Βρείτε μας στο Google News. Πατήστε εδώ!Μια νέα μελέτη δείχνει ότι η ποιότητα της προσκόλλησης στην εφηβεία μπορεί να έχει μακροχρόνιες επιπτώσεις στον τρόπο με τον οποίο ο εγκέφαλος ανταποκρίνεται στο φυσικό άγγιγμα, όπως το κράτημα με το χέρι, στην ενήλικη ζωή. Η μελέτη, που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Developmental Neuroscience, διαπίστωσε ότι τα άτομα που είχαν ασφαλείς προσκολλήσεις στην εφηβεία ήταν πιο πιθανό να εμφανίσουν ισχυρές νευρικές αποκρίσεις στο κράτημα με το χέρι στην ενήλικη ζωή.
Η θεωρία της προσκόλλησης, που αναπτύχθηκε από τον ψυχολόγο John Bowlby, υποστηρίζει ότι η ποιότητα των επαφών με τους ανθρώπους διαμορφώνει την ικανότητα ενός ατόμου να σχηματίζει και να διατηρεί σχέσεις καθ ‘όλη τη διάρκεια της ζωής του. Η ασφαλής προσκόλληση χαρακτηρίζεται από αισθήματα εμπιστοσύνης, ασφάλειας και άνεσης στις σχέσεις, ενώ η ανασφαλής προσκόλληση χαρακτηρίζεται από συναισθήματα άγχους, αποφυγής και αμφιθυμίας.
Στη μελέτη, οι ερευνητές χρησιμοποίησαν λειτουργική μαγνητική τομογραφία (fMRI) για να μετρήσουν την εγκεφαλική δραστηριότητα ως απάντηση στο κράτημα με το χέρι σε μια ομάδα ενηλίκων που είχαν συμπληρώσει ένα ερωτηματολόγιο σχετικά με το στυλ προσκόλλησης τους στην εφηβεία. Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι τα άτομα που ανέφεραν ασφαλείς προσκολλήσεις στην εφηβεία είχαν μεγαλύτερη ενεργοποίηση στις περιοχές του εγκεφάλου που σχετίζονται με την ανταμοιβή και τον κοινωνικό δεσμό όταν κρατούνταν από το χέρι με έναν σύντροφο.
Από την άλλη πλευρά, τα άτομα που ανέφεραν ανασφαλείς προσκολλήσεις στην εφηβεία εμφάνισαν λιγότερη ενεργοποίηση σε αυτές τις περιοχές του εγκεφάλου και περισσότερη ενεργοποίηση σε περιοχές που σχετίζονται με την επεξεργασία του φόβου και της απειλής. Αυτό υποδηλώνει ότι οι πρώιμες εμπειρίες προσκόλλησης μπορεί να επηρεάσουν τον τρόπο με τον οποίο ο εγκέφαλος επεξεργάζεται και ανταποκρίνεται στο φυσικό άγγιγμα στην ενήλικη ζωή.
Τα ευρήματα έχουν σημαντικές επιπτώσεις για την κατανόηση του μακροπρόθεσμου αντίκτυπου της προσκόλλησης στην κοινωνική και συναισθηματική ανάπτυξη. Εντοπίζοντας τους νευρικούς μηχανισμούς που κρύβονται πίσω από τη σύνδεση μεταξύ προσκόλλησης και επεξεργασίας αφής, οι ερευνητές ελπίζουν να ρίξουν φως στο πώς οι πρώιμες εμπειρίες διαμορφώνουν την ικανότητά μας να σχηματίζουμε και να διατηρούμε στενές σχέσεις καθ ‘όλη τη διάρκεια της ζωής μας.
Συνολικά, η μελέτη υπογραμμίζει τη σημασία των πρώιμων σχέσεων στη διαμόρφωση του τρόπου με τον οποίο ο εγκέφαλός μας ανταποκρίνεται στο άγγιγμα και τονίζει τη μόνιμη επίδραση των εμπειριών προσκόλλησης στην κοινωνική και συναισθηματική μας ευημερία. Κατανοώντας καλύτερα αυτές τις συνδέσεις, οι ερευνητές μπορεί να είναι σε θέση να αναπτύξουν παρεμβάσεις για να υποστηρίξουν άτομα που έχουν βιώσει ανασφαλείς προσκολλήσεις στην εφηβεία και να βελτιώσουν την ικανότητά τους να σχηματίζουν υγιείς, υποστηρικτικές σχέσεις στην ενήλικη ζωή.
