Βρείτε μας στο Google News. Πατήστε εδώ!Μια νέα μελέτη με επικεφαλής τους ερευνητές στο Ιατρικό Κέντρο Beth Israel Deaconess (BIDMC) δείχνει ότι τα θηλυκά ποντίκια που είναι επιρρεπή στο άγχος μπορεί να προτιμούν και να αναζητούν ενεργά μια κατάσταση που μοιάζει με πείνα ως απάντηση στην επανειλημμένη έκθεση στο στρες. Τα ευρήματα, που δημοσιεύθηκαν στο περιοδικό Neuron, μπορεί να παρέχουν ένα χρήσιμο πειραματικό μοντέλο για τη διερεύνηση των νευρικών μηχανισμών που κρύβονται πίσω από τη νευρική ανορεξία – ιδιαίτερα την εμφάνισή της.
«Ενώ η νευρική ανορεξία έχει τεκμηριωθεί για περισσότερα από 300 χρόνια, οι υποκείμενες αιτίες της παραμένουν άγνωστες», δήλωσε ο πρώτος συγγραφέας Hakan Kucukdereli, PhD, του τμήματος Ενδοκρινολογίας, Διαβήτης και Μεταβολισμού στο Τμήμα Ιατρικής του BIDMC. “Τα σημερινά ζωικά μοντέλα αποτυγχάνουν να συλλάβουν ένα βασικό χαρακτηριστικό της διαταραχής – την εσκεμμένη ασιτία. Επομένως, υπήρξε η επιτακτική ανάγκη για ένα προκλινικό μοντέλο ποντικιού που αποτυπώνει τη σκόπιμη αναζήτηση μιας κατάστασης ασιτίας.”
Σε υγιή άτομα, η κατάσταση της πείνας (ή του θερμιδικού ελλείμματος) είναι μια ήπια άβολη κατάσταση που οδηγεί στη συμπεριφορά αναζήτησης τροφής. Στο εργαστήριο, ο Kucukdereli, ο ανώτερος συγγραφέας Mark L. Andermann και οι συνεργάτες του γνώριζαν ότι η ακριβής διέγερση μερικών χιλιάδων νευρώνων γνωστών ως νευρώνες AgRP θα αναγκάσει ακόμη και ένα καλοφαγωμένο ποντίκι να αναζητήσει ένα άλλο γεύμα.
Γνώριζαν επίσης ότι ο πραγματικός περιορισμός της τροφής – που ενεργοποιεί αυτούς τους νευρώνες AgRP – και η τεχνητή κατάσταση ασιτίας που προκαλείται από τη διέγερση αυτών των νευρώνων μπορεί να μειώσει το άγχος, προάγοντας έτσι την αναζήτηση τροφής. (Φανταστείτε ένα πεινασμένο ποντίκι στην κουζίνα σας που πρέπει να είναι αρκετά τολμηρό για να κυνηγήσει για φαγητό, ακόμα και όταν η γάτα σας είναι γύρω.)
Με βάση προηγούμενες συσχετίσεις μεταξύ του στρες, του άγχους και της νευρικής ανορεξίας, ο Andermann και οι συνεργάτες του υπέθεσαν ότι η έκθεση σε υψηλά επίπεδα στρες μπορεί πραγματικά να προκαλέσει τα άτομα να αναζητήσουν εσκεμμένα την πείνα ως μέσο μείωσης του άγχους. Οι επιστήμονες εκπαίδευσαν 15 αρσενικά και 17 θηλυκά ποντίκια να τρέχουν μέσα από έναν διάδρομο εικονικής πραγματικότητας όπου μπορούσαν να επιλέξουν να σταματήσουν σε ένα δωμάτιο που σχετίζεται με τη διέγερση των νευρώνων τους AgRP ή σε ένα δεύτερο δωμάτιο χωρίς διέγερση.
Ελλείψει στρες, τα αρσενικά ποντίκια απέφυγαν τη διέγερση του AgRP. Ωστόσο, μόνο μια μειοψηφία θηλυκών ποντικών εμφάνισε έντονη αποστροφή προς αυτό. Ωστόσο, μετά από επαναλαμβανόμενο στρες, πολλά από αυτά τα ίδια ποντίκια συμπεριφέρθηκαν πολύ διαφορετικά. Όταν οι ερευνητές εξέθεσαν τα ποντίκια σε μια περίοδο πέντε λεπτών απρόβλεπτων κραδασμών της ουράς, τα αρσενικά έγιναν, κατά μέσο όρο, λιγότερο αντίθετα στη διέγερση του AgRP. Εν τω μεταξύ, τα θηλυκά ποντίκια -κατά μέσο όρο- προτιμούσαν τη διέγερση AgRP μετά από στρες.
«Ένα υποσύνολο θηλυκών, αλλά όχι αρσενικών, άρχισε να αναζητά δυναμικά αυτήν την κατάσταση που μοιάζει με ασιτία μετά το άγχος», είπε ο Άντερμαν, ο οποίος είναι επίσης καθηγητής Ιατρικής και Νευροβιολογίας στην Ιατρική Σχολή του Χάρβαρντ. «Περίεργα, τα βασικά επίπεδα συμπεριφοράς που μοιάζει με άγχος των ατόμων που μετρήθηκαν εβδομάδες πριν από το πείραμα μπορούσαν να προβλέψουν ποια θηλυκά θα προτιμήσουν αυτή την κατάσταση που μοιάζει με ασιτία».
Χρησιμοποιώντας μηχανική μάθηση για να αναλύσουν τις εκφράσεις του προσώπου των ζώων, οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι, μετά την έκθεση στο στρες, τα θηλυκά ποντίκια με έντονη προτίμηση για διέγερση AgRP έδειξαν επίσης εκφράσεις προσώπου που συσχετίζονται άμεσα με τη συμπεριφορά τους, αντανακλώντας ενδεχομένως την ανακούφιση που σχετίζεται με τη μείωση του άγχους.
«Η μελλοντική έρευνα μπορεί να συνδέσει αυτές τις στιγμιαίες αλλαγές στις εκφράσεις του προσώπου με τη συνεχιζόμενη δραστηριότητα πολλών νευρώνων σε περιοχές του εγκεφάλου που παρακολουθούν φυσιολογικές καταστάσεις ή επεξεργάζονται αρνητικά συναισθήματα», είπε ο Kucukdereli. «Η προσέγγισή μας θέτει τις βάσεις για μελλοντικές εργασίες που θα εντοπίσουν τα νευρωνικά κυκλώματα που αποτελούν τη βάση της εθελοντικής διατήρησης της μακροχρόνιας ασιτίας σε άτομα με νευρική ανορεξία».
