Βρείτε μας στο Google News. Πατήστε εδώ!Κινητικά Προβλήματα: Οι ερευνητές του Edward Hines Jr. VA Hospital στο Ιλινόις διεξήγαγαν μια εθνική έρευνα για να διαπιστώσουν πού οι ανάγκες κινητικότητας των παλαίμαχων γυναικών είχαν μείνει ανεκπλήρωτες, ιδίως όσον αφορά την προσαρμογή του σχεδιασμού, την από κοινού λήψη αποφάσεων και τις έγκαιρες επισκευές. Οι απαντήσεις που έλαβαν ζωγράφισαν μια σαφή εικόνα απογοήτευσης σχετικά με την έλλειψη προσαρμογής, κατάλληλου μεγέθους και σεβασμού. “Νιώθω σαν να είμαι η Μίνι Μάους, επειδή πρέπει να φοράω αυτό το μεγάλο γάντι για αναπηρικό αμαξίδιο”.
“Μου χορηγούν προϊόντα ανδρικού μεγέθους για τα πόδια μου. Πολύ σπάνια παίρνω γυναικεία μεγέθη”. “Έχουμε να αντιμετωπίσουμε πολλά πράγματα που οι άνδρες δεν έχουν να αντιμετωπίσουν. Μας αμφισβητούν αν θα έπρεπε να έχουμε υπηρετήσει [στο στρατό], ακόμη και αν υπηρετήσαμε για μεγάλο χρονικό διάστημα και μπορεί να είχαμε κάποιους από τους ίδιους τραυματισμούς. “Η ερευνητική ομάδα χρησιμοποίησε δεδομένα από την Εταιρική Αποθήκη Δεδομένων της VA για να εντοπίσει τις παλαίμαχες γυναίκες που έλαβαν την περίθαλψή τους από την VA και τους είχε συνταγογραφηθεί τεχνολογία υποστήριξης της κινητικότητας (συσκευές όπως μπαστούνια και περιπατητές) κατά τα τελευταία πέντε χρόνια. Εντόπισαν επίσης γυναίκες με κακώσεις του νωτιαίου μυελού που χρησιμοποίησαν βοηθητική τεχνολογία που παρείχε η VA (όπως αναπηρικά αμαξίδια.) Συνολικά, περισσότερες από 4.000 γυναίκες κλήθηκαν να συμμετάσχουν στην έρευνα. Σχεδόν 600 απαντήσεις επιστράφηκαν και αναλύθηκαν: η πλειοψηφία των γυναικών που ήταν 50-69 ετών, το 27% ανέφερε σκλήρυνση κατά πλάκας, το 60% ανέφερε νευρομυϊκή πάθηση ή αρθρίτιδα και το 17% ανέφερε τραυματισμό του νωτιαίου μυελού. Οι πιο συχνά χρησιμοποιούμενες συσκευές ήταν μπαστούνια, περιπατητές και αναπηρικές καρέκλες. Δεν ήμασταν σίγουροι για το τι θα βρίσκαμε, αλλά μας ενδιέφερε να κατανοήσουμε τις εμπειρίες των γυναικών σχετικά με τις ανάγκες υγειονομικής περίθαλψης”, δήλωσε η επικεφαλής ερευνήτρια Dr. Frances Weaver στο Κέντρο VA Καινοτομίας για την πολύπλοκη χρόνια υγειονομική περίθαλψη (VA Center of Innovation for Complex Chronic Healthcare) (CINCCH) στο Hines του Ιλινόις. “Ρωτήσαμε συγκεκριμένα τις γυναίκες σχετικά με δραστηριότητες, όπως οι μεταφορές, η καθημερινή διαβίωση και η απασχόληση και πώς οι συσκευές τους υποστηρίζουν τις ανάγκες τους για να κάνουν τέτοιου είδους πράγματα”. Από την έρευνα προέκυψε ένα κυρίαρχο θέμα: η επιθυμία να προσαρμοστεί η τεχνολογία υποστήριξης της κινητικότητας ώστε να ταιριάζει καλύτερα στο σώμα και τις ανάγκες των γυναικών. Η ομάδα της Weaver συνέστησε τα εξής σε όλους τους ιατρικούς παρόχους στο VA:
- Ενθαρρύνετε τις γυναίκες να συμμετέχουν στη διαδικασία λήψης αποφάσεων προσφέροντας πολλαπλές επιλογές,
- Να μοιράζονται τις αξιολογήσεις της συσκευής με τους χρήστες,
- Να επιλέγουν ή να τροποποιούν τις συσκευές ώστε να αντιμετωπίζουν τις ανεκπλήρωτες ανάγκες της καθημερινής ζωής μιας γυναίκας- και
- Προσαρμόστε ή παρέχετε συσκευές κινητικότητας που ταιριάζουν καλύτερα στο σώμα των γυναικών.
Ανεκπλήρωτες ανάγκες
“Στην έρευνά μας, χρησιμοποιήσαμε διάφορους τύπους ερωτήσεων που σχεδιάστηκαν για να αξιολογήσουν την κινητικότητα, τη λειτουργία και τις εμπειρίες των γυναικών με τις συσκευές τους”, δήλωσε η Pooja Solanki, υπεύθυνη έργου του CINCCH στην ομάδα της Weaver. “Περιλάβαμε επίσης πιο ανοιχτές ερωτήσεις για να επιτρέψουμε στις γυναίκες να αναπτύξουν τις εμπειρίες τους με τις συσκευές τους”. Η Weaver και η ομάδα της ήθελαν να κατανοήσουν πώς είναι για τις παλαίμαχες γυναίκες με περιορισμένη κινητικότητα να ζουν τη ζωή τους σε καθημερινή βάση και να χρησιμοποιήσουν αυτές τις πληροφορίες για να ενημερώσουν τους υπεύθυνους χάραξης πολιτικής σχετικά με τις αναγκαίες βελτιώσεις. Στο τέλος της έρευνας, οι συμμετέχουσες στη μελέτη είχαν την ευκαιρία να ζητήσουν μια τηλεφωνική συνέντευξη για να μιλήσουν με έναν ερευνητή με περισσότερες λεπτομέρειες. Η διεξαγωγή ποιοτικών συνεντεύξεων προσέδωσε μια πιο πλούσια εικόνα της ζωής των γυναικών, σύμφωνα με τη Solanki. “Η συζήτηση με τις συμμετέχουσες στη μελέτη μας επέτρεψε να προχωρήσουμε πέρα από τους αριθμούς”, δήλωσε. “Για παράδειγμα, είχαμε μια γυναίκα που μοιράστηκε μαζί μας ότι δεν μπορούσε να φτάσει τον πάγκο καθισμένη στο αναπηρικό της αμαξίδιο όταν ετοίμαζε φαγητό”. Μετά την ανάλυση των απαντήσεων, η ερευνητική ομάδα διαπίστωσε έναν αριθμό τομέων όπου οι συμμετέχουσες στη μελέτη δήλωσαν ότι οι συσκευές τους περιόριζαν τη λειτουργία τους ή δυσκόλευαν την πρόσβαση σε υπηρεσίες όπως τα μέσα μαζικής μεταφοράς. Το ένα τέταρτο των γυναικών δήλωσε ότι αισθάνθηκε άβολα να μοιραστεί τις ανησυχίες του με τους παρόχους του και το 50% δήλωσε ότι δεν είχε τη δυνατότητα να δοκιμάσει διαφορετικές συσκευές πριν δεσμευτεί σε μία συσκευή. Συνολικά, το 20% έως 30% των γυναικών ανέφεραν ότι οι συσκευές κινητικότητας τις περιόριζαν από κάποια άποψη. Η σοβαρότητα του προβλήματος και η ανάγκη βελτίωσης παρακίνησε τη Weaver και την ομάδα της να παρουσιάσουν τα ευρήματά τους σε διάφορες ομάδες ενδιαφερομένων, όπως το Γραφείο Γηριατρικής και Διευρυμένης Φροντίδας, Γυναικείας Υγείας, Αποκατάστασης και Προσθετικής VA (VA Office Of Geriatrics and Extended Care, Women’s Health, Rehabilitation and Prosthetics και άλλες. Η Solanki παρουσίασε τα ερευνητικά ευρήματα σε διάφορες εξωτερικές συναντήσεις, όπως ο Σύλλογος Δημόσιας Υγείας και η Έρευνα για τις υπηρεσίες υγείας VA (Association of Public Health και η VA Health Services Research). “Νομίζω ότι ένας σημαντικός τομέας ανησυχίας είναι οι καθημερινές ανάγκες – τι θα κάνει μια μεμονωμένη γυναίκα στην καθημερινή της ζωή. Εάν οι πάροχοι λαμβάνουν υπόψη αυτές τις πληροφορίες όταν συνταγογραφούν κάποιο είδος συσκευής, αυτό θα ήταν πολύ χρήσιμο και θα είχε σημαντικό αντίκτυπο στη ζωή αυτών των γυναικών”, δήλωσε η Weaver.
