικότητας και των μαστοκυττάρων, τα οποία αποτελούν μέρος του ανοσοποιητικού συστήματος που προστατεύει από ιούς και άλλους εισβολείς. Μια υπόθεση είναι ότι τα υπερδραστήρια μαστοκύτταρα μπορεί να απελευθερώνουν χημικές ουσίες που επηρεάζουν τον περιβάλλοντα συνδετικό ιστό. Συχνά, πολλαπλοί παράγοντες συμβάλλουν σε ένα συγκεκριμένο σύμπτωμα. Για παράδειγμα, το πρόβλημα της αϋπνίας οφείλεται, εν μέρει, στον πόνο που κρατάει τους ανθρώπους ξύπνιους. Αλλά ο χαλαρός ιστός στον λαιμό μπορεί επίσης να προκαλέσει άπνοια ύπνου. Επιπλέον, ένα υπερδραστήριο νευρικό σύστημα και το άγχος για ανεξήγητα θέματα υγείας μπορεί, επίσης, να οδηγήσουν σε κακό ύπνο. Το σύνδρομο Ehlers-Danlos είναι η πιο κοινή κληρονομική διαταραχή του συνδετικού ιστού. Περιγράφηκε για πρώτη φορά από τον Ιπποκράτη το 400 π.Χ., αλλά ορίστηκε επίσημα από τους γιατρούς Edvard Ehlers και Henri-Alexandre Danlos στις αρχές της δεκαετίας του 1900. Περίπου το 90% όλων των ασθενών Ehlers-Danlos έχουν τον υπερκινητικό τύπο. Οι γιατροί παραδοσιακά θεωρούσαν το σύνδρομο Ehlers-Danlos με σπάνια πάθηση υπερκινητικότητας, γι’ αυτό και τα άτομα με υπερκινητικότητα ονομάστηκαν ζέβρες. Οι φοιτητές Ιατρικής διδάσκονται: “Όταν ακούτε χτύπους οπλών, αναζητήστε άλογα, όχι ζέβρες”, ως υπενθύμιση ότι οι σπάνιες παθήσεις σπάνια παρατηρούνται και ότι σχεδόν όλοι οι χτύποι οπλών υποδηλώνουν άλογα. Οι ειδικοί σε θέματα υπερκινητικότητας πιστεύουν τώρα ότι το σύνδρομο Ehlers-Danlos δεν είναι τόσο σπάνιο όσο νομίζαμε προηγουμένως -και πολλοί άνθρωποι διαγιγνώσκονται λανθασμένα ή δεν διαγιγνώσκονται.
Δυσκολίες με τη διάγνωση
Η έλλειψη διάγνωσης μπορεί να είναι τρομακτική και αποθαρρυντική για τα άτομα με διαταραχή του φάσματος της υπερκινητικότητας. Συχνά λέγεται στους ασθενείς ότι τίποτα δεν τους συμβαίνει και ότι απλώς παραπονιούνται πολύ ή ότι έχουν χαμηλή ανοχή στον πόνο. Πολλοί μπορεί να θεωρηθούν δύσκολοι ασθενείς, επειδή βλέπουν πολλούς παρόχους υγειονομικής περίθαλψης προσπαθώντας να κατανοήσουν τα συμπτώματά τους -και συχνά παρουσιάζουν παράπονα που ποικίλλουν από μέρα σε μέρα. Ορισμένοι πάροχοι πιστεύουν τους ασθενείς τους, αλλά απλώς δεν γνωρίζουν πώς να διαχειριστούν τα προβλήματά τους. Άλλοι ασθενείς αναφέρουν ότι υποβάλλονται σε ιατρικό “gaslighting”, ότι τους λένε επανειλημμένα: “Όλα είναι στο κεφάλι σας”. Οι γυναίκες είναι πιο πιθανό να τους πουν ότι τα προβλήματά τους είναι ψυχιατρικά παρά φυσιολογικά. Οι υπερκινητικοί ασθενείς αισθάνονται συχνά εγκαταλελειμμένοι από το σύστημα υγειονομικής περίθαλψης. Ακόμη και όταν διαγνωστούν, οι υπερκινητικοί ασθενείς συχνά αγωνίζονται να βρουν ενημερωμένους παρόχους που μπορούν να βοηθήσουν και όχι να επιδεινώσουν τα προβλήματα. Μια μελέτη του 2022 έδειξε ότι μόνο το 9% των γιατρών ήταν εξοικειωμένο με τα διαγνωστικά κριτήρια για το σύνδρομο Ehlers-Danlos των υπερκινητικών ασθενών – και μόνο το 4% ανέφερε ότι αισθανόταν άνετα να το αντιμετωπίζει. Η αποτυχία διάγνωσης της υποκείμενης υπερκινητικότητας μπορεί να οδηγήσει σε ακατάλληλες θεραπείες, όπως μη χρήσιμα φάρμακα, χειρουργικές επεμβάσεις που μπορεί να είναι λιγότερο αποτελεσματικές για τους υπερκινητικούς ασθενείς ή ακόμη και ακατάλληλες ψυχιατρικές διαγνώσεις. Η καθυστερημένη διάγνωση οδηγεί σε χειρότερη λειτουργία, αυξημένο πόνο και αναπηρία.
Πώς η φυσικοθεραπεία μπορεί να βοηθήσει την υπερκινητικότητα
Δεν υπάρχει θεραπεία για την πραγματική ανωμαλία του συνδετικού ιστού. Έτσι, η θεραπεία προσπαθεί να ελαχιστοποιήσει τον πόνο και τον τραυματισμό, βελτιώνοντας παράλληλα τη σταθερότητα των αρθρώσεων, τη συνολική υγεία και την καθημερινή λειτουργία. Οι αρθρώσεις κανονικά παρέχουν αισθητηριακές πληροφορίες σχετικά με το πού βρίσκεται το σώμα στον χώρο, αλλά αυτό το σύστημα δεν λειτουργεί σωστά στα υπερκινητικά άτομα, τα οποία συχνά δεν αντιλαμβάνονται ότι οι αρθρώσεις κινούνται με τρόπους που δεν θα έπρεπε. Αν και η έρευνα είναι περιορισμένη, οι υπάρχουσες έρευνες δείχνουν ότι η φυσικοθεραπεία μπορεί να βελτιώσει την αισθητηριακή επίγνωση και τον κινητικό έλεγχο -και να βοηθήσει τους ασθενείς να εντοπίσουν, να ενεργοποιήσουν και να ενισχύσουν τους σταθεροποιητικούς μύες. Δεδομένου ότι πολλοί υπερκινητικοί ασθενείς έχουν ευαίσθητο νευρικό σύστημα, η συστηματική ηρεμία αποτελεί σημαντικό μέρος της ανακούφισης από τον πόνο. Η εκπαίδευση των ασθενών, η κίνηση, ο ύπνος, η εκπαίδευση νου-σώματος και η διατροφή μπορούν επίσης να βοηθήσουν στη διαχείριση του πόνου με ελάχιστη φαρμακευτική αγωγή.
Η εργοθεραπεία μπορεί, επίσης, να ωφελήσει τους υπερκινητικούς ασθενείς μέσω περιβαλλοντικών τροποποιήσεων, βηματοδότησης δραστηριοτήτων και βοηθητικών και κινητικών συσκευών, όπως νάρθηκες, νάρθηκες και αναπηρικά αμαξίδια. Άλλες προσεγγίσεις διαχείρισης περιλαμβάνουν τη διατροφή, την ψυχοκοινωνική υποστήριξη και την ιατρική διαχείριση μέσω φαρμάκων και χειρουργικών επεμβάσεων. Οι ορθοπεδικές χειρουργικές επεμβάσεις φαίνεται να είναι λιγότερο επιτυχείς στα υπερκινητικά άτομα σε σύγκριση με τα μη υπερκινητικά άτομα, οπότε θα πρέπει να διερευνηθούν μη χειρουργικές επιλογές πριν εξεταστεί το ενδεχόμενο χειρουργικής επέμβασης. Η συμπτωματική γενικευμένη υπερκινητικότητα των αρθρώσεων είναι μια περίπλοκη κατάσταση που δεν έχει ακόμη κατανοηθεί πλήρως. Μόλις εντοπιστεί, όμως, πολλές στρατηγικές μπορούν να βοηθήσουν στη μείωση του πόνου και των τραυματισμών -και στη βελτίωση της λειτουργικότητας και της ποιότητας ζωής.
