Βρείτε μας στο Google News. Πατήστε εδώ!Παιδιά: Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, σε παγκόσμιο επίπεδο, οι μολυσματικές ασθένειες αποτελούν την κύρια αιτία θανάτου μεταξύ των παιδιών. Επιπλέον, τα παιδιά έχουν περισσότερες πιθανότητες από τους ενήλικες να προσβληθούν από μολυσματικές ασθένειες. Ωστόσο, υπάρχει ένα κενό στην έρευνα που μετρά τις αντιδράσεις των παιδιών στα άρρωστα πρόσωπα. Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε πώς αναδύεται και αναπτύσσεται η ικανότητα των παιδιών να αναγνωρίζουν και να αποφεύγουν την ασθένεια, ώστε να βοηθήσουμε στη βελτίωση της υγείας των παιδιών και της δημόσιας υγείας ευρύτερα.
Προηγούμενες έρευνες έχουν αναφέρει μόνον ότι οι ενήλικες μπορούν να χρησιμοποιούν τα πρόσωπα για να αναγνωρίζουν αν κάποιος είναι άρρωστος και να κρίνουν αν θα τον πλησιάσουν ή θα τον αποφύγουν. Ερευνητές από το Πανεπιστήμιο του Μαϊάμι, το Κινεζικό Πανεπιστήμιο του Χονγκ Κονγκ Shenzhen, το Πανεπιστήμιο Duke και το Πανεπιστήμιο James Madison ασχολήθηκαν με αυτό το ερώτημα συλλέγοντας φωτογραφίες των προσώπων των ανθρώπων όταν ήταν άρρωστοι από μια βραχυπρόθεσμη, μεταδοτική ασθένεια, όπως η COVID-19, και όταν αισθάνονταν υγιείς (πλήρως αναρρώσαντες). Η μελέτη αυτή είναι από τις πρώτες που χρησιμοποιούν φωτογραφίες προσώπων από άτομα που βιώνουν φυσικά συμπτώματα ασθένειας και από τα ίδια άτομα όταν είναι υγιή. Τα ευρήματα, που δημοσιεύθηκαν στο περιοδικό Child Development, έδειξαν ότι οι ενήλικες και τα μεγαλύτερα παιδιά (8-9 ετών) ήταν σε θέση να αποφεύγουν και να αναγνωρίζουν τα άρρωστα πρόσωπα. “Βασιζόμενοι σε προηγούμενες μελέτες μας σε ενήλικες, υποθέσαμε ότι η ευαισθησία σε ενδείξεις του προσώπου της ασθένειας θα αναδυόταν στην παιδική ηλικία (4 έως 9 ετών). Προβλέψαμε ότι αυτή η ευαισθησία θα αυξανόταν με την ηλικία, αντανακλώντας ένα συμπεριφορικό ανοσοποιητικό σύστημα που τελειοποιείται μέσω της εμπειρίας”, δήλωσε η Tiffany Leung, διδακτορική φοιτήτρια αναπτυξιακής ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο του Μαϊάμι, η οποία ήταν επικεφαλής αυτών των έργων. “Με την καλύτερη κατανόηση του τρόπου με τον οποίο οι άνθρωποι αποφεύγουν φυσικά την ασθένεια στους άλλους, μπορούμε να προσδιορίσουμε ποιες πληροφορίες χρησιμοποιούνται και τελικά να βελτιώσουμε τη δημόσια υγεία”. Για τη διεξαγωγή της μελέτης, τα παιδιά στρατολογήθηκαν μέσω διαδικτυακών διαφημίσεων (όπως τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης) και συνεργασιών με τοπικές οργανώσεις (όπως κέντρα μητρότητας και μουσεία). Οι ενήλικες στρατολογήθηκαν μέσω της δεξαμενής προπτυχιακών συμμετεχόντων στην έρευνα στο Πανεπιστήμιο του Μαϊάμι. Το δείγμα της μελέτης περιελάμβανε 160 συμμετέχοντες ηλικίας 4 έως 5 ετών, 8 έως 9 ετών και ενήλικες. Οι συμμετέχοντες ήταν κυρίως λευκοί (70% των παιδιών ηλικίας 4 έως 5 ετών, 62% των παιδιών ηλικίας 8 έως 9 ετών και 61% των ενηλίκων) και όχι ισπανόφωνοι (63% των παιδιών ηλικίας 4 έως 5 ετών, 71% των παιδιών ηλικίας 8 έως 9 ετών και 80% των ενηλίκων).
Οι περισσότεροι συμμετέχοντες είχαν κύριο φροντιστή με πτυχίο πανεπιστημίου 4 ετών (33% των παιδιών ηλικίας 4 έως 5 ετών, 33% των παιδιών ηλικίας 8 έως 9 ετών και 42% των ενηλίκων) ή με ανώτερο/επαγγελματικό πτυχίο (51% των παιδιών ηλικίας 4 έως 5 ετών, 60% των παιδιών ηλικίας 8 έως 9 ετών και 39% των ενηλίκων). Η μελέτη διεξήχθη διαδικτυακά, με τα παιδιά που συμμετείχαν να βρίσκονται κυρίως στις Ηνωμένες Πολιτείες, καθώς και στον Καναδά και το Ηνωμένο Βασίλειο. Οι γονείς, τα παιδιά και οι ενήλικες συμμετέχοντες έπρεπε να επικοινωνούν στα αγγλικά και είχαν κανονική ή διορθωμένη έως κανονική όραση και ακοή. Τα παιδιά έλαβαν μια δωροκάρτα αξίας 10 δολαρίων ΗΠΑ και οι ενήλικες έλαβαν πίστωση μαθημάτων για τη συμμετοχή τους. Η Επιτροπή Θεσμικού Ελέγχου του Πανεπιστημίου του Μαϊάμι ενέκρινε την παρούσα μελέτη. Ζητήθηκε συγκατάθεση μετά από ενημέρωση και συναίνεση από τους φροντιστές και τα παιδιά. Η μελέτη ολοκληρώθηκε στο Zoom μεταξύ Αυγούστου 2021 και Μαρτίου 2022 μέσω διαδικτυακών παιχνιδιών φιλικών προς τα παιδιά. Στα παιδιά παρουσιάστηκαν δύο πρόσωπα (ένα άρρωστο και ένα υγιές) του ίδιου προσώπου, δίπλα-δίπλα. Στο πρώτο παιχνίδι, οι συμμετέχοντες έπρεπε να επιλέξουν μεταξύ των προσώπων (“Ποιο δίδυμο θα προτιμούσες να κάτσεις δίπλα στο δείπνο;”) για να αξιολογήσουν την προτίμησή τους να προσεγγίζουν υγιέστερους ανθρώπους. Στη συνέχεια, οι συμμετέχοντες έκαναν ένα σύντομο διάλειμμα κατά τη διάρκεια του οποίου κλήθηκαν να παίξουν ένα άσχετο παιχνίδι “βρες τη μπάλα” για να αποτρέψουν την κόπωση και να αυξήσουν τα κίνητρα. Στο δεύτερο παιχνίδι, οι συμμετέχοντες κλήθηκαν να εντοπίσουν ποιο άτομο αισθανόταν άρρωστο. Στους συμμετέχοντες ειπώθηκε: “Φανταστείτε ότι είστε γιατρός και εργάζεστε μέσα σε αυτό το νοσοκομείο. Σε αυτό το παιχνίδι, η δουλειά σας είναι να καταλάβετε ποιος είναι άρρωστος, ώστε να τον βοηθήσετε να νιώσει καλύτερα. Ποιος δίδυμος νομίζετε ότι είναι αυτός που αισθάνεται άρρωστος;”.
Αυτή η ερώτηση επέτρεψε στους ερευνητές να καταγράψουν τη ρητή αναγνώριση της ασθένειας από τους συμμετέχοντες. Η έρευνα διαπίστωσε ότι τα παιδιά (8 έως 9 ετών) μπορούν να αποφεύγουν και να αναγνωρίζουν τα άρρωστα πρόσωπα. Επιπλέον, οι ενήλικες ήταν πιο ακριβείς στο να αποφεύγουν και να αναγνωρίζουν άρρωστα πρόσωπα από τα παιδιά 8 έως 9 ετών, τα οποία ήταν πιο ακριβή από τα παιδιά 4 έως 5 ετών, γεγονός που υποδηλώνει ότι οι δεξιότητες αυτές βελτιώνονται με την ηλικία. Τα παιδιά που ήταν πιο ακριβή στην αναγνώριση άρρωστων προσώπων ήταν επίσης πιο ακριβή στην αποφυγή τους. Τα ευρήματα προσθέτουν σε ένα αυξανόμενο σώμα γνώσεων ότι οι άνθρωποι είναι ευαίσθητοι στην ασθένεια στα πρόσωπα. “Είμαστε ευγνώμονες σε όλους όσοι συμμετείχαν στις μελέτες μας και ιδιαίτερα σε όσους δώρισαν φωτογραφίες των προσώπων τους όταν ήταν άρρωστοι”, δήλωσε η Elizabeth Simpson αναπληρώτρια καθηγήτρια ψυχολογίας και διευθύντρια του Προγράμματος Αναπτυξιακής Ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο του Μαϊάμι στο Κολέγιο Τεχνών και Επιστημών. “Για να διερευνήσουμε αν μπορούμε να βελτιώσουμε τις δεξιότητες αντίληψης του άρρωστου προσώπου και να βελτιώσουμε τη δημόσια υγεία, συνεχίζουμε να συλλέγουμε φωτογραφίες άρρωστων προσώπων”. Οι συγγραφείς αναγνωρίζουν αρκετούς περιορισμούς. Πρώτον, το δείγμα αποτελούνταν κυρίως από λευκούς, μη ισπανόφωνους συμμετέχοντες σε δυτικούς πολιτισμούς, γεγονός που καθιστά απαραίτητες τις επαναλήψεις σε άλλους πληθυσμούς, δεδομένου ότι η φυλή μπορεί να επηρεάσει την αντίληψη του άρρωστου προσώπου. Επιπλέον, η μελέτη χρησιμοποίησε μόνον ακίνητες εικόνες προσώπων ενώ, στον πραγματικό κόσμο, τα παιδιά έχουν πρόσβαση σε φωνές και κινήσεις του σώματος, οπότε είναι απαραίτητες μελλοντικές μελέτες για την περαιτέρω διερεύνηση αυτών. Τέλος, οι ενήλικοι συμμετέχοντες μπορεί να είχαν πλεονέκτημα σε σχέση με τα παιδιά, καθώς στη μελέτη χρησιμοποιήθηκαν μόνο πρόσωπα ενηλίκων, οπότε υπάρχει ανάγκη να χρησιμοποιηθεί μια ευρύτερη ποικιλία ερεθισμάτων προσώπου, συμπεριλαμβανομένων των παιδικών προσώπων.
