Ο Κίτσος αφήνει την τελευταία του πνοή στα χέρια της Μάρμως, βάζοντας έτσι τέλος στην κατάρα που καταδίωκε για χρόνια την οικογένεια των Πανθέων. Ενώ η απελπισία απλώνεται στο πρόσωπο της Μάρμως, λίγα μέτρα πιο πέρα, στην κλινική του Ανδρέα, γεννιέται η ελπίδα. Ένα μήνα αργότερα, ο Τέλης αποφασίζει να οργανώσει μια έκθεση στη μνήμη του Κίτσου, την ίδια νύχτα που όλοι οι Πανθέοι θα συγκεντρωθούν για τελευταία φορά στο αρχοντικό της Κηφισιάς, για να αποχαιρετίσουν το σπίτι όπου μεγάλωσαν, καθώς αυτό καταλαμβάνεται από τους Γερμανούς.
Όπως όλοι οι Πανθέοι συστήθηκαν στην αρχή της ιστορίας, μαζεμένοι για να πουν το τελευταίο αντίο στον Βλάση Πανθέο, έτσι και τώρα, συγκεντρώνονται για μια τελευταία φορά για να μας αποχαιρετίσουν. Και όπως η Μάρμω γνώρισε τον μεγάλο της έρωτα μπροστά από έναν πίνακα, έτσι και τώρα θα πει “εις το επανιδείν” στη μεγάλη της αγάπη.