Βρείτε μας στο Google News. Πατήστε εδώ!Μια νέα μελέτη στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια διαπίστωσε ότι η μείωση του ύπνου κατά μόλις 90 λεπτά για έξι εβδομάδες αύξησε την αντίσταση στην ινσουλίνη σε γυναίκες που έχουν συνηθίσει να κοιμούνται επαρκώς. Το αποτέλεσμα ήταν ακόμη πιο έντονο στις μετεμμηνοπαυσιακές γυναίκες. «Η ουσία είναι ότι ο επαρκής ύπνος κάθε βράδυ μπορεί να οδηγήσει σε καλύτερο έλεγχο του σακχάρου στο αίμα και μειωμένο κίνδυνο για διαβήτη τύπου 2, ειδικά στις μετεμμηνοπαυσιακές γυναίκες».
Η συνιστώμενη ποσότητα ύπνου για βέλτιστη υγεία είναι μεταξύ επτά και εννέα ωρών τη νύχτα, ωστόσο περίπου το ένα τρίτο των Αμερικανών λαμβάνουν λιγότερο από την ελάχιστη συνιστώμενη ποσότητα.
Τα ευρήματα είναι τα πρώτα που δείχνουν ότι ένα ήπιο έλλειμμα ύπνου, που διατηρείται για έξι εβδομάδες, προκαλεί αλλαγές στο σώμα που αυξάνουν τον κίνδυνο εμφάνισης διαβήτη στις γυναίκες. Προηγούμενες δοκιμές που έδειχναν τις αρνητικές επιπτώσεις στην ευαισθησία στην ινσουλίνη περιελάμβαναν κυρίως άνδρες και επικεντρώθηκαν στις επιπτώσεις του πολύ σοβαρού περιορισμού του ύπνου σε σύντομο χρονικό διάστημα.
Γυναίκες και ύπνος
Η νέα μελέτη εξέτασε ιδιαίτερα τις γυναίκες, επειδή οι μελέτες υποδεικνύουν ότι ο κακός ύπνος μπορεί να έχει μεγαλύτερο αντίκτυπο στην καρδιομεταβολική υγεία των γυναικών από ότι στους άνδρες.
«Σε όλη τη διάρκεια της ζωής τους, οι γυναίκες αντιμετωπίζουν πολλές αλλαγές στις συνήθειες ύπνου τους λόγω της τεκνοποίησης, της ανατροφής των παιδιών και της εμμηνόπαυσης», λέει η επικεφαλής της μελέτης Marie-Pierre St-Onge, PhD, αναπληρώτρια καθηγήτρια διατροφικής ιατρικής και διευθύντρια του Κέντρου Αριστείας για Ύπνος και Κιρκαδική Έρευνα στο Πανεπιστήμιο Columbia Vagelos College of Physicians and Surgeons. «Και περισσότερες γυναίκες από ό,τι άνδρες έχουν την αντίληψη ότι δεν κοιμούνται αρκετά».
Η μελέτη των επιπτώσεων της χρόνιας απώλειας ύπνου στην υγεία είναι δύσκολη. Ορισμένες μελέτες, που πραγματοποιήθηκαν σε εργαστηριακό περιβάλλον, έχουν δείξει ότι μια σύντομη περίοδος ολικής ή μερικής στέρησης ύπνου βλάπτει το μεταβολισμό της γλυκόζης. Ωστόσο, τέτοιες μελέτες δεν αντικατοπτρίζουν την τυπική εμπειρία της ήπιας στέρησης ύπνου, που σημαίνει ότι κοιμάστε περίπου έξι ώρες για μεγάλες χρονικές περιόδους.
Σχεδιασμός μελέτης
Για να εξετάσουν τον αντίκτυπο της ήπιας, χρόνιας στέρησης ύπνου, οι ερευνητές συμμετείχαν 38 υγιείς γυναίκες, συμπεριλαμβανομένων 11 μετεμμηνοπαυσιακών γυναικών, που κοιμόντουσαν συνήθως τουλάχιστον επτά ώρες κάθε βράδυ. Στη μελέτη, οι συμμετέχοντες υποβλήθηκαν σε δύο φάσεις μελέτης με τυχαία σειρά. Σε μια φάση, τους ζητήθηκε να διατηρήσουν τον επαρκή ύπνο τους. Στην άλλη, τους ζητήθηκε να καθυστερήσουν τον ύπνο τους για μιάμιση ώρα, μειώνοντας τον συνολικό χρόνο ύπνου τους σε περίπου έξι ώρες. Κάθε μία από αυτές τις φάσεις διήρκεσε για έξι εβδομάδες.
Είναι αξιοσημείωτο ότι όλοι οι συμμετέχοντες στη μελέτη κατάφεραν να μειώσουν τη διάρκεια του νυχτερινού ύπνου τους κατά τη διάρκεια της επίπονης φάσης περιορισμού του ύπνου των έξι εβδομάδων. Η συμμόρφωση με τα προγράμματα ύπνου μετρήθηκε με φορητές συσκευές. Καθ’ όλη τη διάρκεια της μελέτης, οι ερευνητές μέτρησαν την ινσουλίνη, τη γλυκόζη και το σωματικό λίπος.
Αποτελέσματα μελέτης
Η μελέτη διαπίστωσε ότι ο περιορισμός του ύπνου κατά 90 λεπτά για έξι εβδομάδες αύξησε τα επίπεδα ινσουλίνης νηστείας κατά πάνω από 12% συνολικά και κατά περισσότερο από 15% στις προεμμηνοπαυσιακές γυναίκες. «Για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα, το συνεχές άγχος στα κύτταρα που παράγουν ινσουλίνη θα μπορούσε να τα προκαλέσει αποτυχία, οδηγώντας τελικά σε διαβήτη τύπου 2».
Η αντίσταση στην ινσουλίνη αυξήθηκε κατά σχεδόν 15% συνολικά και κατά περισσότερο από 20% στις μετεμμηνοπαυσιακές γυναίκες. Τα μέσα επίπεδα σακχάρου στο αίμα παρέμειναν σταθερά για όλους τους συμμετέχοντες καθ’ όλη τη διάρκεια της μελέτης. «Για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα, το συνεχές άγχος στα κύτταρα που παράγουν ινσουλίνη θα μπορούσε να τα προκαλέσει αποτυχία, οδηγώντας τελικά σε διαβήτη τύπου 2», λέει ο St-Onge.
Αν και το αυξημένο κοιλιακό λίπος είναι βασικός μοχλός της αντίστασης στην ινσουλίνη, οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι οι επιπτώσεις της απώλειας ύπνου στην αντίσταση στην ινσουλίνη δεν οφείλονταν σε αυξήσεις λίπους. «Το γεγονός ότι είδαμε αυτά τα αποτελέσματα ανεξάρτητα από τυχόν αλλαγές στο σωματικό λίπος, που είναι γνωστός παράγοντας κινδύνου για διαβήτη τύπου 2, μιλά για τον αντίκτυπο της ήπιας μείωσης του ύπνου στα κύτταρα που παράγουν ινσουλίνη και στον μεταβολισμό», λέει ο St-Onge.
