Το να καθόμαστε όλη μέρα μας σκοτώνει – Πώς;

Από την κορυφή μέχρι τα νύχια, το σώμα μας προσαρμόζεται για να φιλοξενήσει τις συσκευές μας. Η πλειοψηφία των εργαζομένων στις ΗΠΑ περνούν το μεγαλύτερο μέρος της κάθε ημέρας καθισμένοι και κοιτάζοντας τις οθόνες. Βάλαμε έτσι τους εαυτούς μας στη μέση μιας αργής κρίσης υγείας που χαρακτηρίζεται από ανησυχητικά ποσοστά πρώιμης έναρξης διαβήτη και υπέρτασης. Επιπλέον, στο τέλος των περισσότερων ημερών – αν και δεν είναι η προτιμώμενη ιατρική ορολογία – νιώθουμε χάλια.

Πολλοί από εμάς αγνοούμε τις επίμονες, θορυβώδεις υπενθυμίσεις των Apple Watch για να σηκωθούμε και να κινηθούμε. Άλλοι προπονούνται πριν πάνε στα θρανία μας, υποθέτοντας λανθασμένα ότι ο ιδρώτας νωρίς το πρωί αναπληρώνει τις επόμενες ώρες καθίσματος. Και μετά υπάρχουν οι μαθητές του όρθιου γραφείου, που δυστυχώς δεν θα διορθώσουν ούτε τα ακανόνιστα επίπεδα σακχάρου και λιπιδίων στο αίμα μας.

Αφού ξεκίνησαν να εντοπίσουν την ελάχιστη κίνηση που απαιτείται για να αντισταθμίσουν τις βλάβες της καθιστικής ζωής μας, οι ερευνητές του Ιατρικού Κέντρου του Πανεπιστημίου Κολούμπια διαπίστωσαν ότι πέντε λεπτά ήπιου περπατήματος κάθε μισή ώρα κάνουν το κόλπο. Αυτό είναι εύκολο να το κάνετε εάν βρίσκεστε σε μια ελεγχόμενη μελέτη σε ένα εργαστήριο άσκησης στην Κολούμπια, όπου ένας κλινικός ιατρός σας χτυπά στον ώμο κάθε 30 λεπτά και σας οδηγεί μακριά από τον φορητό υπολογιστή σας σε έναν διάδρομο που έχει ρυθμιστεί στα 2 mph.

Τι γίνεται όμως στον πραγματικό κόσμο; Είναι δυνατόν να προσθέσουμε τακτικά διαλείμματα μετακίνησης στις ημέρες που συμπληρώνονται με προθεσμία; Σίγουρα, μπορεί να είμαστε σε θέση να ανεχτούμε την άσκηση, αλλά τι γίνεται με τις διακοπές; Αυτό προσπάθησαν να μάθουν σε διάστημα τριών εβδομάδων αυτό το φθινόπωρο με ένα ασυνήθιστο έργο: οι ερευνητές ζήτησαν από τους ακροατές του Εθνικού Δημόσιου Ραδιοφώνου να συμμετάσχουν σε μια μελέτη που διεξήχθη από τους ίδιους ερευνητές της Κολούμπια για να δούμε αν θα μπορούσαν να ενσωματώσουν τακτικά διαλείμματα κίνησης ή «σνακ» στη μέρα τους και αναφέρουν γιατί μπορούσαν… ή δεν μπορούσαν.

Περισσότερα από 20.000 άτομα εγγράφηκαν. Να τι έμαθαν:

• Τα διαλείμματα κίνησης βελτίωσαν επίσης την ψυχική υγεία. Οι συμμετέχοντες είχαν καλύτερη διάθεση τις ημέρες που έκαναν διαλείμματα κίνησης, αναφέροντας περισσότερα θετικά συναισθήματα και λιγότερα αρνητικά συναισθήματα. Ένιωθαν επίσης πιο ενεργητικοί, αναφέροντας μέση μείωση 25% στην κόπωση.
• Τα διαλείμματα δεν έβλαψαν την απόδοση της εργασίας. Οι συμμετέχοντες ανέφεραν ότι ένιωθαν περισσότερο αφοσιωμένοι στη δουλειά τους και έδειξαν ελαφρές βελτιώσεις στην ποσότητα και την ποιότητα της εργασίας τις ημέρες που έκαναν διαλείμματα κίνησης.
• Αλλά είναι δύσκολο να βρεις χρόνο για συχνά διαλείμματα. Πολλοί συμμετέχοντες δυσκολεύονταν να κάνουν διαλείμματα κίνησης από την καθημερινή τους ρουτίνα κάθε μισή ώρα. Μόνο το 50% ανέφερε ότι μπορούσε να κάνει τόσο συχνά διαλείμματα κίνησης. Τα εμπόδια που αναφέρονται συνήθως ήταν η πίεση για παραγωγικότητα στην εργασία, το αίσθημα πολύ απασχολημένου για να κάνετε ένα διάλειμμα και οι ανησυχίες σχετικά με τη διατάραξη των πολιτιστικών κανόνων στο χώρο εργασίας.
• Οι συμμετέχοντες διαπίστωσαν ότι το να κάνουν διαλείμματα κίνησης κάθε ή δύο ώρες ήταν πιο ρεαλιστικό και λιγότερο αναστάτωση στην καθημερινότητά τους, με το 70% έως 80% των συμμετεχόντων να ανέφεραν ότι έκαναν τακτικά διαλείμματα σε αυτά τα διαστήματα. Ωστόσο, το αίσθημα πολύ απασχολημένου και οι πιέσεις στην απόδοση της εργασίας εξακολουθούσαν να αναφέρονται τακτικά ως εμπόδια ακόμη και σε αυτά τα λιγότερο συχνά διαλείμματα.

Τα ευρήματα δείχνουν ότι το δημόσιο ενδιαφέρον και η συμμετοχή στην έρευνα είναι ζωτικής σημασίας για τον εντοπισμό των εμποδίων στα διαλείμματα της κίνησης και την ανάπτυξη λύσεων στον πραγματικό κόσμο. Αλλά ελπίζουμε ότι αυτό το έργο θα επιταχύνει επίσης μια ευρύτερη συζήτηση για μια πολιτιστική επαναφορά, κάτι που θα απαιτούσε συλλογική προσπάθεια. Δεν πρέπει να δεχόμαστε να θυσιάσουμε τη γενική ψυχική και σωματική μας ευεξία μόνο και μόνο επειδή η κοινωνία έχει φτάσει να θεωρεί το διαρκές κάθισμα ως κανόνα.

Τώρα που όλοι ξέρουν ότι το να κάθεσαι πολύ είναι κακό, τι θα γινόταν αν ήταν αποδεκτό να σηκωθείς όρθιος στη μέση μιας ατελείωτης συνάντησης του Zoom και να ανακατευτείς δίπλα-δίπλα; Αντί να προειδοποιούμε τα παιδιά για τον χρόνο που έχουν στην οθόνη, τι θα γινόταν αν τα ρωτούσαμε αν έχουν τον «χρόνο βόλτας» τους κάθε μέρα;

Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας εκτιμά ότι αν μείνουμε σε αυτή την καθιστική ζωή, σχεδόν 500 εκατομμύρια άνθρωποι θα αναπτύξουν καρδιακές παθήσεις, παχυσαρκία, διαβήτη ή άλλες μη μεταδοτικές ασθένειες αυτή τη δεκαετία, κοστίζοντας στις κυβερνήσεις 27 δισεκατομμύρια δολάρια ετησίως. Εξίσου σημαντικό, θα επιδοκιμάσουμε τον ασώματο τρόπο που ζούμε τόσοι πολλοί από εμάς αυτή τη στιγμή, αρνούμενοι στην επόμενη γενιά τις απλές χαρές του να αισθάνονται δυνατοί, υγιείς και κινητικοί.