Βρείτε μας στο Google News. Πατήστε εδώ!Η θεραπεία επίπλευσης, όπου ένας ασθενής αιωρείται σε μια πισίνα με ζεστό, αλμυρό νερό σε ένα ηχομονωμένο δωμάτιο, θα μπορούσε να βοηθήσει στην ανακούφιση ορισμένων πτυχών της νευρικής ανορεξίας, σύμφωνα με μια μικρή νέα μελέτη. «Η ιδέα είναι ότι οι γυναίκες με ανορεξία έχουν δυσλειτουργικές ενδοσυλληπτικές ικανότητες [αίσθηση εσωτερικών σημάτων από το σώμα σας], επομένως δεν είναι σε θέση να παρακολουθήσουν και να αντιληφθούν τις σωματικές τους εμπειρίες με τον ίδιο τρόπο που μπορούν τα υγιή άτομα», εξήγησε ο συν-συγγραφέας της μελέτης.
Η Emily Choquette, μεταδιδακτορική επιστημονική συνεργάτις στο Laureate Institute for Brain Research στην Tulsa της Okla. «Και ένα μοναδικό πράγμα για την αιώρηση είναι ότι βοηθά τους ανθρώπους να εναρμονιστούν περισσότερο με αυτά τα σήματα του σώματος». Στην έρευνα συμμετείχαν 68 γυναίκες και κορίτσια που νοσηλεύτηκαν για θεραπεία ανορεξίας σε κλινική της Τάλσα. 45 συμμετείχαν σε μια ωριαία θεραπεία επίπλευσης δύο φορές την εβδομάδα για τέσσερις εβδομάδες, ενώ οι άλλοι 23 (η ομάδα ελέγχου) όχι. Κάθε συμμετέχων έλαβε επίσης φροντίδα ως συνήθως. Τόσο αμέσως μετά τη θεραπεία επίπλευσης, όσο και στους έξι μήνες μετά τη θεραπεία, οι συμμετέχοντες εμφάνισαν σημαντικές μειώσεις στη δυσαρέσκεια του σώματος.
Η ομάδα ελέγχου δεν έδειξε σημαντικές αλλαγές στα επίπεδα σωματικής δυσαρέσκειας. «Τους δείξαμε μια σειρά, μια επικυρωμένη κλίμακα που αποτελείται από 10 διαφορετικές εικόνες πραγματικών γυναικείων σωμάτων που ποικίλλουν από λιποβαρή έως υπέρβαρο δείκτη μάζας σώματος. Και επιλέγουν τη σιλουέτα του σώματος που αντιστοιχεί περισσότερο στο πώς βλέπουν το σημερινό τους σώμα και στη συνέχεια κάνουν μια άλλη επιλογή σχετικά με το πώς θέλουν να φαίνεται το σώμα τους, ποια σιλουέτα θα προτιμούσαν να έχουν», δήλωσε ο ανώτερος συγγραφέας της μελέτης Δρ. Sahib Khalsa, διευθυντής της κλινικής και ερευνητικού κέντρου Float του Ινστιτούτου Laureate.
«Έτσι στη μελέτη μας, αρκετά αξιόπιστα μετά από κάθε συνεδρία επίπλευσης… αντί να βλέπουν το σημερινό τους σώμα ως πιο υπέρβαρο, στην πραγματικότητα επέλεξαν ένα σώμα που ήταν πιο στενά συνδεδεμένο με τον πραγματικό τους ΔΜΣ», είπε. Η θεραπεία επίπλευσης βοήθησε επίσης στη μείωση του άγχους αμέσως μετά τις συνεδρίες, αν και το άγχος των συμμετεχόντων παρέμεινε γενικά αμετάβλητο στην παρακολούθηση των έξι μηνών. Η μελέτη δημοσιεύτηκε στις 29 Αυγούστου στο περιοδικό eClinicalMedicine.
Η Mayo Clinic ορίζει τη νευρική ανορεξία ως «μια διατροφική διαταραχή που χαρακτηρίζεται από ασυνήθιστα χαμηλό σωματικό βάρος, έντονο φόβο να πάρει βάρος και διαστρεβλωμένη αντίληψη του βάρους». Για να αποφευχθεί η αύξηση βάρους, τα άτομα με ανορεξία περιορίζουν σοβαρά τη θερμιδική τους πρόσληψη με ακραίους τρόπους που μπορεί να περιλαμβάνουν: έμετο μετά το φαγητό, κατάχρηση καθαρτικών ή υπερβολική άσκηση. Η ανορεξία έχει το υψηλότερο ποσοστό θνησιμότητας από οποιαδήποτε ψυχιατρική διαταραχή, με περίπου το 5% των ασθενών πεθαίνουν μέσα στα πρώτα τέσσερα χρόνια της διάγνωσης, σύμφωνα με άρθρο στο World Psychiatry.
Ο Δρ Victor Fornari, παιδοψυχίατρος στο Northwell Health, σημείωσε τη σημασία της αντίληψης του σώματος. «Γνωρίζουμε ότι μέρος της πρόκλησης στην ανάρρωση από τη νευρική ανορεξία είναι ότι τα άτομα βιώνουν μεγάλη δυσαρέσκεια στο σώμα. Συχνά είναι ένα κόλπο που τους παίζει το υποσιτισμένο μυαλό τους, όπου αισθάνονται ότι είναι παχύσαρκοι όταν είναι λιποβαρείς και το επίπεδο άγχους τους μπορεί να είναι πολύ υψηλό», είπε ο Fornari, ο οποίος δεν συμμετείχε στη μελέτη.
«Και σίγουρα οι προκλήσεις του να ζητήσουμε από τα άτομα να κάνουν διατροφική αποκατάσταση και να ξανατρέφονται για να πάρουν βάρος προκειμένου να αναρρώσουν είναι συχνά πολύ προκλητικές και δύσκολες, επειδή η σκέψη τους τους λέει ότι δεν πρέπει, παρόλο που η ομάδα θεραπείας λέει ότι πρέπει» , αυτός είπε. Ο Fornari είπε ότι ενώ τα αποτελέσματα φαίνονται πολλά υποσχόμενα, οι ασθενείς που έχουν διαγνωστεί με ανορεξία θα πρέπει να συνεχίσουν τη συνήθη φροντίδα και να βλέπουν τη θεραπεία με float ως συμπληρωματική θεραπεία.
Η τυπική θεραπεία για την ανορεξία μπορεί να περιλαμβάνει νοσηλεία για τη θεραπεία ιατρικών επιπλοκών που προκύπτουν από την έλλειψη τροφής, καθώς και για ψυχιατρική φροντίδα. Συνήθως εμπλέκονται ψυχοθεραπεία, ιατρική φροντίδα για συννοσηρότητες, αποκατάσταση υγιούς βάρους και μερικές φορές φάρμακα όπως τα αντικαταθλιπτικά, καθώς και υποστήριξη από την οικογένεια και τους φίλους. Όσο για το γιατί οι άνθρωποι αναπτύσσουν ανορεξία, «δεν υπάρχει καμία ιδεολογία που να γνωρίζουμε, σε αντίθεση με το μολυσματικό μοντέλο του στρεπτόκοκκου, ότι έχετε έκθεση στα βακτήρια του στρεπτόκοκκου», εξήγησε ο Fornari.
«Οι διατροφικές διαταραχές αντιπροσωπεύουν πραγματικά μια βιο-ψυχο-κοινωνική ασθένεια όπου μπορεί να υπάρχουν παράγοντες κινδύνου που θέτουν τους ανθρώπους σε αυξημένο κίνδυνο για αυτές. Μπορεί να υπάρχουν διαιωνιστικοί παράγοντες που τις συνεχίζουν και μπορεί να υπάρχουν παράγοντες που επιταχύνουν. Γνωρίζουμε λοιπόν, για παράδειγμα, ένα οικογενειακό ιστορικό διατροφικής διαταραχής ή σωματικής δυσαρέσκειας θέτει τους ανθρώπους σε μεγαλύτερο κίνδυνο», σημείωσε.
«Ένα οικογενειακό ιστορικό ιδεοψυχαναγκαστικής διαταραχής, οικογενειακό ιστορικό σοβαρού άγχους, αυτά μπορεί να είναι προδιαθεσικοί παράγοντες. Και τότε μπορεί να υπάρξουν επιταχυντικοί παράγοντες όπως το τραύμα, και μπορεί να υπάρχουν διαιωνιστικοί παράγοντες όπως η ζωή σε μια οικογένεια με οικογενειακή βία ή σοβαρή κατάθλιψη».
