Βρείτε μας στο Google News. Πατήστε εδώ!Κάντε την ερώτηση «Τι πρέπει να κάνουμε για την πορνεία;» οπουδήποτε στον κόσμο, και είναι όλο και πιο πιθανό να λάβετε την απάντηση: «Νομιμοποιήστε το». Αυτή η άποψη βασίζεται στην πεποίθηση ότι πάντα θα υπάρχουν άντρες που θα πληρώνουν για σεξ και γυναίκες που το πουλάνε. Η αποποινικοποίηση όλων των πτυχών της πορνείας – συμπεριλαμβανομένης της ιδιοκτησίας οίκων ανοχής και της αγοράς σεξ θα κάνει, σύμφωνα με αυτό το επιχείρημα, τη ζωή αυτών των γυναικών και θα διευκολύνει την εξάλειψη της κακοποίησης.
Όσοι είναι υπέρ της αποποινικοποίησης, συμπεριλαμβανομένων πολλών φιλελεύθερων και ορισμένων φεμινιστών, θεωρούν την πορνεία ως εργασία και υποστηρίζουν ότι οι «εργάτες του σεξ» μπορούν να προστατεύονται από συνδικάτα και μέτρα υγείας και ασφάλειας. Η αποποινικοποίηση της πώλησης σεξ – έτσι ώστε μόνο οι αγοραστές να παραβιάζουν το νόμο – σημαίνει ότι οι ίδιες οι ιερόδουλες δεν τιμωρούνται. Αλλά ακόμη και όπου μόνο η αγορά σεξ είναι ποινικό αδίκημα, υποστηρίζεται ότι οι εκπορνευμένες γυναίκες αναγκάζονται να ρισκάρουν. Τα τελευταία χρόνια αυτό το επιχείρημα έχει σημειώσει μεγάλη πρόοδο. Το 2000 οι Κάτω Χώρες επισημοποίησαν αυτό που ήταν ήδη αποδεκτό εδώ και μερικά χρόνια, και ήρε την απαγόρευση των οίκων ανοχής , νομιμοποιώντας ουσιαστικά το εμπόριο σεξ. Τρία χρόνια αργότερα, η κυβέρνηση της Νέας Ζηλανδίας ενέκρινε, με μία ψήφο, τον νόμο περί μεταρρύθμισης της πορνείας της Νέας Ζηλανδίας , ο οποίος αποποινικοποίησε την πορνεία στο δρόμο και την τήρηση οίκων ανοχής.
Το αντίθετο, η θέση της κατάργησης που ευνοείται από τις φεμινίστριε και κάθε επιζών του σεξουαλικού εμπορίου είναι: η πορνεία είναι εγγενώς καταχρηστική και αιτία και συνέπεια της ανισότητας των γυναικών. Δεν υπάρχει τρόπος να γίνει ασφαλές και θα πρέπει να είναι δυνατό να εξαλειφθεί. Οι υποστηρικτές της κατάργησης απορρίπτουν την εξυγιαντική περιγραφή της «εργάτριας του σεξ» και θεωρούν την πορνεία ως μια μορφή βίας σε έναν νεοφιλελεύθερο κόσμο στον οποίο η ανθρώπινη σάρκα έχει αρχίσει να θεωρείται ως εμπόρευμα, όπως ένα χάμπουργκερ. Οι υποστηρικτές της κατάργησης δεν θεωρούν ότι η πορνεία αφορά το σεξ ή τη σεξουαλική ταυτότητα, αλλά μάλλον μια μονόπλευρη εκμεταλλευτική ανταλλαγή που έχει τις ρίζες της στην ανδρική εξουσία. Πιστεύουν ότι η προοδευτική λύση στο εμπόριο του σεξ είναι να βοηθηθούν οι γυναίκες να φύγουν και να ποινικοποιηθούν εκείνες που οδηγούν τη ζήτηση. Στη Σουηδία, όπου ο νόμος που ποινικοποιεί τη ζήτηση και αποποινικοποιεί όσους πωλούν σεξ ισχύει από το 1999 , υπήρξε μια ριζική αλλαγή στη στάση μεταξύ των πολιτών, με περίπου το 80% να υποστηρίζει την προσέγγιση της κυβέρνησής τους.
Έρευνες αποκαλύπτουν ότι οι εκστρατείες για τη νομιμοποίηση ή την αποποινικοποίηση της πορνείας στην Ολλανδία, την Ιρλανδία και το Ηνωμένο Βασίλειο, είναι ότι τα αφεντικά της βιομηχανίας του σεξ έχουν ισχυρή φωνή σε τέτοιες εκστρατείες, παρέχοντας συχνά χρηματοδότηση. Οι ομάδες που ισχυρίζονται ότι εκπροσωπούν «εργάτες του σεξ» είναι εξίσου πιθανό να είναι η φωνή των μαστροπών όσο και οι γυναίκες που κερδίζουν τα προς το ζην πουλώντας σεξ. Εάν η πορνεία χαρακτηρίζεται ως εργασία, είναι λογικό ότι οι εργαζόμενοι απαιτούν δικαιώματα. Το πρόβλημα είναι ότι ο όρος «εργάτης του σεξ», που επινοήθηκε τη δεκαετία του 1980 και χρησιμοποιείται όλο και περισσότερο από την αστυνομία, τους εργαζόμενους στον τομέα της υγείας και τα μέσα ενημέρωσης, περιλαμβάνει πορνογράφους, στρίπερ και μαστροπούς, καθώς και όσους πωλούν απευθείας σεξ.
Η αποποινικοποίηση του σεξουαλικού εμπορίου ωφελεί τους μαστροπούς και τους ιδιοκτήτες οίκων ανοχής, όχι τις γυναίκες. Η κατάργηση είναι η μόνη προοδευτική λύση!
