Σπάσιμο Τράβηγμα Διάστρεμμα: Πώς να εντοπίσετε έναν σοβαρό τραυματισμό τώρα που το σχολείο και ο αθλητισμός έχουν επιστρέψει

Σπάσιμο Τράβηγμα Διάστρεμμα: Τα παιδιά επιστρέφουν στο σχολείο, στις παιδικές χαρές, στον αθλητισμό και γενικά τρελαίνονται. Αυτό μπορεί να οδηγήσει σε δύο πράγματα: χαρούμενα παιδιά και τραυματισμοί. Έως και το 50% των αγοριών και το 40% των κοριτσιών θα σπάσουν ένα κόκκαλο κατά την παιδική και εφηβική ηλικία. Περίπου 50.000 παιδιά και νέοι νοσηλεύονται σε νοσοκομεία λόγω καταγμάτων στην Αυστραλία κάθε χρόνο και τα ποσοστά καταγμάτων στα παιδιά φαίνεται να αυξάνονται. Αλλά δεν είναι μόνο σπασμένα κόκκαλα που μπορούν να εμποδίσουν τα ολυμπιακά όνειρα των παιδιών σας — ή απλώς να διαταράσσουν το παιχνίδι τους. Ποιες είναι οι διαφορές ανάμεσα στα τραβήγματα, τα διαστρέμματα και τα κατάγματα; Και πώς μπορείτε να αναγνωρίσετε και να διαχειριστείτε αυτούς τους τραυματισμούς; Διαφορετικό δεν σημαίνει καλύτερο ή χειρότερο Τα διαστρέμματα, τα τραβήγματα και τα κατάγματα είναι όλα διαφορετικοί τύποι τραυματισμών — και ο τύπος δεν υποδηλώνει απαραίτητα τη σοβαρότητα.

Τα διαστρέμματα είναι τραυματισμοί των συνδέσμων και των αρθρώσεων. Έτσι, ακόμη και μια πλήρης ρήξη του πρόσθιου χιαστού συνδέσμου (ACL) (όταν ένας από τους συνδέσμους του γόνατος σχίζεται) είναι τεχνικά διάστρεμμα. Οι καταπονήσεις είναι τραυματισμοί στους μυς. Έτσι, είτε τραβάτε απλά τον μυ (όπου ο μυς είναι φλεγμονή αλλά δεν έχει σχιστεί) είτε προκαλείτε άσχημη ρήξη, αναφέρεται ως μυϊκή καταπόνηση. Τέλος, κάταγμα σημαίνει κάθε τραυματισμό στα οστά. Στα παιδιά, των οποίων τα οστά είναι πιο λυγισμένα, αυτό μπορεί να ποικίλλει από μια μικρή ρωγμή στο οστό (μερικές φορές ονομάζεται πόρπη ή κάταγμα Greenstick) έως ένα εντελώς σπασμένο οστό.

Τα παιδιά διατρέχουν αυξημένο κίνδυνο Τα παιδιά φαίνεται να διατρέχουν σχετικά υψηλό κίνδυνο να σπάσουν ένα κόκκαλο (ιδιαίτερα του αντιβραχίου τους), καθώς τα οστά τους επιμηκύνονται γρήγορα λόγω της ανάπτυξης, και μαζί με αυτό υπάρχει μείωση της συνολικής αντοχής των οστών. Οι ρήξεις ACL είναι επίσης συχνές στα παιδιά, με την υψηλότερη αύξηση στις ρήξεις μεταξύ των γυναικών ηλικίας 5 έως 14 ετών στην Αυστραλία, με αύξηση κατά 10,4% από το 1998 έως το 2018. Οι επίσημες αθλητικές δεσμεύσεις των παιδιών μπορεί να διαδραματίσουν ρόλο στο γιατί αυξάνονται τα ποσοστά τραυματισμών. Μερικά παιδιά δεν παίρνουν τόσα πολλά όσο μια μέρα φυσικής αποκατάστασης την εβδομάδα και προπονούνται περισσότερο από αθλητές ελίτ ενώ το σώμα τους είναι ακόμη αδύνατο, ασυντόνιστο και αναπτυσσόμενο. Βλέπουμε, επίσης, κατάγματα από παιχνίδι τραμπολίνο, skateboard και extreme sports όπως η ιππασία BMX. Εκτός από τους τραυματισμούς των μυών, των τενόντων και των οστών, τα παιδιά κινδυνεύουν, επίσης, από διάσειση και πλέον υπάρχουν σαφείς οδηγίες για την ενημέρωση της διαχείρισης αυτής της πάθησης. Με όλη αυτή την ενέργεια και τη δέσμευση στον αθλητισμό και το παιχνίδι, δεν αποτελεί έκπληξη που ορισμένα παιδιά κάνουν κακό στον εαυτό τους. Δείτε τι πρέπει να κάνετε στη συνέχεια… Πέντε τρόποι για να εκτιμήσετε τη σοβαρότητα ενός τραυματισμού

1. Πώς μοιάζει; Υπάρχει εμφανής οπτική παραμόρφωση ή τεράστιο οίδημα; Οι τραυματισμοί με μεγαλύτερες αλλαγές στη φυσική εμφάνιση θα είναι πολύ πιο σοβαροί.
2. Μπορούν να το μετακινήσουν; Αν δεν μπορούν να λυγίσουν μια άρθρωση ή «φυλάνε» την περιοχή και αρνούνται να τη μετακινήσουν, είναι σημάδι πιο σοβαρού τραυματισμού. Μερικές φορές ο φόβος εμποδίζει ένα παιδί να μετακινήσει την τραυματισμένη περιοχή—είναι σημαντικό να μην προσπαθήσετε να πιέσετε την κίνηση στα αρχικά στάδια, ακόμη κι αν πιστεύετε ότι ο φόβος είναι ένα θέμα.
3. Μπορείτε να αγγίξετε ή να πιέσετε την τραυματισμένη περιοχή; Προφανώς, όσο πιο σοβαρός είναι ο τραυματισμός, τόσο πιο πιθανό είναι το παιδί σας να υποχωρήσει από πόνο όταν το αγγίξετε – ή να μην σας αφήσει πουθενά κοντά του.
4. Μπορεί το παιδί σας να αντέξει βάρος στην τραυματισμένη περιοχή

Για τραυματισμούς στα πόδια αυτό σημαίνει ότι μπορούν να σταθούν ή να περπατήσουν. Για τραυματισμούς στο χέρι, μπορούν να χρησιμοποιήσουν το χέρι για να σπρώξουν προς τα πάνω από το πάτωμα ή να βγουν από μια καρέκλα. Οι πιο σοβαροί τραυματισμοί εμποδίζουν τους ανθρώπους να αντέχουν βάρος. Δεν πρέπει να προσπαθήσετε να αναγκάσετε το παιδί σας να σηκωθεί ή να περπατήσει—αλλά αν το παρατηρήσετε ότι το κάνει, μπορείτε να είστε πιο σίγουροι ότι ο τραυματισμός είναι λιγότερο πιθανό να είναι σοβαρός.

5. Ο τραυματισμός βελτιώνεται με την πάροδο του χρόνου; Εάν ο τραυματισμός δεν φαίνεται να αλλάζει ή να βελτιώνεται εντός 24 ωρών, μπορεί να είναι πιο σοβαρός τραυματισμός, ακόμη κι αν οι προηγούμενες υποδείξεις δεν υποδηλώνουν ότι είναι.

Και τώρα τι; Κορυφαίες συμβουλές για τη διαχείριση τραυματισμών  – Κάντε καλά τα βασικά.

• Ανεξάρτητα από το πόσο σοβαρός μπορεί να είναι ένας τραυματισμός—το πρωτόκολλο RICE θα είναι χρήσιμο.Το RICE σημαίνει ξεκούραση, πάγο (με συσκευασία ή κρύο νερό εάν δεν υπάρχει πάγος), συμπίεση (με επίδεσμο ή τοποθετημένο ύφασμα) και ανύψωση (τοποθετήστε το σώμα έτσι ώστε ο τραυματισμός να είναι πάνω από το επίπεδο της καρδιάς)
• Εάν το παιδί σας έχει εμφανή παραμόρφωση των οστών, της άρθρωσης ή των μυών, αναζητήστε ιατρική βοήθεια όσο πιο γρήγορα μπορείτε.Το καλύτερο που έχετε να κάνετε είναι να το μεταφέρετε σε ένα τμήμα επειγόντων περιστατικών για αξιολόγηση.Πιθανότατα θα χρειαστεί απεικόνιση (ακτινογραφία ή αξονική τομογραφία) για την αξιολόγηση του οστού και της άρθρωσης.Η θεραπεία θα πρέπει να γίνει το συντομότερο δυνατό καθώς οι τραυματισμοί είναι συχνά πολύ επώδυνοι και μπορεί να χρειαστούν μετεγκατάσταση ή νάρθηκα εάν το παιδί σας δυσκολεύεται να μετακινήσει την τραυματισμένη περιοχή, δεν μπορείτε να αγγίξετε το σημείο που πονάει ή δεν μπορεί να ανεχτεί να πάρει βάρος στην τραυματισμένη περιοχή, μια επανεξέταση με τον γιατρό ή τον φυσικοθεραπευτή σας το συντομότερο δυνατό είναι η καλύτερη πορεία δράσης σας
• Εάν το παιδί σας δεν βελτιώνεται εντός 24 ωρών, αλλά τα επίπεδα πόνου δεν είναι πολύ υψηλά, ένα ραντεβού με γιατρό ή φυσιοθεραπευτή μπορεί να είναι μια καλή ιδέα.Ο τραυματισμός μπορεί να μην είναι τόσο σοβαρός, αλλά εάν το παιδί σας χρειάζεται να περπατήσει με ασυνήθιστο τρόπο ή να μην χρησιμοποιεί το χέρι του, θέλουμε να το επαναφέρουμε στο φυσιολογικό. Όσο το δυνατόν γρηγορότερα μιλήστε στο παιδί σας και δείτε τι θέλει να κάνει.Εάν το πρόβλημα παραμένει και ανησυχεί για το πότε θα επιστρέψει στον αθλητισμό ή στο παιχνίδι, μια αξιολόγηση από κάποιον ειδικευμένο (συνήθως γιατρό ή φυσιοθεραπευτή) μπορεί να είναι πολύ καθησυχαστική.