Βρείτε μας στο Google News. Πατήστε εδώ!Για να εκτιμήσουμε πραγματικά την απουσία ουράς στους ανθρώπους, πρέπει πρώτα να κατανοήσουμε τον σκοπό τους σε άλλα είδη. Στα ζώα, οι ουρές έχουν πολλές λειτουργίες. Βοηθούν στην ισορροπία για τα ζώα που διασχίζουν στενά μονοπάτια, διευκολύνουν την επικοινωνία στα κοινωνικά είδη, βοηθούν στην πλοήγηση σε υδρόβια πλάσματα και λειτουργούν ακόμη και ως επιπλέον άκρο σε ορισμένα πρωτεύοντα. Γιατί όμως οι άνθρωποι δεν έχουν αυτό το φαινομενικά ευεργετικό εξάρτημα;
Η απάντηση βρίσκεται στην εξελικτική κληρονομιά του Homo sapiens. Οι άνθρωποι και οι πίθηκοι ανήκουν στην ομάδα των θηλαστικών που ονομάζονται «πρωτεύοντα». Τα πρώτα πρωτεύοντα θηλαστικά, όπως πολλά θηλαστικά, είχαν πράγματι ουρές. Αλλά καθώς αυτά τα πρώιμα πρωτεύοντα εξελίχθηκαν και προσαρμόστηκαν σε νέα περιβάλλοντα και τρόπους ζωής, η ουρά σταδιακά έχασε τη σημασία της, εξαφανίζοντας τελικά στους πιθήκους και τους ανθρώπους, τα πρωτεύοντα χωρίς ουρά ή τους «πιθήκους».
Το Εξελικτικό Μονοπάτι
Το κρίσιμο σημείο καμπής στην κατάστασή μας χωρίς ουρά έρχεται με τη μετάβαση από την τετράποδη κίνηση στην δίποδη. Όταν οι μακρινοί μας πρόγονοι άρχισαν να περπατούν με δύο πόδια, η ανάγκη για ουρά για ισορροπία μειώθηκε. Οι σκελετικές αλλαγές που διευκόλυναν μια όρθια στάση επανατοποθέτησαν επίσης τη σπονδυλική στήλη, γεγονός που έκανε την ουρά λιγότερο λειτουργική. Καθώς αυτά τα άτομα χωρίς ουρά δεν είχαν κανένα μειονέκτημα και πιθανότατα εξοικονόμησαν ενέργεια και πόρους με το να μην μεγαλώσουν ουρά, το χαρακτηριστικό έγινε κυρίαρχο στους ανθρώπινους πληθυσμούς.
Το μυστήριο του κόκκυγα
Αν και οι άνθρωποι δεν έχουν εξωτερικές, ορατές ουρές, έχουμε ένα απομεινάρι του παρελθόντος που φέρει την ουρά μας: τον κόκκυγα, ή ουρά, μια ομάδα συγχωνευμένων σπονδύλων στη βάση της σπονδυλικής μας στήλης. Αυτά τα οστά είναι ό,τι έχει απομείνει από την ουρά που θα είχαν οι μακρινοί μας πρόγονοι.
Αν και δεν είναι λειτουργική ουρά, ο κόκκυγας δεν είναι άχρηστος. Χρησιμεύει ως σημείο αγκύρωσης για διάφορους μύες και συνδέσμους και παρέχει υποστήριξη όταν καθόμαστε. Η παρουσία του κόκκυγα υποστηρίζει επίσης την ιδέα ότι οι άνθρωποι έχουν «ουρά» στο εμβρυϊκό τους στάδιο.
Μια άλλη συναρπαστική πτυχή της σχέσης μας με τις ουρές βρίσκεται στα πρώτα στάδια ανάπτυξής μας. Τα ανθρώπινα έμβρυα έχουν ουρά κατά την ανάπτυξή τους στη μήτρα. Ωστόσο, καθώς το έμβρυο μεγαλώνει και εξελίσσεται, αυτή η δομή που μοιάζει με ουρά συνήθως υποχωρεί και απορροφάται από το αναπτυσσόμενο σώμα, σχηματίζοντας τελικά τον κόκκυγα.
Αυτό το χαρακτηριστικό συχνά αναφέρεται ως απόδειξη της κοινής μας καταγωγής με πλάσματα με ουρά. Είναι σαν κάθε νέος άνθρωπος να ανακεφαλαιώνει το εξελικτικό μας ταξίδι, φυτρώνοντας μια ουρά για να τη χάσει ξανά πριν τη γέννηση.
Αν και εξαιρετικά σπάνιες, υπάρχουν τεκμηριωμένες περιπτώσεις ανθρώπινων μωρών που γεννιούνται με υπολειπόμενη ουρά, που τεχνικά αναφέρεται ως «ουραίο προσάρτημα». Αυτές οι περιπτώσεις είναι παραδείγματα αυτού που ονομάζεται “αταβιστικό χαρακτηριστικό”. Ο αταβισμός είναι ένα χαρακτηριστικό που επανεμφανίζεται παρά το γεγονός ότι έχει χαθεί ή ελαχιστοποιηθεί στην πορεία της εξέλιξης.
Οι υπολειπόμενες ουρές στον άνθρωπο μπορεί να κυμαίνονται σε μήκος από περίπου ένα εκατοστό έως πάνω από 12 εκατοστά (οι μακρύτερες συνήθως έχουν σπονδύλους) και συχνά είναι ικανές για συστολή ή κίνηση. Δεν έχουν οστά αλλά περιέχουν λιπώδη και συνδετικό ιστό, αιμοφόρα αγγεία και νεύρα που καλύπτονται από δέρμα. Στις περισσότερες περιπτώσεις, αυτά τα εξαρτήματα δεν προκαλούν προβλήματα υγείας. Συχνά αφαιρούνται χειρουργικά αμέσως μετά τη γέννηση για αισθητικούς λόγους.
Αυτά τα σπάνια περιστατικά προσφέρουν μια ενδιαφέρουσα ματιά στο εξελικτικό μας παρελθόν και υπογραμμίζουν την περίπλοκη και μερικές φορές απρόβλεπτη φύση της ανθρώπινης ανάπτυξης. Ωστόσο, δεν θεωρούνται ως απόδειξη οπισθοδρομικής εξέλιξης, αλλά περισσότερο ως ένα είδος αναπτυξιακού λόξυγγα, μια απόδειξη της ιδέας ότι το DNA μας εξακολουθεί να κρατά τις οδηγίες για μια ουρά, ακόμα κι αν δεν τις χρησιμοποιούμε συνήθως.
Ένα μέλλον χωρίς ουρά
Έτσι, οι άνθρωποι δεν έχουν ουρές επειδή οι πρόγονοί μας δεν βρήκαν καμία χρήση για αυτές, και για μεγάλο χρονικό διάστημα, τα άτομα που φέρουν ουρά έγιναν λιγότερο κοινά στη γονιδιακή δεξαμενή. Σήμερα, ο τρόπος ζωής μας είναι πολύ διαφορετικός από τους προγόνους μας που κατοικούν δέντρα, οπότε ακόμα κι αν μια μετάλλαξη προκάλεσε την ανάπτυξη μιας ουράς, είναι απίθανο να προσφέρει κάποιο σημαντικό πλεονέκτημα.
Η κατανόηση των λόγων πίσω από την κατάστασή μας χωρίς ουρά παρέχει μια συναρπαστική ματιά στο πώς η εξέλιξη διαμορφώνει τα είδη. Δεν είναι πάντα για την απόκτηση χαρακτηριστικών. Μερικές φορές, η απώλεια τους μπορεί να είναι εξίσου σημαντική. Το Evolution δεν λειτουργεί προς έναν τέλειο σχεδιασμό, αλλά μάλλον μια αρκετά καλή λύση για τις προκλήσεις. Στην περίπτωση των ανθρώπων, φαίνεται ότι ήμασταν καλύτερα χωρίς ουρά.
