Βρείτε μας στο Google News. Πατήστε εδώ!Το κύριο νευροπαθολογικό χαρακτηριστικό της νόσου του Πάρκινσον είναι η απώλεια ντοπαμινεργικών νευρώνων στη μέλαινα ουσία συμπαγή. Συγκεκριμένα, οι ντοπαμινεργικοί νευρώνες στην κοιλιακή βαθμίδα της μέλαινας ουσίας, γνωστού και ως μέλαινα, επηρεάζονται σημαντικά στη νόσο του Πάρκινσον, ενώ εκείνοι στη ραχιαία βαθμίδα και στην κοιλιακή τετηγματική περιοχή παρουσιάζουν πολύ χαμηλότερο βαθμό εκφυλισμού.
Τι είναι το nigrosome (μέλαινα);
Το 1999, ο Damier και οι συνεργάτες του εντόπισαν δύο διακριτές υποπεριοχές εντός της ανθρώπινης μέλαινας ουσίας χρησιμοποιώντας ανοσοχρώση έναντι της καλβινδίνης-D28K, μιας πρωτεΐνης που δεσμεύει το ασβέστιο που εκφράζεται σε πολλούς νευρωνικούς πληθυσμούς. Βρήκαν περιοχές με χαμηλή περιεκτικότητα σε καλβινδίνη-D28K που ονόμασαν νιγροσώμα και άλλες, πολύ χρωματισμένες με καλβινδίνη-D28K, τις οποίες ονόμασαν μήτρα.
Πολλές μελέτες έχουν αποδείξει ότι η μέλαινα (επίσης παρόν σε πρωτεύοντα πλην του ανθρώπου) είναι η πιο ευάλωτη περιοχή της μέλαινας ουσίας. Ωστόσο, οι συγκεκριμένοι λόγοι για τους οποίους αυτοί οι νευρώνες είναι επιλεκτικά ευάλωτοι στη νόσο του Πάρκινσον, ενώ άλλοι είναι πιο ανθεκτικοί, παραμένουν ελάχιστα κατανοητοί.
Οι καθοριστικοί παράγοντες αυτής της επιλεκτικής ευπάθειας μπορεί να περιλαμβάνουν οξειδωτικό στρες, τοξικότητα ντοπαμίνης, γενετικούς παράγοντες, αλλοιωμένη μεταφορά μορίων (συμπεριλαμβανομένων των τοξινών) μεταξύ αίματος και εγκεφάλου και φλεγμονώδεις και ανοσολογικές αποκρίσεις. Επιπλέον, οι δομικές διαφορές στα αγγεία σε διάφορες περιοχές του εγκεφάλου επηρεάζουν έντονα πού και πώς εκδηλώνονται αυτοί οι παράγοντες.
Ως εκ τούτου, η μελέτη μας στόχευε στη διερεύνηση των αγγειακών δομικών αλλαγών στο μελανόσωμα και σε άλλες συγκεκριμένες περιοχές του μεσεγκεφάλου. Επιπλέον, διερευνήσαμε τις διαφορικές επιπτώσεις των φλεγμονωδών και των ανοσοποιητικών κυττάρων στην ευπάθεια των ντοπαμινεργικών νευρώνων σε αυτές τις περιοχές χρησιμοποιώντας ένα μοντέλο πρωτευόντων μη ανθρώπινων πρωτευόντων της νόσου του Πάρκινσον.
Ένας ευάλωτος αυτοκινητόδρομος στο αστικό τοπίο του μεσαίου εγκεφάλου
Η μελέτη, που δημοσιεύτηκε πρόσφατα στο npj Parkinson’s Disease, αποκάλυψε ένα μοναδικό χαρακτηριστικό της κοιλιακής βαθμίδας της συμπαγούς μέλαινας ουσίας, που είναι γνωστό ως μελανόσωμα. Φανταστείτε τον μεσαίο εγκέφαλο ως μια πολυσύχναστη πόλη με διάφορες γειτονιές, η καθεμία με το δικό της δίκτυο δρόμων και μονοπατιών. Η μέλαινα σε αυτό το αστικό τοπίο, έχει ένα περίπλοκο και πυκνό δίκτυο εθνικών οδών και δρόμων, που αντιπροσωπεύει την πλούσια αγγείωσή του.
Αυτό το πυκνό δίκτυο καθιστά το νιγρόσωμα μια σημαντική διασταύρωση, ένα βασικό σημείο εισόδου για την κυκλοφορία, συμπεριλαμβανομένων όχι μόνο των απαραίτητων προμηθειών αλλά και δυνητικά επιβλαβών στοιχείων. Υπό κανονικές συνθήκες, αυτός ο πολυάσχολος κόμβος εξασφαλίζει αποτελεσματική παροχή θρεπτικών ουσιών και οξυγόνου. Ωστόσο, σε παθολογικές συνθήκες, γίνεται δίκοπο μαχαίρι. Οι ίδιοι αυτοκινητόδρομοι που επιτρέπουν αποτελεσματικές διαδρομές ανεφοδιασμού το καθιστούν επίσης εύκολο στόχο για επιβλαβείς εισβολείς—τοξίνες και κύτταρα του ανοσοποιητικού συστήματος, όπως τα λεμφοκύτταρα.
Λες και αυτή η περιοχή, λόγω των πυκνών δρόμων της, έχει γίνει μια ευνοημένη διαδρομή για αυτούς τους εισβολείς, οδηγώντας σε μποτιλιαρίσματα και μπλοκαρίσματα που επιδεινώνουν την ευπάθεια του μέλαινα. Οι παρατηρήσεις μας σε ζώα του Πάρκινσον επιβεβαίωσαν αυτή τη μεταφορά: τα λεμφοκύτταρα παρατηρήθηκαν κατά προτίμηση να πλημμυρίζουν σε αυτό το κεντρικό κόμβο, το μέλαινα, ενώ άλλες γειτονιές στον μεσεγκέφαλο παρέμειναν σχετικά ανεπηρέαστες. Αυτό υπογραμμίζει τη μοναδική έκθεση και την ευαισθησία του μελαχρινός, σαν ένα κρίσιμο σταυροδρόμι σε μια πόλη που, αν και είναι απαραίτητο, είναι επίσης ένα ευάλωτο σημείο για εισερχόμενες απειλές.
Συνολικά, τα ευρήματα σηματοδοτούν την πρώτη περίπτωση πρότασης πώς συγκεκριμένοι μηχανισμοί, όπως η νευροφλεγμονή και η διήθηση των ανοσοκυττάρων, μπορούν να ασκήσουν δυσανάλογη επίδραση σε αυτήν την περιοχή, πιθανώς να αποδοθεί στη χαρακτηριστική αγγειακή κυτταροαρχιτεκτονική της. Η μείωση της ενεργοποίησης ή της εισόδου των Τ-κυττάρων με ανοσοκατασταλτικά φάρμακα ή ο μετριασμός των βλαβερών επιπτώσεων της περιφερειακής ανοσολογικής δραστηριότητας σε αυτήν την περιοχή, μπορεί μια μέρα να επιτρέψει στους κλινικούς γιατρούς να επιβραδύνουν ή να καθυστερήσουν την εξέλιξη της νόσου από την περιφέρεια στο ΚΝΣ.
