Το πραγματικό έγκλημα των Τεμπών

Κώστας Αγγελάκης:Ο Ελληνικός λαός, κυρίως λόγω της ιστορίας του, είναι ένας υπερήφανος λαός, αλλά συγχρόνως και αρκετά εγωιστικός. Προτιμάει δηλαδή να συνεχίσει να υποστηρίζει την λάθος άποψη αρκεί να μην χρειάζεται να αποδεχθεί ποτέ ότι η αρχική του αντίληψη ήταν λάθος.

Απο τις βασικές παθογένειες του Ελληνικού λαού είναι η αμάσητη αποδοχή της όποιας θεωρίας, πληροφορίας ή κατάστασης, αρκεί αυτή να εξυπηρετεί το ιδεολογικό του αφήγημα, το πολιτικό του αφήγημα, την κοσμοθεωρία του γενικά.

Ακούει, δηλαδή, μόνο αυτά που του αρέσει να ακούει και που συμβαδίζουν με την γενικότερη κοσμοθεωρία του.

Η παραπάνω παθογένεια δεν είναι χαρακτηριστικό μόνο του Ελληνικού λαού, αλλά θεωρώ εμάς πρωταθλητές λόγω συγκεκριμένων συμπεριφορών στις πολιτικές εξελίξεις κυρίως από την μεταπολίτευση του ’74 και μετά.

Όταν λοιπόν η όποια αντιπολίτευση επικοινωνεί μία ψεύτικη θεωρία γύρω από ένα ζήτημα τότε το κοινό της το αποδέχεται αμάσητο, προκειμένου να υποστηρίξει το ιδεολογικό του αφήγημα. Όταν δε, υπάρχει και μεγάλη συναισθηματική φόρτιση γύρω από το θέμα, τότε αυτή η κατάσταση παίρνει την μορφή χιονοστιβάδας και τα πράγματα μπορεί να γίνουν ανεξέλεγκτα και προφανώς επικίνδυνα, παρασύροντας σε αυτήν την λογική και κόσμο που δεν είναι τόσο πολιτικά συνειδητοποιημένος.

Στην περίπτωση των Τεμπών, είναι προφανέστατο, ότι η αντιπολίτευση έχει εκμεταλλευτεί αυτήν την κατάσταση και το αυτονόητο λαϊκό συναίσθημα, για να μετατρέψει τον πόνο σε οργή και τελικά σε αντικυβερνητική αντίδραση. Είναι επίσης προφανές ότι αν η αντιπολίτευση δεν είχε επικοινωνήσει και υποθάλψει τις αμέτρητες θεωρίες συνομωσίας δεν θα είχε κερδίσει την συμμετοχή του μεγάλου κοινού στις εκδηλώσεις αντίδρασης των τελευταίων ημερών.

Με αποτέλεσμα να κλονισθεί η εμπιστοσύνη του κόσμου απέναντι σε όλες τις ανεξάρτητες αρχές, με απώτερο αποτέλεσμα να μην ακούγονται ούτε τα πορίσματα που ακριβώς καταρρίπτουν και απαξιώνουν σχεδόν όλες τις θεωρίες συνομωσίας που ακούστηκαν το προηγούμενο χρονικό διάστημα.

Γιατί λοιπόν, αυτός ο λαός, αν λειτούργησε τώρα αυθόρμητα, δεν έκανε το ίδιο και για το ”Μάτι;”

Στην περίπτωση της φονικής πυρκαγιάς στο Μάτι, η συγκάλυψη ήταν και προφανέστατη και αποδείχθηκε με τα ηχητικά των απειλών των υπευθύνων απέναντι σε πυροσβέστες και λοιπούς. Στην περίπτωση της πυρκαγιάς στο Μάτι η κρατική ολιγωρία και ανεπάρκεια ήταν εξίσου προφανέστατη και αποδεδειγμένη. Και στην περίπτωση του Ματιού υπήρχαν διαχρονικές πολιτικές ευθύνες, αλλά δεν βγήκε καμία αντιπολίτευση να εκμεταλλευτεί τον πόνο των οικογενειών και να βγάζει ιστορίες και να καλεί τον κόσμο στις πλατείες.
Η περίπτωση του Ματιού εκδικάζεται αυτές τις ημέρες και κανένας λαός δεν μαζεύεται να απαιτήσει δικαιοσύνη, κανένας δημοσιογράφος δεν καλύπτει με ρεπορτάζ. Οι περισσότερες κατηγορίες είναι σε επίπεδο πλημμελήματος, και καμία αυθόρμητη λαϊκή αντίδραση δεν υπάρχει. Και αυτό γιατί τίποτα δεν είναι αυθόρμητο τελικά.

Στο πρωτοφανές δυστύχημα των Τεμπών 57 συνάνθρωποί μας έχασαν την ζωή τους και αντί το πολιτικό σύστημα και η ίδια η κοινωνία να αποδεχθούν τις διαχρονικές τους ευθύνες, έχουμε εμπλακεί σε μία κοκορομαχία χωρίς τέλος.

Αντί αυτή η περίπτωση να ενώσει όλους τους Έλληνες στην ανεύρεση των πραγματικών αιτιών, υπάρχει από την πρώτη μέρα μία μικροκομματική εκμετάλλευση του ανθρώπινου συναισθήματος και πόνου, την οποίαν και θεωρώ τραγική και προφανώς εγκληματική από πολλούς. Και το χειρότερο από όλα είναι ότι δεν το κάνουν από λάθος ή συνήθεια στα θέματα αντιπολίτευσης. Όχι, δίνουν πρέζα στον άρρωστο, και το ξέρουν πολύ καλά.

Χωρίς να διεκδικώ τον τίτλο του ειδικού, θα επιχειρήσω να κάνω μια ψύχραιμη ανάλυση των γεγονότων και να δώσω τις δικές μου εξηγήσεις για το δυστύχημα των Τεμπών.

Κατ’ αρχάς να ξεχωρίσουμε 4 διαφορετικά ζητήματα που αφορούν το συγκεκριμένο δυστύχημα.

1. Η περίφημη σύμβαση 717
2. Οι ενέργειες και τα λάθη του εργατικού προσωπικού των σιδηροδρόμων.
3. Οι εκρήξεις και οι φωτιές που ακολούθησαν την μοιραία σύγκρουση.
4. Οι ενέργειες των υπευθύνων αμέσως μετά το δυστύχημα.

Για την μη ολοκλήρωση της σύμβασης 717 προφανώς και έχουν ευθύνη όλες οι κυβερνήσεις από το 2012 μέχρι και την σημερινή. Πρέπει δηλαδή οι κύριοι Κωστής Χατζηδάκης (2012), Μιχάλης Χρυσοχοΐδης (2013), Χρίστος Σπίρτζης (2015), Γιώργος Γεραπετρίτης (2019) και ο Κώστας Καραμανλής (2023) να λογοδοτήσουν για όλη την εξέλιξη της σύμβασης 717 και να εξηγήσουν τους λόγους της καθυστέρησης της ολοκλήρωσης της σύμβασης, ενώπιον του Δικαστηρίου.

Ας μην γελιόμαστε όμως. Ακόμα και με τη ολοκλήρωση της σύμβασης η πιθανότητα δυστυχήματος θα ήταν απλά μικρότερη. Κανένα σύστημα δεν αποτρέπει την περίπτωση δυστυχήματος αν δεν τηρούνται ευλαβικά οι κανονισμοί λειτουργείας.

Να θυμίσω επίσης ότι μόνον το 12% των Ευρωπαϊκών σιδηροδρόμων έχει τα αντίστοιχα συστήματα τηλεδιοίκησης. Οι σιδηρόδρομοι παντού εξακολουθούν να θεωρούνται τα ασφαλέστερα μέσα μετακίνησης, άσχετα με τα συστήματα που χρησιμοποιούν.

Οι ενέργειες και τα λάθη των υπευθύνων για την κυκλοφορία των τρένων είναι γνωστά στο πανελλήνιο μέσω της επικοινωνίας των τραγικών ηχητικών συνομιλιών μεταξύ τους. Για το συγκεκριμένο δυστύχημα είναι επίσης προφανές ότι το ανθρώπινο εγκληματικό λάθος έπαιξε τον καθοριστικό του ρόλο.

Εγείρονται όμως ερωτήματα για την τοποθέτηση του συγκεκριμένου σταθμάρχη στην συγκεκριμένη θέση, για την πρόσληψή του, αν έγινε με αξιολογικά κριτήρια και πολλά άλλα αυτονόητα ερωτήματα. Σε αυτά τα ερωτήματα πρέπει τόσο η Hellenic train όσο και ο ΟΣΕ να απαντήσουν για τις διαδικασίες και τις πρακτικές κατανομής του ανθρώπινου δυναμικού στην λειτουργία των τρένων.

Παρ όλα αυτά, στις τελευταίες συγκεντρώσεις είδαμε πανό που ζήταγαν την αθώωσή τους.
Αδυνατώ να αντιληφθώ το σκεπτικό.

Οι εκρήξεις και οι φωτιές που ακολούθησαν την μοιραία σύγκρουση έχουν συνοδευτεί από απίστευτες θεωρίες συνομωσίας που θα έκαναν και τον πιο ευφάνταστο σκηνοθέτη να ζηλέψει.

Ακούσαμε για βαγόνια που εξαϋλώθηκαν, για λαθραία υλικά και καύσιμα που μεταφέρονταν παρανόμως, για συμμετοχή των κυβερνόντων σε αυτά, και ότι άλλο μπορεί να φανταστεί ο ανθρώπινος νους.

Αν όχι όλα, τα περισσότερα από αυτά έχουν καταρριφθεί πλήρως από τα επίσημα πορίσματα των ειδικών που είδαν το φως της επικαιρότητας τις τελευταίες ημέρες.

Παρ όλα αυτά μεγάλο μέρος του κοινού συνεχίζει να πιστεύει, γιατί έτσι θέλει να ισχύει, ότι όλα αυτά ήταν αλήθεια και τα πορίσματα κάνουν λάθος. Γιατί ακούνε μόνο αυτά που τους αρέσει να ακούνε.

Οι ενέργειες των υπευθύνων αμέσως μετά το δυστύχημα πράγματι εγείρουν αρκετά ερωτηματικά, όσον αφορά την ασφάλεια των στοιχείων που θα βοηθούσε στην εξερεύνηση της απόλυτης αλήθειας και την απόδοση των ευθυνών για τέτοια ζητήματα.

Η κατηγορίες της συγκάλυψης και του μπαζώματος όμως είναι πολύ βαριές για να αποδίδονται από την πρώτη μέρα και χωρίς έρευνα και συγκεκριμένες αποδείξεις. Αυτές οι κατηγορίες και άλλες πολλές θεωρώ ότι χρησιμοποιήθηκαν από την αρχή για μικροκομματικά οφέλη και μόνο, εκμεταλλευόμενοι και το συναίσθημα αλλά και την παθογένεια του κόσμου.

Από τις εξηγήσεις των υπευθύνων, θεωρώ ότι αν υπήρχαν λάθη στην διαχείριση του χώρου μετά το δυστύχημα, ήταν μάλλον από την απειρία των υπευθύνων, παρά αποτέλεσμα συγκεκριμένων εντολών με στόχο το μπάζωμα και τη συγκάλυψη.

Θα περιμένω όμως τις δικαστικές αποφάσεις και θα αναθεωρήσω αν αποδειχθεί δόλος με συγκεκριμένες σκοπιμότητες.

Το δικό μου συμπέρασμα είναι σκληρό προς όλες τις κατευθύνσεις.

Οι ευθύνες ανήκουν διαχρονικά στο πολιτικό σύστημα και είναι πολλές.
Για την αντιπολίτευση έχω ήδη αναφερθεί με σκληρούς χαρακτηρισμούς και είμαι απόλυτος.

Θεωρώ όμως ότι και η συγκεκριμένη κυβέρνηση έχει κάνει τραγικά λάθη στην συνολική διαχείριση αυτής της κατάστασης.

1. Υποτίμησε το θέμα από την πρώτη μέρα και επικοινωνιακά αλλά και σε θέματα διαχείρισης των ενεργειών που θα έπρεπε να γίνουν αμέσως μετά το δυστύχημα.
2. Μετάφρασε λάθος την μεγάλη της νίκη στις εκλογές του 2023, εκτιμώντας ότι το δυστύχημα των Τεμπών δεν θα γινόταν αντικείμενο εκμετάλλευσης από την αντιπολίτευση.
3. Επέτρεψε από την πρώτη μέρα τις διάφορες θεωρίες συνομωσίας από την αντιπολίτευση να κυκλοφορούν ανενόχλητα, μη προστατεύοντας έτσι τους απλούς μη πολιτικά εμπλεκόμενους πολίτες.
4. Δεν έχει κάνει σχεδόν τίποτα για την επιβολή των συστημάτων αξιολόγησης στο Ελληνικό δημόσιο, δείχνοντας μια φοβικότητα στις αντιδράσεις της αριστεράς και των συνδικαλιστών.

Αν θέλουμε, σαν λαός να δούμε την αλήθεια κατάματα, ευθύνη για τέτοιες περιπτώσεις έχουμε όλοι μας, αλλά σχεδόν ποτέ δεν βάζουμε τον εαυτόν μας στο κάδρο του ενόχου, συμπεριλαμβανόμενου και εμού του ιδίου.

Εργαζόμενος στον ιδιωτικό τομέα 35 χρόνια, είμαι φανατικός υποστηρικτής των συστημάτων αξιολόγησης με αυστηρά κριτήρια για θέσεις ευθύνης. Κάθε φορά που η όποια κυβέρνηση φέρνει το θέμα της αξιολόγησης στο τραπέζι η μισή Ελλάδα βγαίνει στους δρόμους.

Και όταν τελικά γίνεται το κακό, τότε πάμε στις πλατείες.

Κώστας Αγγελάκης
[email protected]
www.pro-visions.eu