Βρείτε μας στο Google News. Πατήστε εδώ!Η σωματική, σεξουαλική ή συναισθηματική κακοποίηση ή η παραμέληση, είτε μόνη είτε σε συνδυασμό με άλλους τύπους παιδικού τραύματος, αυξάνει τον κίνδυνο χρόνιου πόνου και σχετικής αναπηρίας στην ενήλικη ζωή, σύμφωνα με νέα έρευνα. Αυτά τα νέα ευρήματα υπογραμμίζουν την επείγουσα αντιμετώπιση των δυσμενών παιδικών εμπειριών (ΜΕΑ)—δυνητικά τραυματικά συμβάντα που συμβαίνουν πριν από την ηλικία των 18 ετών—και τη λήψη μέτρων για τον μετριασμό των μακροπρόθεσμων επιπτώσεών τους στην υγεία των ανθρώπων.
Η μελέτη εξετάζει την έρευνα που διεξήχθη για 75 χρόνια, στην οποία συμμετείχαν 826.452 ενήλικες. Δημοσιεύτηκε στο European Journal of Psychotraumatology, αποκαλύπτει ότι τα άτομα που έχουν εκτεθεί σε διάφορες μορφές τραυματικών γεγονότων στην παιδική ηλικία διατρέχουν αυξημένο κίνδυνο να βιώσουν χρόνιο πόνο και αναπηρία που σχετίζεται με τον πόνο στην ενήλικη ζωή, ιδιαίτερα εκείνα που υποβάλλονται σε σωματική κακοποίηση. Η σωρευτική επίδραση της έκθεσης σε πολλαπλά ΜΕΑ επιδεινώνει περαιτέρω αυτόν τον κίνδυνο.
«Αυτά τα αποτελέσματα είναι εξαιρετικά ανησυχητικά, ιδιαίτερα καθώς πάνω από 1 δισεκατομμύριο παιδιά – το ήμισυ του παγκόσμιου παιδικού πληθυσμού – εκτίθενται σε ΜΕΑ κάθε χρόνο, θέτοντάς τα σε αυξημένο κίνδυνο χρόνιου πόνου και αναπηρίας αργότερα στη ζωή τους», λέει ο επικεφαλής συγγραφέας Dr. André Bussières. , από τη Σχολή Φυσικής & Εργοθεραπείας στο Πανεπιστήμιο McGill, στον Καναδά. «Υπάρχει επείγουσα ανάγκη να αναπτυχθούν στοχευμένες παρεμβάσεις και συστήματα υποστήριξης για να σπάσει ο κύκλος των αντιξοοτήτων και να βελτιωθούν τα μακροπρόθεσμα αποτελέσματα υγείας για τα άτομα που έχουν εκτεθεί σε παιδικά τραύματα».
Οι ACE μπορεί να επηρεάσουν ένα παιδί ή έναν έφηβο άμεσα μέσω σωματικής, σεξουαλικής ή συναισθηματικής κακοποίησης ή παραμέλησης — ή έμμεσα μέσω της έκθεσης σε περιβαλλοντικούς παράγοντες όπως η ενδοοικογενειακή βία, η ζωή με κατάχρηση ουσιών ή η απώλεια γονέων. Ο χρόνιος πόνος, που επηρεάζει μόνο το ένα τρίτο και το μισό του πληθυσμού του Ηνωμένου Βασιλείου, είναι μία από τις κύριες αιτίες αναπηρίας παγκοσμίως. Μακροχρόνιες επώδυνες καταστάσεις όπως οσφυαλγία, αρθρίτιδα, πονοκέφαλος και ημικρανία, μπορούν να επηρεάσουν την καθημερινή λειτουργία ενός ατόμου σε σημείο που δεν μπορεί να εργαστεί, να τρώει σωστά ή να συμμετέχει σε σωματικές δραστηριότητες.
Προηγούμενη έρευνα έχει δείξει μια θετική σχέση μεταξύ της έκθεσης σε ΜΕΑ και του χρόνιου πόνου στην ενήλικη ζωή. Ωστόσο, εξακολουθούν να υπάρχουν κενά στη γνώση — ιδιαίτερα σχετικά με το ποιοι τύποι ΜΕΑ σχετίζονται με συγκεκριμένες καταστάσεις που σχετίζονται με τον πόνο ή εάν υπάρχει σχέση δόσης-απόκρισης. Για να βοηθήσουν στην αντιμετώπιση αυτών των κενών, οι συγγραφείς πραγματοποίησαν μια συστηματική ανασκόπηση που περιλάμβανε 85 μελέτες. Από αυτά, τα αποτελέσματα από 57 μελέτες θα μπορούσαν να συγκεντρωθούν σε μετα-αναλύσεις. Βρήκαν ότι:
- Τα άτομα που εκτέθηκαν σε άμεσο ΜΕΑ, είτε σωματική, σεξουαλική ή συναισθηματική κακοποίηση ή παραμέληση, είχαν 45% περισσότερες πιθανότητες να αναφέρουν χρόνιο πόνο στην ενήλικη ζωή σε σύγκριση με εκείνα που δεν εκτέθηκαν.
- Η σωματική κακοποίηση στην παιδική ηλικία συσχετίστηκε με υψηλότερη πιθανότητα αναφοράς τόσο χρόνιου πόνου όσο και αναπηρίας που σχετίζεται με τον πόνο.
- Οι πιθανότητες αναφοράς χρόνιου πόνου ή αναπηρίας που σχετίζεται με τον πόνο στην ενήλικη ζωή αυξήθηκαν με την έκθεση σε οποιοδήποτε άμεσο ΜΕΑ, είτε μόνο του είτε σε συνδυασμό με έμμεσα ΜΕΑ.
- Ο κίνδυνος αναφοράς χρόνιου πόνου στην ενήλικη ζωή αυξήθηκε σημαντικά από την έκθεση σε ένα ΜΕΑ σε τέσσερα ή περισσότερα ΜΕΑ.
«Αυτά τα αποτελέσματα υπογραμμίζουν την επείγουσα ανάγκη αντιμετώπισης του ACES, ιδιαίτερα υπό το φως του επιπολασμού και των επιπτώσεών τους στην υγεία», λέει ο ανώτερος συγγραφέας καθηγητής Jan Hartvigsen, από το Πανεπιστήμιο της Νότιας Δανίας. «Μια πιο λεπτή κατανόηση της ακριβούς σχέσης μεταξύ των ACE και του χρόνιου πόνου θα δώσει τη δυνατότητα στους επαγγελματίες υγείας και τους υπεύθυνους χάραξης πολιτικής να επινοήσουν στοχευμένες στρατηγικές για να βοηθήσουν στη μείωση του μακροπρόθεσμου αντίκτυπου των αντιξοοτήτων της πρώιμης ζωής στην υγεία των ενηλίκων».
