Βρείτε μας στο Google News. Πατήστε εδώ!Καρκίνος του Παγκρέατος: Προκλινική έρευνα που δημοσιεύτηκε στο Περιοδικό Ανοσοθεραπείας του Καρκίνου Journal for ImmunoTherapy of Cancer δείχνει μια πολλά υποσχόμενη νέα θεραπευτική επιλογή για άτομα με καρκίνο του παγκρέατος. Ερευνητές από το Ολοκληρωμένο Αντικαρκινικό Κέντρο VCU Massey και το Ινστιτούτο της Μοριακής Ιατρικής VCU (VIMM) προτείνουν ότι όταν χρησιμοποιείται σε μορφή που μπορεί να χορηγηθεί απευθείας στο καρκινικό κύτταρο, η πολυϊνοσίνη-πολυκυτιδυλικό οξύ (pIC) καταστέλλει την ανάπτυξη του όγκου, προκαλεί θάνατο καρκινικών κυττάρων και ενισχύει την επιβίωση σε ζωικά μοντέλα με την πιο κοινή μορφή καρκίνου του παγκρέατος.
Οι ερευνητές κατέληξαν επίσης στο συμπέρασμα ότι όταν χρησιμοποιείται μόνο του ή σε συνδυασμό με ένα φάρμακο τυπικής φροντίδας όπως η γεμσιταβίνη, το πολυϊνοσίνη-πολυκυτιδυλικό οξύ pIC – ένα δίκλωνο RNA που δρα ως ανοσοδιεγερτικό – είναι ασφαλές και μη τοξικό για τα φυσιολογικά παγκρεατικά κύτταρα, υποδεικνύοντας ότι αυτή η προσέγγιση μπορεί έχει μεταφραστική δυνατότητα να βελτιώσουν την επιβίωση των ατόμων με αδενοκαρκίνωμα του παγκρεατικού πόρου (PDAC). Το αδενοκαρκίνωμα του παγκρεατικού πόρου PDAC είναι ένας από τους πιο δύσκολους καρκίνους στην αποτελεσματική αντιμετώπιση, με ποσοστό επιβίωσης ενός έτους 24% και πενταετούς επιβίωσης μόλις 9%. Στο άρθρο, ερευνητές με επικεφαλής τον Paul B. Fisher, M.Ph., Ph.D., FNAI, την Thelma Newmeyer Corman Edowed Chair in Cancer Research στο Massey και διευθυντή του Ινστιτούτου της Μοριακής Ιατρικής VIMM, έδειξαν ότι ο συνδυασμός θεραπείας ενισχύει σημαντικά την επιβίωση ανοσολογικά ικανών ποντικών με όγκους αδενοκαρκινώματα του παγκρεατικού πόρου PDAC που καταγράφουν τις ιδιότητες του ανθρώπινου καρκίνου του παγκρέατος. Αυτή η έρευνα είναι η επέκταση της πρωτοποριακής εργασίας που έγινε αρχικά από τον Fisher και τους συνεργάτες του για τον καθορισμό τρόπων ενίσχυσης της αντικαρκινικής δραστηριότητας της πολυϊνοσίνης-πολυκυτιδυλικού οξέως pIC. Προηγούμενες κλινικές δοκιμές με πολυϊνοσίνη-πολυκυτιδυλικό οξύ pIC έδειξαν περιορισμένη ενεργοποίηση της ανοσολογικής απόκρισης και καθόλου ανιχνεύσιμα αντικαρκινικά αποτελέσματα στο μελάνωμα ή άλλους καρκίνους. Ωστόσο, όταν χορηγείται στο κυτταρόπλασμα του καρκινικού κυττάρου χρησιμοποιώντας πολυαιθυλενοϊμίνη (PEI), ένα συνθετικό, υδατοδιαλυτό πολυμερές, η πολυϊνοσίνη-πολυκυτιδυλικό οξύ pIC μπορεί να εισέλθει με επιτυχία στο κύτταρο και να διεγείρει τον θάνατο των καρκινικών κυττάρων. Η τρέχουσα εργασία, που συνυπογράφει ο Luni Emdad, M.B.B.S., Ph.D., αναπληρωτής καθηγητής στο Τμήμα Ανθρώπινης και Μοριακής Γενετικής του Ολοκληρωμένου Αντικαρκινικού Κέντρου VCU και μέλος του Ινστιτούτου της Μοριακής Ιατρικής VIMM, και άλλους τεκμηριώνει μια βαθιά ανταπόκριση σε ζώα με αδενοκαρκίνωμα του παγκρεατικού πόρου PDAC όταν η πολυϊνοσίνη-πολυκυτιδυλικό οξύ pIC παρέχεται αποτελεσματικά σε κύτταρα όγκου χρησιμοποιώντας πολυαιθυλενοϊμίνη PEI. “Προηγούμενες εργαστηριακές και προκλινικές μελέτες έχουν δείξει ότι αυτή η μέθοδος είναι επίσης αποτελεσματική σε μια σειρά από άλλους καρκίνους, συμπεριλαμβανομένου του καρκίνου του μαστού, του μελανώματος και του ήπατος”, δήλωσε ο Fisher, ο οποίος είναι επίσης καθηγητής στο Τμήμα Ανθρώπινης και Μοριακής Γενετικής στη Φαρμακευτική Σχολή VCU. «Μελετώντας αυτό το φαινόμενο σε ποντίκια με άθικτο ανοσοποιητικό σύστημα, διαπιστώσαμε ότι λειτούργησε εξαιρετικά καλά στο αδενοκαρκίνωμα του παγκρεατικού πόρου PDAC, επεκτείνοντας τη ζωή σε εκπληκτικό βαθμό μόνο του και ενισχύθηκε ακόμη περισσότερο σε συνδυασμό με γεμσιταβίνη. Τίποτα τέτοιο δεν έχει ξαναδεί όταν εξετάζετε το αρχικό μόριο πολυϊνοσίνης-πολυκυτιδυλικού οξέος pIC χωρίς τη χρήση πολυαιθυλενοϊμίνης PEI ή άλλων θεραπευτικών μεθόδων στο αδενοκαρκίνωμα του παγκρεατικού πόρου PDAC.”
Η μελέτη καταδεικνύει επίσης τον μηχανισμό της αποτελεσματικότητας της πολυϊνοσίνης -πολυκυτιδυλικού οξέος pIC και τον βαθύ ρόλο του ανοσοποιητικού συστήματος σε αυτό το μονοπάτι. Η πολυϊνοσίνη-πολυκυτιδυλικό οξύ pIC ενεργοποιεί το Stat1, ένα διεγερτικό μόριο γονιδιακής έκφρασης, το οποίο με τη σειρά του ενεργοποιεί τις χημειοκίνες -πρωτεΐνες που διεγείρουν τη μετανάστευση των ανοσοποιητικών κυττάρων- για να αυξήσει την απόκριση του ανοσοποιητικού συστήματος στα καρκινικά κύτταρα. Η αντίδραση μετατρέπει τα μακροφάγα Μ2 που σχετίζονται με όγκους σε μακροφάγα Μ1, μετατρέποντας τον μοριακό μηχανισμό που ήταν υπεύθυνος για τη δημιουργία καρκινικών κυττάρων σε ένα σύστημα που επιτίθεται στον καρκίνο. Δεδομένου ότι τα προφίλ τοξικότητας τόσο της γεμσιταβίνης όσο και της πολυϊνοσίνης-πολυκυτιδυλικού οξέος pIC είναι γνωστά, είπε ο Emdad, οι επιστήμονες μπορούν να αισθάνονται σίγουροι ότι η προσέγγιση είναι ασφαλής να προχωρήσουν στη δοκιμή της αποτελεσματικότητάς της σε μελέτες σε ανθρώπους. “Το αδενοκαρκίνωμα του παγκρεατικού πόρου PDAC είναι μια καταστροφική ασθένεια. Τα δεδομένα επιβίωσής μας είναι τόσο ενθαρρυντικά σε αυτά τα ποντίκια, θεωρούμε ότι ο πιθανός αντίκτυπος της θεραπείας μας στους ανθρώπους θα είναι σημαντικός”, δήλωσε ο Emdad. Σε ένα άλλο πολλά υποσχόμενο στοιχείο από τη μελέτη, η προ-θεραπεία ποντικών με πολυϊνοσίνη-πολυκυτιδυλικού οξέος pIC πριν από την ανάπτυξη καρκίνου επιβράδυνε την τελική ανάπτυξη του όγκου κατά περίπου 60%, υποδηλώνοντας ότι το μόριο προκάλεσε μια προστατευτική δράση παρόμοια με το εμβόλιο στα ποντίκια. Αυτός είναι ένας τομέας που οι ερευνητές εντόπισαν ότι χρήζει περαιτέρω μελέτης, για τη διερεύνηση πιθανών επιπτώσεων στην πρόληψη του καρκίνου. Ο Fisher είπε ότι αν και τα θετικά αποτελέσματα αυτής της μελέτης αποδεικνύονται ειδικά στον καρκίνο του παγκρέατος, η προσέγγιση θα πρέπει να λειτουργεί σε πολλαπλούς τύπους καρκίνου και θα μπορούσε να γίνει μια γενικευμένη θεραπεία σε συνδυασμό με ειδικά πρότυπα φροντίδας για τον καρκίνο. Επιπλέον, ενθαρρυντικά δεδομένα σε μελέτες φάσης Ι που χρησιμοποιούν πολυϊνοσίνη-πολυκυτιδυλικό οξύ pIC- πολυαιθυλενοϊμίνη PEI (BO-112) ως μεμονωμένο παράγοντα ή σε συνδυασμό με τον αναστολέα του ανοσοποιητικού σημείου ελέγχου anti-PD-1, βρέθηκαν ασφαλή και διαχειρίσιμα σε ασθενείς με επιθετικούς στερεούς καρκίνους διαφορετικούς από το αδενοκαρκίνωμα του παγκρεατικού πόρου PDAC. «Η μεγάλη εικόνα είναι ότι αυτή η προσέγγιση λειτουργεί και είναι έτοιμη να πάει στην κλινική για τη θεραπεία ασθενών με καρκίνο του παγκρέατος», είπε ο Fisher. “Η μετάφραση των ανακαλύψεων που προέρχονται από το εργαστήριο σε αποτελεσματικές θεραπείες είναι μια μεγάλη πρόκληση που, όταν ολοκληρωθεί, αντιπροσωπεύει το απόλυτο επίτευγμα της βασικής ιατρικής έρευνας. Για τους ασθενείς με αδενοκαρκίνωμα του παγκρεατικού πόρου PDAC, πιστεύουμε ότι θα μπορούσε να υπάρχει φως στο τέλος του τούνελ.”
