Βρείτε μας στο Google News. Πατήστε εδώ!Παυσίπονα: Η μακροχρόνια χρήση παυσίπονων από νεαρή ηλικία μπορεί να συνδέεται με αυξημένο κίνδυνο κακής ψυχικής υγείας αργότερα στη ζωή. Αυτό προκύπτει από έρευνα με επικεφαλής επιστήμονες του Πανεπιστημίου του Λίβερπουλ και του St George’s του Πανεπιστημίου του Λονδίνου, η οποία δημοσιεύεται στην επιθεώρηση Περιφερειακή Yγεία-Ευρώπη The Lancet (The Lancet Regional Health-Europe). Τα παιδιά και οι νεαροί ενήλικες κάτω των 25 ετών που έχουν χρόνιο πόνο είχαν 29% περισσότερες πιθανότητες να εμφανίσουν ψυχική ασθένεια στην ενήλικη ζωή τους. Όμως, όσοι είχαν χρόνιο πόνο και τους χορηγήθηκε επίσης ένα συνταγογραφούμενο παυσίπονο είχαν 46% περισσότερες πιθανότητες να εμφανίσουν ψυχική ασθένεια στην ενήλικη ζωή και είχαν 82% υψηλότερο κίνδυνο κατάχρησης ουσιών.
Οι ερευνητές διαπίστωσαν επίσης ότι η διάγνωση χρόνιου πόνου και η συνταγογράφηση παυσίπονου σε νεαρή ηλικία οδηγούσε σε μεγαλύτερη χρήση συνταγογραφούμενων οπιοειδών στη μετέπειτα ζωή. Λένε ότι είναι απαραίτητη η θεραπεία του χρόνιου πόνου για την προστασία της υγείας και της ευημερίας όσων πάσχουν από αυτόν, αλλά προειδοποιούν ότι μέρος αυτής της αυξημένης χρήσης οπιοειδών θα μπορούσε να τροφοδοτήσει τις κρίσεις οπιοειδών, ιδίως εάν άλλες θεραπείες μπορεί να είναι εξίσου αποτελεσματικές. Είναι κρίσιμο ότι το ποσοστό ψυχικών ασθενειών, κατάχρησης ουσιών και χρήσης συνταγογραφούμενων οπιοειδών στην ενήλικη ζωή ήταν πολύ μεγαλύτερο για όσους έλαβαν επανειλημμένα παυσίπονα για τη θεραπεία του χρόνιου πόνου τους, σε σύγκριση με όσους δεν έλαβαν παυσίπονα για τον πόνο τους. Ο χρόνιος πόνος (που ορίζεται ως πόνος που διαρκεί περισσότερο από τρεις μήνες) είναι συχνός, με το 8% των παιδιών να βιώνει έντονο και συχνό πόνο. Ωστόσο, οι περισσότερες έρευνες που διερευνούν τον χρόνιο πόνο και τη μακροχρόνια χρήση παυσίπονων έχουν επικεντρωθεί κυρίως σε ενήλικες. Τόσο ο χρόνιος πόνος όσο και τα φάρμακα που χρησιμοποιούνται για την ανακούφισή του μπορούν να προκαλέσουν μακροπρόθεσμη βλάβη. Μέχρι τώρα, οι περισσότερες μελέτες εξέταζαν μόνο το ένα ή το άλλο, πράγμα που σημαίνει ότι είναι δύσκολο να γνωρίζουμε ποιο προκαλεί τις περισσότερες επιπτώσεις. Αυτό αφήνει ένα μεγάλο κενό στην κατανόηση του τρόπου με τον οποίο ο χρόνιος πόνος και η μακροχρόνια χρήση παυσίπονων φαρμάκων επηρεάζουν τους νέους. Χρησιμοποιώντας μια βάση δεδομένων με ανώνυμα ηλεκτρονικά αρχεία υγείας, οι ερευνητές διερεύνησαν τα αποτελέσματα της υγείας για 853.625 παιδιά και νέους ηλικίας 2-24 ετών. Από αυτά τα άτομα, 115.101 διαγνώστηκαν με χρόνιο πόνο, 20.298 έλαβαν επαναλαμβανόμενη συνταγή για παυσίπονα και 11.032 διαγνώστηκαν με χρόνιο πόνο και τους συνταγογραφήθηκαν παυσίπονα. Παρακολουθήθηκαν κατά μέσο όρο για πέντε χρόνια μετά την ηλικία των 25 ετών. Συνολικά, 11.644 άτομα αναγνωρίστηκαν ως άτομα με περιστατικό κατάχρησης ουσιών, 143.838 σημειώθηκε ότι είχαν κακή ψυχική υγεία και 77.337 έλαβαν τουλάχιστον μία συνταγή οπιοειδών κατά τη διάρκεια της παρακολούθησης. Τα αποτελέσματα προσαρμόστηκαν ως προς το φύλο, τη στέρηση, την κατάσταση καπνίσματος, τη χρήση αλκοόλ, τον ΔΜΣ, το έτος γέννησης, την προηγούμενη ψυχική ασθένεια και την προηγούμενη κατάχρηση ουσιών.
Ο Dr. Andrew Lambarth, Ακαδημαϊκός Κλινικός Συνεργάτης στην Κλινική Φαρμακολογίας και Θεραπευτικής στο St George’s, Πανεπιστήμιο του Λονδίνου, δήλωσε: “Είναι σαφές ότι η διαχείριση του χρόνιου πόνου στους νέους πρέπει να βελτιστοποιηθεί. Γνωρίζουμε ότι η υποθεραπεία του πόνου μπορεί να προκαλέσει βλάβη τόσο βραχυπρόθεσμα όσο και μακροπρόθεσμα, αλλά είναι επίσης σημαντικό να αποφευχθεί η υπερβολική εξάρτηση από φάρμακα που θα μπορούσε να οδηγήσει σε εξάρτηση από συνταγογραφούμενα ή μη συνταγογραφούμενα φάρμακα στη μετέπειτα ζωή. “Πρέπει τώρα να συνεργαστούμε με όλους τους παρόχους υγειονομικής περίθαλψης για να τους βοηθήσουμε να σταθμίσουν τους κινδύνους και τα οφέλη της συνταγογράφησης παυσίπονων σε νεαρή ηλικία και να ενθαρρύνουμε την εξέταση άλλων αναγνωρισμένων και αποτελεσματικών μη φαρμακευτικών προσεγγίσεων διαχείρισης”. Ο καθηγητής Reecha Sofat, Breckenridge Chair of Clinical Pharmacology and Therapeutics στο Πανεπιστήμιο του Λίβερπουλ, δήλωσε: “Οι τάσεις αυτές είναι ανησυχητικές, καθώς οι ηλικίες κάτω των 25 ετών είναι ιδιαίτερα ευάλωτες. Αυτό σημαίνει ότι η τακτική χρήση παυσίπονων για την ανακούφιση του χρόνιου πόνου μπορεί να οδηγήσει σε ακούσια υπερβολική εξάρτηση από τα φάρμακα κατά του πόνου στην ενήλικη ζωή. Η διερεύνηση του πότε είναι η κατάλληλη στιγμή για την παραπομπή αυτών των νέων σε εξειδικευμένες υπηρεσίες αντιμετώπισης του πόνου για πιο στοχευμένη υποστήριξη θα αποτελέσει επίσης ζωτικό παράγοντα κατά την αναμόρφωση της πρακτικής διαχείρισης του πόνου”. Οι ερευνητές αναγνωρίζουν ότι οι τάσεις που διαπιστώθηκαν στη μελέτη θα μπορούσαν να οφείλονται σε πλήθος παραγόντων. Ένας λόγος θα μπορούσε να είναι ότι οι νέοι που έλαβαν παυσίπονα μπορεί να είχαν πιο έντονο ή συχνό πόνο, ενδεχομένως λόγω διαφορετικής αιτίας πόνου. Επισημαίνουν επίσης ότι η τάση να αναζητούν μια συνταγή παυσίπονων μπορεί να είναι ενδεικτική χειρότερων μελλοντικών αποτελεσμάτων. Η ομάδα διαπίστωσε επίσης ότι τα παιδιά και οι νέοι με νοητική αναπηρία και διαταραχή του φάσματος του αυτισμού υπερεκπροσωπούνταν μεταξύ των συμμετεχόντων που λάμβαναν επαναλαμβανόμενες συνταγές για ανακούφιση από τον πόνο, χωρίς να υπάρχει διάγνωση χρόνιου πόνου. Λένε ότι αυτό μπορεί να υποδηλώνει υπερσυνταγογράφηση σε αυτή την ήδη ευάλωτη ομάδα.
