Ρήξη Αχίλλειου Τένοντα: Είναι η χειρουργική επέμβαση η καλύτερη επιλογή σε νεαρούς ενήλικες;

Ρήξη Αχίλλειου Τένοντα: Η ρήξη του Αχίλλειου τένοντα συνήθως σημαίνει χειρουργική επέμβαση για πολλούς ασθενείς. Μια ερευνητική ομάδα με επικεφαλής τον Laurence Ge, M.D., κάτοχο ορθοπεδικής χειρουργικής με καθοδήγηση του Paul Talusan, M.D. στο Πανεπιστήμιο του Michigan Health, εξέτασε τη διαφορά στα αποτελέσματα όσων υποβλήθηκαν σε θεραπεία με και χωρίς χειρουργικές επεμβάσεις για τις ρήξεις του αχίλλειου τένοντα σε νεαρούς ενήλικες.

Τα ευρήματα της ομάδας δημοσιεύονται στο περιοδικό Ορθοπεδική Ποδιών και Αστραγάλων. Ενώ οι χειρουργικές επισκευές του αχίλλειου τένοντα επανασυνδέουν τον σχισμένο τένοντα για να βοηθήσουν τα σχισμένα κομμάτια να συγχωνευτούν ξανά, υπάρχει ένα πρωτόκολλο αποκατάστασης που μπορεί να αποφύγει τη χειρουργική επέμβαση. Αυτό το πρωτόκολλο περιλαμβάνει τον ασθενή να κάμπτει το πόδι του προς τα κάτω για να βοηθήσει να φέρει τα κομμάτια του τένοντα κοντά μεταξύ τους κατά τη διάρκεια της ουλής, δημιουργώντας το ίδιο αποτέλεσμα που θα είχε μια χειρουργική επέμβαση. Η μελέτη εξέτασε ασθενείς ηλικίας μεταξύ 18 και 30 ετών που δεν είναι αθλητές για να αξιολογήσει τα αποτελέσματά τους και από τους δύο τύπους θεραπείας για ρήξη αχίλλειου τένοντα. «Οι ασθενείς ηλικίας κάτω των 30 ετών συνήθως υποβάλλονται σε χειρουργική αποκατάσταση όταν ο αχίλλειος τένοντάς τους υποστεί ρήξη λόγω της μεγαλύτερης σωματικής δραστηριότητας», δήλωσε ο Ge. «Ωστόσο, η έρευνά μας έδειξε ότι υπάρχει μικρή διαφορά μεταξύ της χειρουργικής αποκατάστασης και της αποκατάστασης του σπασμένου αχίλλειου τένοντα όσον αφορά την ικανότητα λειτουργίας».

Τα ευρήματα παρέχουν περισσότερες θεραπευτικές επιλογές για αυτούς τους ασθενείς. “Ελπίζουμε ότι αυτό θα βοηθήσει να καθησυχαστούν οι ασθενείς και οι γιατροί σχετικά με τα αποτελέσματα των μη χειρουργικών επισκευών για ρήξη αχίλλειου τένοντα”, δήλωσε ο Ge. “Ανεξάρτητα από αυτό, είναι πάντα σημαντικό να συζητάτε με τον γιατρό σας τι είναι καλύτερο για εσάς όταν πρόκειται για τέτοιους τύπους τραυματισμούς.” Επιπλέον συγγραφείς περιλαμβάνουν τους Dakota Betts, James R Holmes, David M Walton και Paul G. Taluan του Τμήματος Ορθοπαιδικής Χειρουργικής του U-M, και τον Noah Saunders του Κολεγίου Ιατρικής και Επιστημών Ζωής του Πανεπιστημίου του Τολέδο.