Βρείτε μας στο Google News. Πατήστε εδώ!Η μοναξιά μπορεί να κάνει πολλούς να αισθάνονται απομονωμένοι, αλλά νέα έρευνα τώρα δείχνει ότι μπορεί επίσης να αφήσει τους ανθρώπους ευάλωτους στη νόσο του Πάρκινσον. Μεταξύ περισσότερων από 490.000 ατόμων που καταγράφηκαν στη λίστα της Biobank του Ηνωμένου Βασιλείου και παρακολουθήθηκαν για έως και 15 χρόνια, η μοναξιά φάνηκε να αυξάνει τις πιθανότητες διάγνωσης Πάρκινσον κατά 37%.
«Η συσχέτιση μεταξύ της μοναξιάς και της νόσου του Πάρκινσον δεν οφειλόταν σε κοινούς γενετικούς, κλινικούς ή συμπεριφορικούς παράγοντες κινδύνου», δήλωσε η ανώτερη ερευνήτρια Angelina Sutin, καθηγήτρια στο τμήμα επιστημών συμπεριφοράς και κοινωνικής ιατρικής στο Κολλέγιο Ιατρικής του Πολιτειακού Πανεπιστημίου της Φλόριντα στο Tallahassee. Αν και αυτή η μελέτη δεν μπορεί να αποδείξει ότι η μοναξιά προκαλεί τη νόσο του Πάρκινσον, φαίνεται να υπάρχει μια σύνδεση, είπε ο Sutin.
«Δείχνουμε ότι υπάρχει συσχέτιση μεταξύ της μοναξιάς και της ανάπτυξης της νόσου του Πάρκινσον, όχι ότι η μοναξιά προκαλεί τη νόσο του Πάρκινσον», τόνισε. Ο Sutin είπε ότι η μοναξιά έχει αναγνωριστεί ως σημαντική ανησυχία για τη δημόσια υγεία από τον Γενικό Χειρουργό των ΗΠΑ, τις Εθνικές Ακαδημίες Επιστημών, Μηχανικής και Ιατρικής και τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας.
«Αυτή η μελέτη προσθέτει στο σύνολο των στοιχείων για τα κακά αποτελέσματα που σχετίζονται με τη μοναξιά, ιδιαίτερα τις νευροεκφυλιστικές ασθένειες», είπε. “Η μοναξιά έχει συσχετιστεί με τη νόσο του Αλτσχάιμερ και άλλους τύπους άνοιας. Η παρούσα έρευνα δείχνει ότι αποτελεί παράγοντα κινδύνου και για τη νόσο του Πάρκινσον.” Πολλοί παράγοντες μπορεί να συνδέονται με το γιατί η μοναξιά μπορεί να αυξήσει τον κίνδυνο της νόσου του Πάρκινσον, πρότεινε ο Sutin.
“Διαπιστώσαμε ότι τα συμπεριφορικά και κλινικά μονοπάτια αντιπροσωπεύουν ένα μικρό μέρος της συσχέτισης. Η συσχέτιση θα μπορούσε να οφείλεται σε άλλους συμπεριφορικούς και κλινικούς παράγοντες που δεν λάβαμε υπόψη”, πρόσθεσε. «Θα μπορούσαν επίσης να υπάρχουν μεταβολικές, φλεγμονώδεις και νευρικές και ενδοκρινικές οδοί».
Η μοναξιά φαίνεται να σχετίζεται με γενικά χειρότερη υγεία του εγκεφάλου, ίσως μέσω μεγαλύτερης φλεγμονής ή άλλων νευροεκφυλιστικών διεργασιών και δεν είναι απαραίτητα ειδική για τη νόσο του Πάρκινσον, είπε ο Sutin. «Μπορεί η μοναξιά να κάνει τον εγκέφαλο πιο επιρρεπή στον νευροεκφυλισμό, ο οποίος για μερικούς ανθρώπους θα μπορούσε να οδηγήσει στη νόσο του Αλτσχάιμερ και σε άλλους στη νόσο του Πάρκινσον», εξήγησε.
Αντίθετα, η κοινωνική σύνδεση μπορεί να μειώσει τον κίνδυνο της νόσου του Πάρκινσον. “Δεν δοκιμάσαμε αυτή τη συσχέτιση στην τρέχουσα μελέτη, αλλά ναι, πιστεύεται ότι η κοινωνική σύνδεση είναι προστατευτική. Χρειάζεται περισσότερη έρευνα για να αντιμετωπίσει αυτό το ερώτημα”, είπε ο Sutin. Η έκθεση δημοσιεύτηκε διαδικτυακά στις 2 Οκτωβρίου στο JAMA Neurology.
«Γνωρίζουμε ότι οι περισσότεροι από τους ανθρώπους που νιώθουν μοναξιά ζουν επίσης μόνοι, κάτι που είναι ολοένα και περισσότερο η κατάσταση πολλών ηλικιωμένων», δήλωσε ο Δρ. Alessandro Di Rocco, διευθυντής συστήματος νευρολογίας, Πάρκινσον και κινητικών διαταραχών στο Northwell Health στη Νέα Υόρκη. Το να ζεις μόνος μπορεί να έχει μαζί του κάποιες ανθυγιεινές επιλογές ζωής, είπε ο Ντι Ρόκο.
Για παράδειγμα, πολλοί ηλικιωμένοι που ζουν μόνοι μπορεί να μην τρώνε υγιεινή διατροφή, αλλά να τρώνε σνακ, γρήγορο φαγητό ή άλλες ανθυγιεινές επιλογές. Μπορεί επίσης να είναι λιγότερο σωματικά δραστήριοι. «Η μοναξιά μπορεί να μην είναι καλή για τον εγκέφαλο λόγω της έλλειψης καθημερινής εγκεφαλικής διέγερσης», πρόσθεσε. «Μπορεί να έχετε ανοιχτή την τηλεόραση, μπορεί να έχετε άλλες πηγές [διέγερσης], αλλά το επίπεδο εμπλοκής του εγκεφάλου μπορεί να μειωθεί».
Η μοναξιά μπορεί να οδηγήσει σε υψηλότερη αίσθηση άγχους ή ψυχολογικής δυσφορίας που μπορεί να οδηγήσει σε έναν εγκέφαλο που είναι πιο ευάλωτος, πρότεινε ο Ντι Ρόκο. “Η μοναξιά μπορεί να μην προκαλεί Πάρκινσον, αλλά σε κάποιο βαθμό την προδιαθέτει. Η προδιάθεση έχει να κάνει με το γεγονός ότι ο εγκέφαλος μπορεί να μην είναι σε θέση να αμυνθεί σε οτιδήποτε βιολογικό συμβεί, κάτι που μπορεί να οδηγήσει στην ανάπτυξη της νόσου του Πάρκινσον”, είπε.
Ο Ντι Ρόκο σημείωσε ότι η σωματική δραστηριότητα διατηρεί τον εγκέφαλο υγιή και το ίδιο μπορεί να ειπωθεί για την πνευματική δραστηριότητα. “Η σωματική δραστηριότητα βοηθά στην καθυστέρηση της εξέλιξης της νόσου. Γνωρίζουμε επίσης ότι η πνευματική ενασχόληση είναι ευεργετική με παρόμοιο τρόπο και μειώνει την πιθανότητα ένα άτομο να αναπτύξει γνωστικά προβλήματα”, είπε. «Για άτομα που έχουν γνωστικά προβλήματα, είτε σχετίζονται με Πάρκινσον είτε με Αλτσχάιμερ ή άλλες διαταραχές, η διανοητική ενασχόληση είναι ίσως το καλύτερο φάρμακο που έχουμε».
