Βρείτε μας στο Google News. Πατήστε εδώ!Η Παγκόσμια Ημέρα Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 10 Δεκεμβρίου, σε ανάμνηση της υπογραφής της Παγκόσμιας Διακήρυξης των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ στις 10 Δεκεμβρίου 1948. Το Υπουργείο Κοινωνικής Συνοχής και Οικογένειας παραμένει αταλάνταυτα προσηλωμένο στην καταπολέμηση των διακρίσεων και εργάζεται με επιμονή για την προάσπιση των δικαιωμάτων του ανθρώπου.
Δήλωση Υφυπουργού Κοινωνικής Συνοχής και Οικογένειας, Κατερίνας Παπακώστα – Παλιούρα, για την Παγκόσμια Ημέρα Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων:
Σήμερα, την Παγκόσμια Ημέρα Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, ας αναλογιστούμε τη βαθιά ηθική αρχιτεκτονική πάνω στην οποία στηρίζεται το οικοδόμημα της ανθρωπότητας: την απαραβίαστη αξιοπρέπεια του ατόμου, τις αναφαίρετες ελευθερίες που είναι κοινές και την καθολική επιδίωξη της δικαιοσύνης που καθορίζει τη συλλογική μας φιλοδοξία και υποχρέωση. Και αυτά πέρα από υψηλά ιδανικά είναι και το θεμέλια του ίδιου του πολιτισμού μας… Το πλαίσιο πάνω στο οποίο οι κοινωνίες ακμάζουν και αντέχουν.
Η Οικουμενική Διακήρυξη για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, την επέτειο της οποίας ταυτόχρονα τιμούμε σήμερα, γεννήθηκε μέσα από τη στάχτη ενός κόσμου που διαλύθηκε από τις ένοπλες συγκρούσεις, τη θηριωδία και την αδιανόητη αποκτήνωση. Οι συντάκτες της, με πεποίθηση δικαίου, σφυρηλάτησαν μια κοινή “διαθήκη” μεταξύ των εθνών για να κατοχυρώσουν την ιερότητα της ανθρώπινης ύπαρξης.Τόλμησαν να φανταστούν ένα μέλλον όπου οι συμφορές της καταπίεσης και της σκληρότητας δεν θα αντιμετωπίζονταν με σιωπή αλλά με σταθερή αντίθεση και όπου τα δικαιώματα δεν θα εξαρτώνται από τη βούληση των ισχυρών του κόσμου αλλά θα αναγνωρίζονται ως εγγενή σε όλους.
Σήμερα, το εύρος και η διάρκεια αυτού του οράματος εξαρτώνται από εμάς, τους κληρονόμους αυτής της σπουδαίας παρακαταθήκης. Τα ανθρώπινα δικαιώµατα, αν και καθολικά, οικουμενικά, αδιαίρετα και αναφαίρετα, είναι δυστυχώς στην πράξη, σε μήκη και πλάτη της γης, ακόμη ζητούμενα.Καθώς γράφονται αυτές οι γραμμές, εξακολουθούν να υφίστανται ανισότητες που αγγίζουν τον πυρήνα του τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος. Οι αλυσίδες της σύγχρονης, φορές λανθάνουσας ή κεκαλυμμένης εκμετάλλευσης, η ύπουλη μάστιγα του συστημικού ρατσισμού και η αθόρυβη διάβρωση των δημοκρατικών ελευθεριών δεν είναι ούτε μακρινές, ούτε αφηρημένες – είναι εδώ, άμεσες και επείγουσες, κλειδωνίζοντας τον σύγχρονο κόσμο και τις επιταγές του Κράτους Δικαίου.Η αντιμετώπιση τους, ήταν και παραμένει ηθική επιταγή. Γιατί όταν η απόλαυση ενός και μόνο δικαιώματος, ποδηγετείται, η ίδια η ανθρωπότητα μειώνεται. Η ελευθερία της έκφρασης που επιτρέπει τη διαφωνία, το δικαίωμα στη δίκαιη δίκη στη βάση του οποίου θεμελιώνεται ολόκληρη η δικανική διαγνωστική διαδικασία, το δικαίωμα στην προσωπική ελευθερία και ασφάλεια που εξασφαλίζει την ίδια τη ζωή. Αυτά δεν είναι προνόμια που μπορούν να αποτελέσουν αντικείμενο διαπραγμάτευσης αλλά οι απαραίτητες προϋποθέσεις μιας δίκαιης, ισότιμης και συνεκτικής κοινωνίας.
Το Υπουργείο Κοινωνικής Συνοχής και Οικογένειας, μέσα από πολιτικές για την ισότητα των φύλων, την πρόσβαση των ατόμων με αναπηρία, την αξιοπρεπή διαβίωση όλων ανεξαιρέτως των πολιτών αλλά και συλλήβδην η Ελληνική Κυβέρνηση με πολιτικές που στοχεύουν στην επιτάχυνση απονομής της Δικαιοσύνης και την αποτελεσματική προστασία των ατομικών και κοινωνικών ελευθεριών των πολιτών, καθημερινά επαναλαμβάνει την πάγια δέσμευση της, τα ανθρώπινα δικαιώματα να μην αποτελούν έννοια διακηρυκτική, αλλά οδοδείκτη στη σχέση κράτους και πολιτών.
Και είναι ακριβώς, αυτός ο δρόμος που έχουμε διανύσει, που ενεργοποιεί το μόνιμο παράδοξο της προόδου: κάθε βήμα προς τα εμπρός να αποκαλύπτει το μονοπάτι που μένει να διανυθεί.
Ένα μονοπάτι μακρύ, σε ένα συνεχώς μεταβαλλόμενο κόσμο, όπου νέες προκλήσεις όπως η εξισορρόπηση των επιταγών της τεχνολογικής καινοτομίας με την προστασία της ιδιωτικότητας αλλά και σύγχρονοι κίνδυνοι όπως η εξασφάλιση περιβαλλοντικής βιωσιμότητας ταυτόχρονα με την οικονομική παγκοσμιοποίηση, παραμένουν διαρκείς, όσο διαρκής παραμένει και η πολιτική βούληση να τους αντιμετωπίσουμε αποτελεσματικά, υψώνοντας ένα τείχος προστασίας που θα τους χωράει όλους.
